domingo, 16 de decembro de 2018

Hablar con los ojos cerrados

Como hemos visto en la entrada anterior, el fallecimiento de un bebé en Vigo ha vuelto a destapar las críticas (que no el debate) sobre el parto en casa. En esta línea se incluyen las palabras de Casimiro Obispo, presidente de la Sociedad Gallega de Obstetricia y Ginecología, publicadas aquí:

Casimiro Obispo alerta

Los ginecólog@s en nuestra sociedad cuentan con un gran tesoro: el criterio de autoridad. Cada vez que una bata blanca habla, confiamos en que nos está transmitiendo una verdad científica más que probada. Solo cuando vemos con nuestros propios ojos que esa "verdad" puede ser costumbre y no evidencia científica comenzamos a dudar de esas batas ante el rechazo prácticamente unánime de propio y extraños que, prestos, pronuncian aquello de "vas a saber tú más que el médico". Por eso, las palabras de Obispo son ley. Por eso debería ser extremadamente cuidadoso con ellas, no vaya a ser que se malentiendan. También debería prestar más atención a la escucha activa. Seguramente así comprendería por qué hay mujeres que prefieren parir en su vivienda. A la pregunta sobre por qué cree que hay partos en casa, este ginecólogo, recordemos, presidente de todos los gines gallegos, responde:

"Hay una mujer que quiere hacerlo y una matrona que la convence". Obviando la incongruencia de la frase nos quedamos con que "una matrona nos convence". Además de cuestionar el trabajo de las matronas, por lo que espero que este colectivo le pida cuentas, nos pinta a las mujeres como, por decirlo en fino, manipulables. Es decir, incapaces de decidir por nuestra cuenta qué tipo de parto queremos. Es verdaderamente grave que este señor, que ostenta un cargo importante, considere de tal manera a matronas y a usuarias. ¿Cómo voy a confiar en una persona que piensa que soy imbécil? ¿Qué tipo de atención me va a dispensar si está convencido de que me faltan luces? ¿Qué clase de trabajo desenvuelve con las matronas con las que debería formar equipo en beneficio de madres y bebés? Es muy grave y me parece que debería aclararse si habla solo en su nombre o representa la opinión de todo el colectivo. De no ser así, espero de los ginecólog@s gallegos un escrito desmarcándose.

"Las evidencias científicas confirman que este tipo de prácticas [parto en casa] pueden ser muy peligrosas". La evidencia científica dice que en determinadas circunstancias parir en casa es igual de seguro o incluso más que hacerlo en un hospital. También recomienda un porcentaje de prácticas que garantizan los mejores resultados obstétricos. Un defecto o un exceso en el número de intervenciones ponen el riesgo la vida de madres y bebés. Es decir, la oxitocina puede ser beneficiosa, si le ponemos oxitocina a todas las parturientas estamos causando problemas. ¿Cuántos malos resultados obstétricos se derivan del abuso de intervenciones? Espero impaciente los estudios. Obispo está perfectamente legitimado para dar su opinión sobre el parto en casa y yo la escucharía con atención como experto en la materia. Pero su opinión, con la que es posible que coincida y todo, no es ciencia. Vender como científico su discurso solo sirve para seguir polarizando a la sociedad entre la ciencia, solo presente en los hospitales, y las "anticiencia" que paren en casa, lo cual es falso, dañino y alejado, precisamente, de la ciencia. Es gracias a ella que hoy parir en casa es seguro y no la lotería de hace años cuando no había controles ni medios. En otras palabras, si hay mujeres que cuestionan el sistema, vamos a descalificarlas, señalarlas, ridiculizarlas y, de paso, asustar a cualquier otra que ose cometer tal irresponsabilidad. En serio, hasta a mí, partidaria de que cada una para donde le dé la gana, se me ocurren razones por las que aconsejar el parto hospitalario sin recurrir a mentiras.

"no entiendo a la gente que decide no acudir al hospital". Sí, es raro que quien piensa que las mujeres somos imbéciles se sorprenda de que no queramos ir al hospital, si es lo que él nos dice. Si nos considerase adultas con capacidad para informarnos y elegir, seguro que el parto en casa no le provocaba tanta sorpresa. No hace falta ser gine para saber buscar información científica veraz. Hoy en día todas tenemos acceso a guías del Ministerio, protocolos de la SEGO y múltiples publicaciones científicas. No hace falta ser gine para saber interpretar datos científicos ni para buscar la evidencia. No somos gines, Obispo, pero somos doctoras en disciplinas varias, licenciadas o, simplemente, nos preocupamos por aprender, formarnos y recurrir a otras fuentes, ya que, por suerte, no todos los gines nos creen incapaces. No nos convence nadie para no ir al hospital. No queremos parir con quien nos tiene por imbéciles. Con quien practica una medicina no basada en la evidencia, ¿o qué estudio justifica la litotomía? Con quien no se actualiza. Con los que intervienen por encima de toda recomendación. No, Obispo, las mujeres parimos en casa huyendo de lo que nos encontramos en los hospitales. Ese es el debate que no ves. Mejor seguir culpando a mujeres y matronas antes que mirar en el espejo.

