xoves, 22 de decembro de 2016

De culo

Pues así está. Sorpresa. Sentado. Que puede dar mil vueltas hasta el día del parto. Bien lo sé. Hasta el final. Pero es el final el que da miedo. El protocolo actual de la SEGO (la SEGO es la Sociedad Española de Ginecología y Obstetricia) es atender partos de nalgas, más complicados que los de cefálica, sí, pero menos arriesgados que una cesárea. Parir solo se desaconseja en un puñado de casos. Por desgracia, a día de hoy, pocos ginecólogos saben atender estos partos. Y es que hace años se presentó un estudio que proclamaba la cesárea como opción más segura. Así pues, la mayoría de facultativos paaron a la cirugía. Las nalgas se dejaron de atender y, aunque en la actualidad está demostrado que el estudio es erróneo, pocos son los ginecólogos que saben acompañar estos partos. En mi hospital de referencia suponen cesárea programada a lo largo de la semana 39 de gestación. El final. ¿Hacer turismo obstétrico buscando un hospital con gines formados? ¿Aceptar aquí una cesárea pero sin programarla? Por el contrario, ¿programarla? El final de unas nalgas es un aumento del riesgo de prolapso de cordón. Y si esto sucede en casa no hay ambulancia que teleporte hasta una mesa de quirófano. Aún quedan semanas por delante para girarse una y mil veces en mi útero multíparo donde a las 40 semanas, 4 días, 3,5 kg y el poco líquido amniótico de los finales de embarazo, se desencajó una niña. Quedan las posturas, la acupuntura, la moxibustión. Queda la versión externa. Queda confiar en lo imposible: en el final...
 
De cu
Pois así está. Sorpresa. Sentado. Que pode dar mil voltas ata o día do parto. Ben o sei. Ata o final. Pero é o final o que dá medo. O protocolo actual da SEGO (a SEGO é a Sociedad Española de Ginecología y Obstetricia) é atender partos de nádegas, máis complicados que os de cefálica, si, pero menos arriscados que unha cesárea. Parir só se desaconsella nun feixe de casos. Por desgraza, a día de hoxe, poucos xinecólogos saben atender estes partos. E é que hai anos se presentou un estudo que proclamaba a cesárea como a opción máis segura. Así pois, a maioría de facultativos pasaron á cirurxía. As nádegas deixaron de atenderse e, aínda que na actualidade está demostrado que o estudo é erróneo, poucos son os xinecólogos que saben acompañar estes partos. No meu hospital de referencia supoñen cesárea programada ó longo da semana 39 de xestación. O final. Facer turismo obstétrico buscando un hospital con xines formados? Aceptar aquí unha cesárea pero sen programala? Polo contrario, programala? O final dunhas nádegas é un aumento do risco de prolapso de cordón. E se isto sucede na casa non hai ambulancia que teleporte ata unha mesa de quirófano. Aínda quedan semanas por diante para xirarse unha e mil veces no meu útero multíparo onde, ás 40 semanas, 4 días, 3,5 kg e o pouco líquido amniótico dos finais de embarazo, se desencaixou unha nena. Quedan as posturas, a acupuntura, a moxibustión. Queda a versión externa. Queda confiar no imposible: no final...

mércores, 14 de decembro de 2016

Prohibido amamantar

Nos llega el testimonio de una compañera que, por enfermedad, ha tenido que recibir asistencia hospitalaria y luchar contra un sistema sanitario que no hace sino empeorar su estado al dificultarle la lactancia. Gracias a M. por escribirlo y a S. por denunciarlo. Te deseamos una rápida recuperación. Gracias.

Prohibido aleitar
Chéganos o testemuño dunha compañeira que, por enfermidade, tivo que recibir asistencia hospitalaria e loitar contra un sistema sanitario que non fai senón empeorar o seu estado ó dificultarlle a lactación. Grazas a M. por escribilo e a S. por denuncialo. Desexámoste unha rápida recuperación. Grazas.