"hay una persona, el feto, al que nadie le pregunta". Si hasta ahora se había destacado por infantilizarnos, aquí tenemos también el paternalismo. La persona responsable del feto (que no persona, según legislación) es su madre y, después, su padre. Ambos van a decidir siempre lo mejor para él. Porque es nuestro hij@, no el problema que sacar rápido para entregárselo al pediatra. Pero, ¿cómo nos va a explicar opciones si no nos da la cabeza? Ya decide él...

"Secuelas que acabaremos pagando toda la sociedad". Me da bastante asco que se juegue con la carta del niño muerto o del niño con lesiones. ¿Obispo ha enterrado un recién nacido? ¿Tiene un hij@ con secuelas por parir en casa? En caso contrario, Obispo, no tienes ni idea de lo que supone esto. No hables de lo que ni puedes imaginar. Dame datos: ¿cuántas secuelas pagamos por problemas en partos en casa? ¿Cuántas por episiotomías, cesáreas o inducciones con justificación clínica más que discutible? ¿Cuántas indemnizaciones por no respetar la EAPN que "solo" lleva 10 años aprobada y parece que a algun@s todavía ni les suena? 

"Son numerosos [los peligros del parto en casa para la madre]. Puede sufrir una hemorragia postparto por ejemplo". Son tan numerosos que solo cita uno. ¿En serio? Obispo, esperaba algo más, qué te digo yo, un desgarro uterino, un prolapso aunque solo sea de vagina... ¿Porcentaje de hemorragias maternas en partos en casa? ¿Porcentaje en hospitales? ¿Factores de riesgo de hemorragia? ¿Cuál es el protocolo de actuación en casa y en el hospital? ¿Qué más peligros corren las mujeres en casa? Igual no los cita porque, como somos imbéciles... Nos lo dice él y punto. Vaya, esto parece más auto de fe que ciencia...

"En su caso [bebé de Vigo] no sé lo que ha pasado, pero me parece imposible que una mujer con un parto podálico (...) decida tener al niño en casa". Aquí dice una gran verdad: no sabe lo que ha pasado y le parece imposible, pero, aun así, compra la versión sin contrastar de la prensa, la que sirve para arremeter contra el parto en casa.

En resumen, me gustaría que el presidente de los gines de Galicia diese su opinión desde la ciencia, que es lo que se espera. Que diga que, como profesional, por su experiencia, no recomienda el parto en casa porque le parece peligroso, pero que sabe que hay circunstancias en las que es seguro, por lo que se practica aquí y en otros países. Que está verdaderamente interesado en entender a las mujeres que toman esta opción. Que le gustaría aportarles información para que cambiasen de opinión pero que, en caso de parir en casa, tienen todo el apoyo de su servicio, por si se necesitase un traslado o lo que sea. Que está interesado en saber por qué hay mujeres con miedo a parir en el hospital, que va a revisar los protocolos para que se actualicen en base a la evidencia. Que va a hacer todo lo posible para que sus asociad@s sigan las últimas recomendaciones porque lo que importa es que nuestra maternidad sea una experiencia estupenda y segura... 
Porque es grave que no podamos discutir, evidencia o experiencia en mano, pero es demencial que ni nos considere interlocutoras válidas porque somos manipulables e infantiles. Obispo, ¿en serio no sabes por qué elegimos casa?

venres, 14 de decembro de 2018

Leer con los ojos abiertos

Esta semana ha muerto un recién nacido en Vigo, la ciudad de las luces. La muerte de un bebé, de tu bebé, te destruye para siempre. Él no va a volver pero cada caso debe al menos servir para intentar mejorar la atención obstétrica. Qué falló. Para eso sí estamos a tiempo. Pero preferimos destruir y, en vez de reflexionar, leemos lo que queremos creer, lo que nos encaja en nuestra idea de la vida y en estos casos suele ser sinónimo de arremeter contra el parto en casa. De lo que se publica, asimilamos lo que no es contrario a nuestra visión del mundo, obviando que todas las historias tienen sus versiones. Yo no sé qué pasó en ese parto porque las noticias difundidas no tienen la coherencia suficiente como para que las considere relato verídico de hechos. Y esto es grave. El periodismo es otra cosa. O debería. A modo de ejemplo voy a desglosar la noticia publicada en La Voz de Galicia. Es esta:

Muere un bebe en Vigo en un parto en casa sin asistencia profesional

Solo el titular nos debería sacar del debate sobre la seguridad del parto en casa, ya que se especifica que no había asistencia profesional. Los partos en casa son atendidos sobre todo por matronas, personal sanitario con competencias, según el Ministerio, para ocuparse de embarazadas, partos de bajo riesgo y recién nacidos. No, no es cierto que se necesite una UCIN ni un neonatólogo ni un ginecólog@. Precisamente ateniéndose a sus competencias, las matronas solo atienden en casa partos de bajo riesgo, de un único bebé y en cefálica. Si se da alguna complicación tienen conocimientos y material para atajarla y, de no remitir, trasladar a un hospital en un tiempo de reacción adecuado. Los estudios científicos determinan que el parto en casa, en estas condiciones, es seguro. También está clara la seguridad del parto hospitalario siempre que se respeten las recomendaciones de la Estrategia de Atención al Parto Normal, algo de lo que todavía no pueden presumir todos los hospitales. Total, solo lleva diez años publicada... Es tan peligroso quedarse corto en las intervenciones como pasarse. Estos son los datos científicos, lo demás, opiniones. El "a mí me...", "pues mi vecina..." o el parto de la abuela son experiencias, individualidades que no hacen ciencia. A igual seguridad la SS está tardando en incluir el parto en casa dentro de su cartera de servicios, como sucede en otros países europeos con buenos resultados maternofetales y menor coste para el sistema. A ver si de una vez se nos trata como adultas capaces de elegir cómo parir. Conviene recordar en este punto que hay una Ley de Autonomía del Paciente que dice que el facultativo propone y el usuari@ dispone. Es una ley.
Dicho todo esto, el comentario "Esta tragedia dispara todas las alarmas sobre la seguridad de los alumbramientos fuera del hospital" no tiene más intención que cuestionar el parto en casa que, como vimos, no es lo programado por esta familia.

"fuentes sanitarias explican". Estas fuentes deberían saber que comunicar cualquier dato de la historia clínica de los pacientes es delito. 

"En el proceso del alumbramiento, algo fue mal y no se completó la expulsión del niño". El alumbramiento es el período entre la salida del feto y la expulsión de la placenta, por lo tanto esta frase debe ponernos en alerta. Quien escribe no es experto en la materia por lo que es fácil que la información presente errores. Supongo que utiliza el término como sinónimo de nacimiento pero en un tema tan delicado las palabras importan mucho.

"confirman [desde el 061] que recibieron la llamada 'de una mujer que dijo que estaba poniéndose de parto'". Aquí la historia da un giro y deja de sostener la versión del parto sin asistencia. Si llama diciendo que está de parto es porque este se ha precipitado. Este "detalle" no se resalta, no vaya a ser que la realidad nos fastidie la noticia...

"el personal de emergencias trató de ayudar en la propia casa". En este punto un inciso para pedir a quien corresponda que se dé un mínimo de formación en emergencias obstétricas al personal de las ambulancias. La médica que vino a mi casa no sabía ni hacer un tacto.

"la madre había desistido de los controles habituales de seguimiento del embarazo". Los controles y, en general, los procedimientos médicos, no son obligatorios (leed la Ley de Autonomía), sino una opción que se ofrece, en este caso a las gestantes. De todas las pruebas que se pueden hacer durante el embarazo, no todas están respaldadas por la misma evidencia. Yo me hago un plan de embarazo y solicito las que me aportan información relevante. El resto para quien las quiera, firmo el rechazo y ya. Por otra parte, el embarazo se puede seguir de manera privada, de forma que no le consta al Sergas, tal y como hice yo en el tercero tras una discusión con una ginecóloga.

"el último mes de la gestación, que siempre es delicado". ¿Mande? Tan delicado como cualquier otro mes y, si se refiere a algo concreto, que especifique.

"ya había superado la semana 40.ª de gestación, que marca el fin del embarazo normal". Ojos en blanco. El embarazo "normal" tiene una duración comprendida entre las 37 y las 42 semanas. Superar la semana 40 no es ninguna locura ni irresponsabilidad, como parece que se sugiere. De hecho, la evidencia habla de ofrecer (ofrecer no es sinónimo de imponer, más bien de sugerir) inducción solo a partir de la 41+5. Inducir el parto tiene riesgos, avanzar en las semanas de gestación también, solo la mujer puede valorar qué riesgos asume porque es su cuerpo y su bebé y es ella la que tendrá que vivir con las consecuencias. L@s gines hacen que firmemos consentimientos que les eximen de buena parte de la responsabilidad ante complicaciones. ¿Algun@ os firma que en una inducción/cesárea no os va a pasar absolutamente nada ni a vosotras ni a vuestros bebés? Pues eso, la ponderación de riesgos es nuestra.

"Cuando el niño está colocado en posición podálica suelen ofrecerse dos opciones: una técnica llamada versión o una cesárea". Error. Los partos de nalgas completas son seguros. No lo digo yo, sino la propia SEGO, por lo que me maravilla que en numerosos hospitales la oferta se reduzca a cesárea programada (con más riesgos en este caso). Sabemos que en la actualidad pocos profesionales están formados en la atención a estos partos, pero existe, oh sorpresa, la posibilidad de actualizarse y aprender a acompañarlos, porque ni yo ni mi bebé tenemos por qué correr más riesgos existiendo una opción más segura que, simplemente, no implementan. Si yo en mi trabajo tengo que utilizar una normativa actualizada y no la que estudié durante la carrera y de mí no dependen vidas, digo yo que no será cosa loca pedir el reciclaje del personal sanitario. Nos va la vida en ello.