"Y se armó el Belén...
Hace unos cuantos de años aconteció que una mujer embarazada inició un viaje. Estando en ruta le vinieron los dolores de parto y tuvo a su hijo en un pesebre. Recordamos y sentimos a aquella mujer que no encontró posada, que le cerraron las puertas, que parió sola.
Hoy traigo una historia, que por las fechas en las que estamos, me recuerda a esa familia. Se trata de la historia de una mujer, una madre, una gitana que amamanta, una madre que ama a su hija, una familia que está de viaje y que en ruta empieza la madre a sentir dolor. No son dolores de parto, son dolores de enfermedad, se acompañan de fiebre, malestar, vómitos... Paran en un hospital, está de transito, le dan algo para calmar el dolor, siguen viaje, el dolor se vuelve insoportable, no hay posición en la que se encuentre cómoda, la fiebre la consume, paran en otro hospital, unos antibióticos vía oral, un calmante, estás de paso, sigue tu viaje, pero no puede, es incapaz. La familia hace noche en tierra extraña, esperando una mejoría que no llega, su situación empeora, haciendo un esfuerzo consiguen llegar a su casa, directos a su hospital de referencia, Hospital de San Juan en Alicante.
Diagnóstico: pielonefritis aguda. Necesitas tratamiento en vena. Soy madre lactante, necesito estar con mi hija. NO, los bebés no pueden estar en observación. ¿Puedo usar el sacaleches? NO.
El padre se va con la hija, la niña llora, nunca se separó de su madre, la madre queda sola, aislada, incomprendida.
Pasan las horas.
Impotencia, rabia, indefensión, tristeza, desesperación.
Suplica, negocia, amenaza.
Llamadas de sanitarios hacia la doctora, ingrésenla en pediatría, permítanle el acceso al sacaleche. NO.
Pasan más horas.
Brota la leche de los pechos, brotan las lágrimas de los ojos.
El dolor se vuelve insoportable, dolor de enfermedad, dolor de pechos, dolor de separación.
Las palabras que se vuelven dardos envenenados, que se clavan en el corazón y en el alma. Tu hija es grande que tome chicha, el hospital no es lugar para un bebé, no entiendes, no sabes, hay peligros que tú eres incapaz de entender, que la cuide su padre, aprovecha y descansa, tanta teta, eso ya es vicio, estás muy nerviosa, no estás pensando con la cabeza...
Tras 8 interminables horas, la doctora accede a tratamiento ambulatorio, ya que la madre está muy nerviosa. No hay empatía, no hay comprensión, te vas, estás alterada, vete si tanto empeño tienes, fuera de aquí.
¿Bien está lo que bien acaba?
Esperamos que el tratamiento cure la infección, pero se ha provocado un daño, un sufrimiento, un estrés y una agonía sin motivo, sin explicación y sin justificación.
Podría haberse ofertado acceso a sacaleches, podría haberse intentado un ingreso en planta para que madre e hija estuviesen juntas, podría incluso haberse ofertado el mismo tratamiento ambulatorio, horas antes, desde la empatía, desde el respeto al paciente, desde el entendimiento, desde el conocimiento de lo que es una lactancia a demanda."

SOG

Sobrecarga oral de glucosa. La prueba conocida como "curva larga". Os pregunto a las que os la habéis hecho:
1- ¿Por qué?
2- Si os ha dado positivo, ¿qué consecuencias ha tenido en el seguimiento del embarazo o en la atención al bebé una vez nacido?
¡Gracias!

SOG
Sobrecarga oral de glicosa. A proba coñecida como "curva longa". Pregúntovos ás que a fixestes:
1- Por que?
2- Se vos deu positivo, que consecuencias tivo no seguimento do embarazo ou na atención ó bebé unha vez nacido?
Grazas!

luns, 5 de decembro de 2016

Hace 5 años...

Hace cinco años, como hoy, era viernes. Llevaba todo el día con contracciones, unas cuantas, fuertes, pero no tenía sensación de parto inminente. A las once de la noche le daría de comer a los perros y me sentaría a ver el programa de César Millán en España, acompañada de un trozo de chocolate. No sabía que esa sería mi última comida en muchas horas, unas 18. A las doce iría al baño y me encontraría con mi tapón mucoso. Mis contracciones se regularizaban...

https://www.elpartoesnuestro.es/…/el-nacimiento-de-breixo-e…

Hai cinco anos...
Hai cinco anos, como hoxe, era venres. Levaba todo o día con contraccións, unhas cantas, fortes, pero non tiña sensación de parto inminente. Ás once da noite daríalle de comer ós cans e sentaría ver o programa de César Millán en España, acompañada dun anaco de chocolate. Non sabía que esa sería a miña última comida en moitas horas, unhas 18. Ás doce iría ó baño e atoparíame co meu tapón mucoso. As miñas contraccións regularizábanse...