Este sencillo análisis nos permite cuestionar los hechos que se nos quieren ofrecer como probados en esta noticia. Circula por FB un vídeo en el que una matrona dice hablar en nombre de la familia y explica que se trató de un parto precipitado en el que, desgraciadamente, el pequeño falleció por complicaciones antes de llegar al hospital. Yo no sé cuál es la verdad pero hay elementos suficientes como para cuestionar lo que se nos vende como certeza.
Por cierto, mi hija murió por un prolapso de cordón tras una rotura prematura de membranas. Yo estaba en casa sin ninguna asistencia médica, de 40+4 y con alguna contracción irregular. De repente la bolsa se rompió, el líquido amniótico estaba perfecto y yo seguía con contracciones irregulares. Como a los 20 minutos descubrí que el cordón había prolapsado y llamamos a la ambulancia. Ni la médica ni la enfermera ni el conductor estuvieron a la altura, ni en conocimientos médicos ni en capacidad de reacción y ni siquiera en educación. Fallaron, pero no salió en las noticias. Me trasladaron a una UVI y tardamos en llegar al hospital aproximadamente una hora desde que llamamos, por autovía y sin ningún tráfico, que era madrugada. De normal tardamos, como mucho, 25 minutos. Dicen que los tiempos de respuesta se cumplieron. El papel del alta decía que yo estaba pariendo en casa. Fui a solicitar que me lo cambiasen. Cualquier extraño podría haber escrito que mi hija había muerto en un parto en casa sin asistencia. ¿Tú te lo hubieses creído? ¿Hubieses pensado que era una irresponsable? 

venres, 19 de outubro de 2018

La maternidad no afecta a mi talento

Mónica con Xana, talento y maternidad
A mi talento lo aplasta el patriarcado. Y no lo recupero por separarme de mi bebé a las 16 semanas (del hueco de su cuerpo hecho en mis brazos, de mis pechos llenos y vacíos de leche según el ritmo lácteo de la vida). Eso es decirme que importa más producir que criar. Que criar es de segunda. Que solo vale publicar un libro, fabricar un coche, dirigir una empresa. Es decirme que maternar me hace débil. Que no puedo criar y tener talento. Que conciliar es escoger. No. Yo no renuncio.
Aquí, Mónica, pasando de las palabras a la acción. Comparto con su permiso. Gracias por visibilizar(nos):

"Aquí estoy con Xana en la bandolera, en la I Jornada de Cuidados Materno Infantiles en Toledo, hablando de violencia obstétrica y partos y nacimientos respetados y sublimes. No estaba previsto que subiera con ella, pero estaba quedándose dormida y mamando cuando llegó el momento de mi participación, así que subimos juntas.
Gracias a El Parto es Nuestro y a tantas profesionales sanitarias. Esta re-evolución ya es imparable porque está creciendo desde dentro de nosotras. Y yo, viviendo mi maternidad también como un acto político".

A maternidade non afecta ó meu talento
Ó meu talento esmágao o patriarcado. E non o recupero por separarme do meu bebé ás 16 semanas (do oco do seu corpo feito no meu colo, dos meus peitos cheos e baleiros de leite segundo o ritmo lácteo da vida). Iso é dicirme que importa máis producir que criar. Que criar é de segunda. Que só vale publicar un libro, fabricar un coche, dirixir unha empresa. É dicirme que maternar me fai feble. Que non podo criar e ter talento. Que conciliar é escoller. Non. Eu non renuncio.
Aquí, Mónica, pasando das palabras á acción. Comparto co seu permiso. Grazas por visibilizar(nos):

luns, 15 de outubro de 2018

15 de octubre

Hoy recordamos a todos los bebés que vinieron pero no se quedaron. Hoy es el Día de las Escritoras así que, en vez de encender una luz por Mai le dedico las palabras que le escribí en el móvil, nada más llegué a la habitación tras su cesárea. Si tienes un bebé a quien recordar comenta esta publicación. Entre todas voy a sortear una sorpresa. Gracias.

Mai
como no podía ser de otra manera
el cielo negro
alguna nube gris
dibuja tus manitas
9 meses guerrera de la luz
no fue hasta el final que desvelaste tu nombre
porque sabías que no lo necesitabas
escucho llorar bebés como gatitos
aunque esté sola y apartada
escucho
no tienen calmantes suficientes en el mundo para este dolor
tantas veces murieron en mis manos
huelo muerte toda
3 del 3
tercer hijo del tercer hijo
3 años y 3 meses de tu hermano
numerología maldita es una mierda
cuando las guerreras de la luz
no viven en la tierra


15 de outubro
Hoxe lembramos a todos os bebés que viñeron pero non quedaron. Hoxe é o Día das Escritoras así que, en vez de acender unha luz por Mai adicolle as palabras que lle escribín no móbil, nada máis cheguei ó cuarto tras a súa cesárea. Se tes un bebé a quen lembrar comenta esta publicación. Entre todas vou sortear unha sorpresa. Grazas.

Mai
como non podía ser doutra maneira
o ceo negro
algunha nube gris
debuxa as túas manciñas
9 meses guerreira da luz
non foi ata o final que desvelaches o teu nome
porque sabías que non o necesitabas
escoito chorar bebés como gatiños
aínda que estea soa e apartada
escoito
non teñen calmantes suficientes no mundo para esta dor
tantas veces morreron nas miñas mans
cheiro morte toda
3 do 3
terceiro fillo do terceiro fillo
3 anos e 3 meses do teu irmán
numeroloxía maldita é unha merda
cando as guerreiras da luz
non viven na terra

domingo, 14 de outubro de 2018

La vida después de la muerte

En este artículo el periodista Rubén Regalado retrata la vivencia del embarazo después de la muerte. Además de testimonios de profesionales cuenta con la experiencia de madres como yo. Gracias por visibilizar.

https://www.eldiario.es/nidos/Miedo-angustia-embarazo-deseado-sufrir_0_822768688.html
 
A vida despois da morte
Neste artigo o xornalista Rubén Regalado retrata a vivencia do embarazo despois da morte. Ademais de testemuños de profesionais conta coa experiencia de nais como eu. Grazas por visibilizar.

venres, 12 de outubro de 2018

16 semanas

Muchas veces leo que el patriarcado nos obliga a amamantar y supongo, entonces, que solo me pasará a mí: 

                - que me den, con el alta, un folleto con el nombre de una leche artificial 1 aunque sepan que estoy con lactancia materna.
                - que le den un biberón a mi hijo sin mi consentimiento y sin decírmelo.
                - que la pediatra desconozca el significado de "a demanda".
                - que me digan que mi leche sola no.
                - que tenga que discutir con un pediatra que se niega a operar un frenillo que dificulta la lactancia.
                - que tarden 15 días en darme cita cuando sobrevivo a base de paracetamol y heridas en los pezones.
                - que me digan que me pase al biberón que así me cuidan al niño y yo salgo...
                - que cómo le doy tan mayor...

Pero no solo a mí me pasan las 16 semanas de baja que acaban suponiendo la institucionalización, normalización y apoyo al biberón. Porque trabajar a las 16 semanas permite pero dificulta seguir amamantando. La lactancia materna se arrincona, se reduce al ámbito doméstico. Invisible e improductiva. Qué "casualidad" que sea un atributo exclusivamente femenino... Como mujer, como feminista, siento cercenada mi capacidad de decisión porque la única ayuda es guardería de 0 a 3 y biberón. Las 16 semanas para padres en un país en el que las mujeres, por serlo, dedicamos tropecientas horas más que los hombres a limpiar la casa, según las encuestas, no garantizan igualdad. Eso sí, en 16 semanas podremos tener muchos campeones de triatlón...  mientras nosotras trabajamos dentro y fuera.  Y es que nos la han jugado. El patriarcado nos quiere en el trabajo en 16 semanas, produciendo, consumiendo y "estandarizando" a nuestros bebés. Pero no hemos abandonado el hogar, solo a nuestras crías y a nuestro cuerpo. La lactancia es parte de nuestra sexualidad, por mucho que se empeñen en socializarla, y negarla no es igualdad, sino asumir el discurso de los que nos han llamado débiles. La revolución es destruir las fronteras entre el espacio público y el privado. Y urge.


16 semanas
Moitas veces leo que o patriarcado nos obriga a aleitar e supoño, entón, que só me pasará a min:

                - que me dean, coa alta, un folleto co nome dun leite artificial 1 aínda que saiban que estou coa lactación materna.
                - que lle dean un biberón ó meu fillo sen o meu consentimento e sen dicirmo.
                - que a pediatra descoñeza o significado de "a demanda".
                - que me digan que o meu leite só non.
                - que teña que discutir cun pediatra que se nega a operar un frenillo que dificulta a lactación.
                - que tarden 15 días en darme cita cando sobrevivo a base de paracetamol e feridas nos tetos.
                - que me digan que me pase ó biberón que así me coidan o neno e eu saio...
                - que como lle dou tan maior...

Pero non só a min me pasan as 16 semanas de baixa que acaban supoñendo a institucionalización, normalización e apoio ó biberón. Porque traballar ás 16 semanas permite pero dificulta seguir aleitando. A lactación materna acantóase, redúcese ó ámbito doméstico. Invisible e improdutiva. Que "casualidade" que sexa un atributo exclusivamente feminino... Como muller, como feminista, sinto tallada a miña capacidade de decisión porque a única axuda é gardería de 0 a 3 e biberón. As 16 semanas para pais nun país en que as mulleres, por selo, adicamos tropecentas horas máis que os homes a limpar a casa, segundo as enquisas, non garanten igualdade. Iso si, en 16 semanas poderemos ter moitos campións de triatlón...  mentras nosoutras traballamos dentro e fóra.  E é que nola xogaron. O patriarcado quérenos no traballo en 16 semanas, producindo, consumindo e "estandarizando" os nosos bebés. Pero non abandonamos o fogar, só as nosas crías e o noso corpo. A lactación é parte da nosa sexualidade, por moito que se empeñen en socializala, e negala non é igualdade, senón asumir o discurso dos que nos chamaron febles. A revolución é destruír as fronteiras entre o espazo público e o privado. E urxe.


martes, 2 de outubro de 2018

Tengo un hijo más

El mes de octubre se considera el de la concienciación sobre la muerte perinatal. Por este motivo se nos ha ocurrido visibilizarlo con un vídeo abierto a la participación de todas. Con él queremos decir que tenemos más hijos o hijas de los que se ven y que queremos hablar de ello. Se trataría de contestar a los comentarios más habituales que se nos hacen tras la muerte de nuestros bebés. Hemos seleccionado cinco, que son: 1- Puedes tener otro, 2- Tienes más, 3- Eres joven, 4- Olvídalo y 5- Mejor así que vivo con secuelas.
Para participar envíanos tu grabación respondiendo, mejor en una sola frase, a alguno de estos comentarios, a todos o a otro que te hayan hecho. Si no quieres que se muestre tu imagen puedes enviarnos solo un audio. Mándanos, también, una foto significativa para ti, ya que la idea es intercalarlas con las imágenes. Por último, dinos tu nombre, el de tu bebé y su fecha de nacimiento. Puedes enviar tu material hasta el 14 de octubre al mail maternariomail@gmail.com o al whatsapp 692 031 463. En resumen:

1- Escoge la frase o frases a las que quieres responder.
2- Graba tu vídeo en horizontal contestándola brevemente, mejor en una única frase.
3- Envíanoslo junto con una foto significativa para ti.
4- Mándanos también tu nombre, el de tu bebé si lo tenía y su fecha de nacimiento.
5- Lo recibiremos en el mail maternariomail@gmail.com o en el whatsapp 692 031 463.
6- Tienes hasta el 14 de octubre para participar.
Con todas vuestras grabaciones haremos un vídeo en homenaje, recuerdo y reivindicación de nuestros bebés para difundir en redes antes de que termine el mes. No dudes en preguntarnos cualquier duda. Muchas gracias por colaborar.

Anna y María

Teño un fillo máis
O mes de outubro considérase o da concienciación sobre a morte perinatal. Por este motivo ocorréusenos visibilizalo cun vídeo aberto á participación de todas. Con el queremos dicir que temos máis fillos ou fillas dos que se ven e que queremos falar deles. Trataríase de contestar ós comentarios máis habituais que se nos fan tras a morte dos nosos bebés. Seleccionamos cinco, que son: 1- Podes ter outro, 2- Tes máis, 3- Es nova, 4- Esquéceo e 5- Mellor así que vivo con secuelas.
Para participar envíanos a túa gravación respondendo, mellor nunha soa frase, a algún destes comentarios, a todos ou a outro que che fixeran. Se non queres que se mostre a túa imaxe podes enviarnos só un audio. Mándanos, tamén, unha foto significativa para ti, xa que a idea é intercalalas coas imaxes. Por último, dinos o teu nome, o do teu bebé e a súa data de nacemento. Podes enviar o teu material ata o 14 de outubro ó mail maternariomail@gmail.com ou ó whatsapp 692 031 463. En resumo:

1- Escolle a frase ou frases ás que queres responder.
2- Grava o teu vídeo en horizontal contestándoa brevemente, mellor nunha única frase.
3- Envíanolo xunto cunha foto significativa para ti.
4- Mándanos tamén o teu nome, o do teu bebé se o tiña e a súa data de nacemento.
5- Recibirémolo no mail maternariomail@gmail.com ou no whatsapp 692 031 463.
6- Tes ata o 14 de outubro para participar.
Con todas as vosas gravacións faremos un vídeo en homenaxe, recordo e reivindicación dos nosos bebés para difundir en redes antes de que termine o mes. Non dubides en preguntarnos calquera dúbida. Moitas grazas por colaborar.

Anna e María

luns, 1 de outubro de 2018

Crecer en Movimiento


Como sigo empeñada en difundir la práctica de hipopresivos, entrevisto esta vez a la profesora Leticia Cancelo, creadora de Crecer en Movimiento. Hablamos de su trabajo, su proyecto y los beneficios que podemos conseguir con la práctica de Low Pressure Fitness. Ya sabes, si tienes diastasis abdominal, incontinencia urinaria o debilidad en el suelo pélvico, infórmate y practica hipopresivos.

La primera pregunta es obligada, Leticia, ¿cómo conociste Low Pressure Fitness?
Había sido madre hacía un año y había trabajado hipopresivos en una franquicia enfocada a la maternidad y el deporte y con una fisio especializada. Mi experiencia había sido muy positiva y quise formarme. Conocí Low Pressure Fitness porque una compañera me puso en contacto con ellos después de haber hecho una formación de hipopresivos que no había satisfecho mis necesidades. La primera respuesta que recibí fue que me invitaban a la formación sin compromiso y, si no cumplía mis expectativas, no tenía que pagar ni el curso.

¿Cuál fue tu formación?
Soy técnico superior especialista en deporte. Me especialicé en salud perinatal a raíz de mi primera maternidad y vi claro que quería hacer un cambio de 180° en mi profesión. Me formé en salud perinatal en una academia enfocada a la mujer, hice un curso de extensión universitaria y varios cursos de anatomía. Tengo los tres niveles de Low Pressure Fitness y la Wall Series y sigo reciclándome y formándome en todo lo referente al deporte y la salud en femenino. 


Precisamente hablando de Low Pressure Fitness, ¿cuáles son sus beneficios respecto a otras técnicas?
Low Pressure Fitness es un método que conjunta trabajo postural, estiramientos a nivel miofascial, ejercicios respiratorios y neurodinamia. Un método global que es funcional, adaptable, que cuida tu cuerpo desde dentro y evoluciona constantemente.

¿Para tratar qué problemas de salud se recomienda?
Es un método que nació enfocado a las disfunciones uriginecológicas (prolapsos, incontinencias urinarias y fecales, hipertonicidad, hipotonicidad, etc.) como trabajo funcional, ya que tonifica la faja abdominal, recuperando su activación, sin presiones y sin perjudicar el suelo pélvico. Pero son muchos sus beneficios, tengo clientas que han regulado su menstruación, desinflado en el síndrome premenstrual, solucionado su estreñimiento, lumbalgias recurrentes, etc.