Somos muy educadas pariendo


O eso parece, atendiendo al informe elaborado por la asociación El Parto es Nuestro. Que da la casualidad de que parimos en horario laboral, va a ser por no molestar. En los festivos y fines de semana como que los bebés no se animan a salir, que no son días... Al margen de la broma, estos datos muestran una realidad gravísima que habla de inducciones y cesáreas por el bien de la agenda médica, sin justificación real. Bienvenidas sean las intervenciones que salvan vidas, pues esa es su razón de ser, pero intervenir sin motivo es la causa de los alarmantes datos que manejamos en cuanto a la atención obstétrica. Nos ponen en peligro. A nosotras y a nuestros bebés. Infórmate antes de decidir, no tengas miedo a pedir otra opinión.

https://www.elpartoesnuestro.es/blog/2016/11/28/el-parto-es-nuestro-publica-el-informe-nacer-en-horario-laboral

Somos moi educadas parindo
Ou iso parece, atendendo ó informe elaborado pola asociación El Parto es Nuestro. Que dá a casualidade de que parimos en horario laboral, vai ser por non molestar. Nos festivos e fines de semana como que os bebés non se animan a saír, que non son días... Á marxe da broma, estes datos mostran unha realidade gravísima que fala de inducións e cesáreas polo ben da axenda médica, sen xustificación real. Benvidas sexan as intervencións que salvan vidas, pois esa é a súa razón de ser, pero intervir sen motivo é a causa dos alarmantes datos que manexamos en canto á atención obstétrica. Póñennos en perigo. A nós e ós nosos bebés. Infórmate antes de decidir, non teñas medo a pedir outra opinión.

15 de octubre

En el día del recuerdo encendemos nuestras velas para visibilizar que los bebés se mueren, sí, también aquí, en el "primer mundo", en una familia como la tuya. Como la mía. Nunca pensé que. No me gustan los días marcados pero no es necesario, sino imprescindible, gritar que la muerte no los invisibiliza. Ni a nosotras sus madres. Ni a sus padres, hermanos, familia. Que reclamamos a los profesionales sanitarios que se formen y que nos informen. Y yo personalmente les digo que nos hablen del prolapso de cordón, que nunca pasa hasta que lo hace, y no es asustar, sino explicar, exactamente igual que nos cuentan que unas aguas teñidas son motivo de consulta hospitalaria. Reclamamos que la gente nos escuche. Que nos pregunte. Que se trague sus prejuicios sobre nuestra vivencia, que lo que importa es cómo lo elaboramos nosotras. Cómo necesitamos digerirlo. Que no nos digan que podemos tener otro. Que somos jóvenes. Que ya tenemos más. Que es un "disgusto" que se olvida. Y así hasta el infinito... Que nos dejen inscribirlos en el Libro de Familia. Nuestros bebés no son "legajo de abortos". Y recuerdo mientras me enfrento a otro embarazo, a la ecografía más importante, a un parto después de una cesárea en T invertida. A número 1 preguntando si este bebé también se va a morir.
Por si no la conoces, así llegó Mai: http://maternario.blogspot.com.es/2016/03/recuerdo-mai.html


15 de outubro
No día do recordo acendemos as nosas candelas para visibilizar que os bebés morren, si, tamén aquí, no "primeiro mundo", nunha familia como a túa. Como a miña. Nunca pensei que. Non me gustan os días marcados pero non é necesario, senón imprescindible, berrar que a morte non os invisibiliza. Nin a nosoutras as súas nais. Nin ós seus pais, irmáns, familia. Que reclamamos ós profesionais sanitarios que se formen e que nos informen. E eu persoalmente dígolles que nos falen do prolapso de cordón, que nunca pasa ata que o fai, e non é asustar, senón explicar, exactamente igual que nos contan que unhas augas tinguidas son motivo de consulta hospitalaria. Reclamamos que a xente nos escoite. Que nos pregunte. Que trague os seus prexuízos sobre a nosa vivencia, que o que importa é como o elaboramos nós. Como necesitamos dixerilo. Que non nos digan que podemos ter outro. Que somos novas. Que xa temos máis. Que é un "disgusto" que se esquece. E así ata o infinito... Que nos deixen inscribilos no Libro de Familia. Os nosos bebés non son "legajo de abortos". E recordo mentres me enfronto a outro embarazo, á ecografía máis importante, a un parto despois dunha cesárea en T invertida. A número 1 preguntando se este bebé tamén vai morrer.
Por se non a coñeces, así chegou Mai: http://maternario.blogspot.com.es/2016/03/recordo-mai.html

Recuerdo

Durante este mes de octubre se visibiliza la muerte de nuestros bebés, en la gestación o en las primeras semanas de vida. Es momento de recordar. ¿Y qué es lo que recordáis vosotras? El protocolo aplicado por los sanitarios, ¿os ayudó o agravó vuestro dolor? ¿Cómo sobrevivisteis a esos días? Porque podemos pasar del recuerdo a la acción para ayudar, así, a las madres que desgraciadamente seguirán este camino. Si quieres, escribe: maternariomail@gmail.com

Recordo
Durante este mes de outubro visibilízase a morte dos nosos bebés, na xestación ou nas primeiras semanas de vida. É momento de recordar. E que é o que recordades vós? O protocolo aplicado polos sanitarios, axudouvos ou agravou a vosa dor? Como sobrevivistes a eses días? Porque podemos pasar do recordo á acción para axudar, así, ás nais que desgraciadamente seguirán este camiño. Se queres, escribe: maternariomail@gmail.com

En la prensa


Hoy en La Voz el crítico literario Ramón Nicolás dedica unas palabras a mi poemario sobre maternidad Nin pombas nin flores. Es una autoedición bilingüe donde también podéis encontrar Mater lux, de Isabel Piñana. Si lo quieres, escríbenos: arainhadasformigas@gmail.com.¡Muchas gracias!

Na prensa
Hoxe na Voz o crítico literario Ramón Nicolás dedica unhas palabras ó meu poemario sobre maternidade Nin pombas nin flores. É unha autoedición bilingüe onde tamén podedes encontrar Mater lux, de Isabel Piñana. Se o queres, escríbenos: arainhadasformigas@gmail.com. Moitas grazas!

El primer movimiento II


Hace poco hablábamos de la semana de gestación en la que los manuales de obstetricia decían que podíamos sentir el primer movimiento del bebé. De todas las respuestas que me disteis resultó que un 52,2% coincidíais con los manuales, sintiendo los movimientos después de las 16 semanas. El resto, un 47,7%, notasteis antes a vuestro bebé. Ahora os comparto un estudio que recoge movimientos desde las 7 semanas de embarazo. Nosotras lo sabemos, los que hablan de gases igual no...

http://www.biomedcentral.com/1471-2393/13/32

O primeiro movemento II
Hai pouco falabamos da semana de xestación en que os manuais de obstetricia dicían que podiamos sentir o primeiro movemento do bebé. De todas as respostas que me destes resultou que un 52,2% coincidiades cos manuais, sentindo os movementos despois das 16 semanas. O resto, un 47,7%, notastes antes o voso bebé. Agora compártovos un estudo que recolle movementos desde as 7 semanas de embarazo. Nós sabémolo, os que falan de gases igual non...

Presentación oficial


Y aquí está el inquilino número 4... Embarazo después de la muerte (no digo pérdida, no se me perdió, se murió) es tan potente que aún me falta reflexión para poder ponerlo en palabras. Así que, de momento, me quedo con la imagen...

Presentación oficial
E aquí está o inquilino número 4... Embarazo despois da morte (non digo perda, non se me perdeu, morreu) é tan potente que aínda me falta reflexión para poder poñelo en palabras. Así que, de momento, quedo coa imaxe...

Aniversario en GEA


El aniversario
Con retraso, os comparto unas cuantas fotos del encuentro del pasado sábado 27 en el que celebramos el primer aniversario de GEA, el centro de la psicóloga Jesica Rodríguez. También presente Marta Bernárdez, matrona de Luna de Brigantia, y los fotógrafos de Outraluz. Gracias a organizadora y participantes, creo que pasamos una mañana genial. ¡El próximo año más!
Las fotos son de Jesica.

O aniversario
Con retraso, compártovos unhas cantas fotos do encontro do pasado sábado 27 en que celebramos o primeiro aniversario de GEA, o centro da psicóloga Jesica Rodríguez. Tamén presente Marta Bernárdez, matrona de Luna de Brigantia, e os fotógrafos de Outraluz. Grazas a organizadora e participantes, creo que pasamos unha mañá xenial. O próximo ano máis!
As fotos son de Jesica.


Si quieres conseguir el poemario, escríbeme: maternariomail@gmail.com



El primer movimiento

¡Atención pregunta!
Dicen los libros que hasta las 16-18 semanas de gestación no es posible que sintamos los movimientos del bebé. ¿Qué opináis? ¿Cuándo habéis notado el primer movimiento? Gracias por contestar.