¿Low Pressure Fitness está contraindicado en algún caso?
En niveles de patología siempre recomiendo ir a un especialista para el trabajo multidisciplinar. Siempre se pueden adaptar situaciones, por ejemplo, en hipertens@s mejor no hacer apneas y en embarazadas trabajar posturas y adaptarlas a cada trimestre.

Hablando de madres, ¿qué puede hacer Low Pressure Fitness por nosotras?
Es un método que, a pesar de que tiene grandes beneficios tanto para el hombre como para la mujer, está hecho en femenino. Nos cuida desde dentro, nos enseña un autoconocimiento de nuestra anatomía, es totalmente compatible con la crianza y puedes hacer tu pauta diaria de ejercicios con tu bebé. Ayuda a reforzar y tonificar nuestra espalda, nuestro suelo pélvico y abdomen. Nos ayuda a relajar nuestro diafragma, muchas veces en tensión a causa de la falta de descanso y las preocupaciones. Nos aumenta la autoestima, si nos encontramos bien, estamos mejor. Y, lo más importante, con muy poco tiempo nos podemos cuidar.


Y, hablando ya de tu trabajo, ¿qué es Crecer en Movimiento?  
Crecer en Movimiento fue concebido como proyecto a raíz de mi segunda maternidad y a consecuencia de una necesidad real, no solo de mí misma como mujer deportista, sino de cientos de mujeres que había acompañado en mi trayectoria profesional. La maternidad me revolucionó en muchos campos y, por supuesto, a nivel profesional no iba a ser menos. De repente me di cuenta de que la mayoría de las actividades que estaban destinadas a la mujer no eran respetuosas con nuestra fisionomía y, ni por ética ni por moralidad, podía acompañar unos programas que yo ya no hacía míos. Recuerdo que, tras mi primera formación de Low Pressure Fitness, pedí disculpas a mis alumn@s y comencé a cambiar mi manera de enfocar las clases. Como aquello no era compatible con la visión empresarial decidí volar y crear este proyecto hecho desde el corazón, para la mujer. Un proyecto con el que he podido conciliar, que permite que muchas mujeres tengan la opción de venir con sus hij@s y donde no solo trabajamos a nivel físico, sino que, detrás, hay un acompañamiento emocional. Como su nombre indica, crece y, poco a poco, voy ampliando campos. El objetivo final será un programa de fitness femenino enfocado a todo el ciclo vital de la mujer, desde la infancia hasta la edad madura.

Muchísimas gracias por toda esta información, Leticia, ¿te gustaría añadir algo?
Me gustaría añadir que Low Pressure Fitness no solo es un equipo profesional, es un equipo humano que trata a las personas como personas, siempre con ganas de ayudar, de aclarar dudas y de trabajar claro. Es una de las cosas que me enamoró de ell@s. En el mundo del deporte es muy difícil conjuntar esto.


 





martes, 25 de setembro de 2018

Hipopresivos para madres

Seguimos haciendo hipopresivos Low Pressure Fitness de la mano de Chus Lurueña. En esta segunda parte de su entrevista nos da una información muy importante para las que somos madres. Si no has leído la primera, aquí la tienes: Haciendo hipopresivos


Chus, hablando en concreto de las madres, ¿sería posible hacer hipopresivos durante el embarazo o durante la lactancia? Y ¿cuándo podríamos comenzar tras el parto?
En cualquiera de los tres supuestos, optando siempre por la precaución y por la supervisión de profesionales cualificados bajo un equipo multidisciplinar. Durante el embarazo, como ya he señalado anteriormente, resulta un perfecto aliado para la preparación al parto. Tal y como Tamara Rial (directora del I+D del International Hipopressive & Physical Therapy Institute y co-fundadora de Low Pressure Fitness) explica, y puedo corroborar por mi experiencia profesional con embarazadas, nuestro objetivo con su práctica durante el embarazo es el de mantener activa físicamente a la futura parturienta, asegurándole incuestionables beneficios tales como:

-          - Un adecuado mantenimiento postural en constante adaptación a las diferentes etapas y progresión de su embarazo.
-          - Un entrenamiento específico respiratorio y de la musculatura abdomino-perineal que prevendrá y disminuirá el dolor lumbar tan habitual durante estos meses.
-          - La preparación del organismo para el momento del parto y posterior recuperación tras este.


Estos beneficios serán tanto en el caso de que la embarazada no haya practicado esta modalidad previamente como en el de que sí lo haya hecho. En este segundo supuesto se ha observado una recuperación física mayor en el posparto en comparación con otros embarazos, ausencia del dolor lumbar gestacional y de incontinencia urinaria. Por supuesto, todo ello siempre y cuando la actividad física no esté contraindicada facultativamente y partiendo de un embarazo sin riesgo –sin presencia de anemia severa, arritmia, crecimiento uterino anormal, hipertensión, diabetes tipo 1, bronquitis crónica, bajo peso o hipertiroidismo poco controlado–. Low Pressure Fitness, a diferencia del ejercicio hipopresivo tal y como lo conocemos, no precisa de la ejecución de la fase de apnea si no se desea, pudiendo adaptarse de manera completamente personalizada a cada embarazada, eliminando de la rutina esa fase respiratoria, no tanto por la potencial hipoxia generada en el feto al tratarse de “tiempos en apnea” no lo suficientemente prolongados para ello, sino por la intensa activación visceral, útero incluido, que sí podría provocar la aparición de contracciones, precipitando el proceso. De hecho, siempre bajo prescripción y consentimiento facultativo, en algún que otro caso de embarazadas ya ejercitadas y con un buen dominio de la técnica con anterioridad al embarazo, a partir de la semana 38/39, sí se ha vuelto a incluir en la rutina la fase de apnea debidamente adaptada.