Atención pregunta!
Din os libros que ata as 16-18 semanas de xestación non é posible que sintamos os movementos do bebé. Que opinades? Cando notastes o primeiro movemento? Grazas por contestar.

Semana de la Lactancia Materna




Esta semana celebramos la leche materna. Mucho trabajo por delante para normalizar lo que es natural, lo que es nuestro. Para que no vuelvan a expulsarnos de catedrales, museos o piscinas. Para ejercer el derecho a la alimentación. A maternar como nos apetezca.

Semana da Lactación Materna
Esta semana celebramos o leite materno. Moito traballo por diante para normalizar o que é natural, o que é noso. Para que non volvan expulsarnos de catedrais, museos ou piscinas. Para exercer o dereito á alimentación. A maternar como nos apeteza.

Consejos


Hace unos días leí en el Facebook unas páginas de un libro para adolescentes. Dirigido especialmente a niñas a partir de 12 años, daba consejos para sobrevivir en el colegio. No los voy a reproducir, se encuentran fácilmente por la red. Libertad de expresión, sí, un derecho que para mí es responsabilidad. Enorme. Todas fuimos adolescentes y la gran mayoría hemos sobrevivido al instituto y al colegio sin ser acosadoras ni acosadas. Algunas incluso hemos pasado la treintena sin que nos mate un novio. Pero los hay que no sobreviven. Y recuerdo al niño que se tiró por la ventana antes que soportar otra humillación más de sus compañeros de clase. A la niña que, por lo mismo, se lanzó desde un puente. Me duele su soledad y no puedo evitar imaginarlos leyendo estos consejos, sintiéndose a cada palabra más diminutos, más sin salida. Los libros no se queman, no, bien nos enseñó Bradbury que el fuego no higieniza ideas, las aviva. Pero es urgente analizar causas y consecuencias y, sobre todo, dejar los consejos y pasar a las acciones. Para no confundir la ficción con la apología. La literatura con el panfleto. En una generación donde aumenta el machismo y ni se sabe qué significa el feminismo, nos va la vida en ello. 

Consellos
Hai uns días lin no Facebook unhas páxinas dun libro para adolescentes. Dirixido especialmente a nenas a partir de 12 anos, daba consellos para sobrevivir no colexio. Non os vou reproducir, atópanse facilmente pola rede. Liberdade de expresión, si, un dereito que para min é responsabilidade. Enorme. Todas fomos adolescentes e a gran maioría sobrevivimos ó instituto e á escola sen ser acosadoras nin acosadas. Algunhas incluso pasamos a trintena sen que nos mate un noivo. Pero hainos que non sobreviven. E recordo o neno que se tirou pola ventá antes que soportar outra humillación máis dos seus compañeiros de clase. A nena que, polo mesmo, se lanzou desde unha ponte. Dóeme a súa soidade e non podo evitar imaxinalos lendo estes consellos, sentíndose a cada palabra máis diminutos, máis sen saída. Os libros non se queiman, non, ben nos ensinou Bradbury que o lume non hixieniza ideas, avívaas. Pero é urxente analizar causas e consecuencias e, sobre todo, deixar os consellos e pasar ás accións. Para non confundir a ficción coa apoloxía. A literatura co panfleto. Nunha xeración onde aumenta o machismo e nin se sabe que significa o feminismo, vainos a vida nisto.

Apoyocesáreas

El encuentro
Desde Dona Llum, asociación catalana de usuarias por el parto respetado, me piden que os informe del encuentro que celebrarán este sábado día 9 en Barcelona. Apoyocesáreas es una lista de correo creada para transmitir información y apoyo entre mujeres que han sufrido una cesárea o un parto traumático. Una vez al año se juntan para pasar del abrazo virtual al real. Si es tu historia, apúntate. Tienes toda la información en el enlace.

https://www.elpartoesnuestro.es/…/encuentro-de-apoyocesarea…

O encontro
Desde Dona Llum, asociación catalana de usuarias polo parto respectado, pídenme que vos informe do encontro que celebrarán este sábado día 9 en Barcelona. Apoyocesáreas é unha lista de correo creada para transmitir información e apoio entre mulleres que sufriron unha cesárea ou un parto traumático. Unha vez ó ano, xúntanse para pasar da aperta virtual á real. Se é a túa historia, apúntate. Tes toda a información no enlace.