Tras el parto nos llegan las siguientes dudas: ¿Cuándo puedo comenzar la práctica de hipopresivos? ¿En el posparto inmediato, del primer al décimo día tras el parto, o esperamos al posparto tardío, desde el onceavo día al 42? Habiéndoseme practicado una cesárea, ¿cuándo puedo comenzar con la gimnasia hipopresiva? Durante la lactancia, ¿puedo realizar hipopresivos? Y ¿con diastasis abdominal es recomendable realizar hipopresivos? 
Pues la verdad es que, aunque esta técnica cada vez está más reconocida como óptima estrategia de recuperación posparto, todavía nos encontramos cierta disparidad de opiniones con respecto a todas estas cuestiones. Abordamos la primera ya desde la perspectiva de Low Pressure Fitness, una vez más referenciando las aportaciones realizadas por Tamara Rial y trasladando lo experimentado personalmente por mi profesión. Tanto la Doctora Rial como en mi propia opinión, coincidente con la de muchos otros profesionales y siempre que no haya contraindicación médica, a partir de la sexta semana se puede comenzar la gimnasia posparto, ejercicios Kegel y los ejercicios abdominales a realizar serán siempre hipopresivos, con la supervisión de un fisioterapeuta o profesional LPF que indicará la musculatura correcta a contraer y cómo hacerlo. No obstante, y a pesar de que estos ejercicios también se encuentran indicados en los casos de cesárea, al tratarse de una intervención quirúrgica abdominal, es recomendable esperar tres meses y siempre realizar una valoración con un profesional de la salud antes de comenzar. Durante el puerperio inmediato, aunque recientemente ha sido publicado un estudio en el que se analizaron los efectos de practicar hipopresivos en el posparto inmediato sobre dos mujeres (30 y 18 años), parto vaginal, con presencia de más de 3 cm de diastasis abdominal inicial (valorada a las 8–13 horas de haber dado a luz junto a perímetro torácico y abdominal) y hospitalizadas durante las 48 primeras horas desde el nacimiento, se aplicó un protocolo de hipopresivos durante esas primeras 48 horas, ejecutándose cuatro posturas en las posiciones de decúbito supino, sedestación, bipedestación y bipedestación con flexión de tronco, repitiendo cada postura dos veces, con una apnea máxima de 8 segundos en cada repetición. Aunque ambos casos redujeron la diastasis abdominal alrededor de un centímetro y se trata de resultados que podríamos considerar prometedores, pues quizá la intervención temprana durante las primeras horas tras el parto puedan ser clave para la reducción de la diastasis abdominal que tanto cuesta recuperar tras el embarazo, resulta difícil saber si la recuperación fue por el efecto del hipopresivo o por un efecto natural de recuperación. Además, hubiera sido interesante conocer si realmente la realización de estos ejercicios en las primeras 48 horas ayudan a la involución uterina y/o si intervinieron en mayor o menor grado en el proceso de lactancia (Rial, Low Pressure Fitness)

Durante la lactancia, la subida de leche se produce durante los tres primeros días del puerperio, latente todavía la involución uterina, así como el exceso de laxitud en la musculatura abdominoperineal. En mi opinión, personal esta vez, comenzar con la práctica de LPF e hipopresivos entonces, puerperio inmediato, atenta un poco contra la propia fisiología. Prefiero siempre dar ese margen de tiempo de recuperación al cuerpo y respetar su propio ritmo y esperar a que finalice el puerperio para iniciar la actividad, cuando la lactancia ya está asentada y establecida, evitando así cualquier tipo de posible interferencia sobre ella. Como conclusión, y pasado el período de tiempo establecido dependiendo de si ha sido un parto vaginal o mediante cesárea, al tratarse de un programa diseñado siempre “a baja presión”, LPF también está indicado tras el parto principalmente con la finalidad de restaurar la estática pelviana y de la columna vertebral. Nuestro objetivo consistiría en, progresiva y paulatinamente, devolver al cuerpo y al organismo a su estado inicial mediante una estrategia poco “presiva” para la columna vertebral y el suelo pélvico y readaptarlo para actividades que en un futuro pudieran conllevar mayor intensidad de impacto. Destacaríamos entre los beneficios de la práctica de LPF en la fase posparto, la descongestión pélvica y visceral, la recuperación postural y la mejora de la vascularización. Generalizando, porque después siempre se valoraría y se tendría en cuenta la situación y las condiciones de cada mujer tras el parto, finalizado el puerperio ya podría iniciarse la práctica, siendo el profesional Low Pressure Fitness, el que planifique la progresión de las ejecuciones y rutinas a ir abordando, siempre en consonancia y coordinación con el facultativo.

Muchas gracias a Chus por toda la información. Si notas tu suelo pélvico flojo, tienes diastasis abdominal o incontinencia urinaria, no dudes en buscar un profesional Low Pressure Fitness en tu zona. Merece la pena.