Parto vaxinal despois de cesárea en T invertida

Acaba de marchar a contracción das 13:30. É algo máis frouxa que as súas predecesoras. Máis espazada. Estou sentada na sala de espera. Veño ó xine revisarme. Levo desde o martes pola tarde con contraccións e quero saber se están sendo tan efectivas como as sinto. Estamos a xoves. Tamén quero asegurarme de que todo está ben. Non é que teña motivos de preocupación, non pasou nada que me faga sospeitar dunha desviación da norma pero, despois de morrer unha filla no útero, inconscientemente necesito a seguridade dunha ecografía. Que o cordón estea no seu sitio, como se velo hoxe na pantalla bicor puidese convertelo en plano fixo. Como se un ecógrafo puidese deter o fatídico ritmo da vida que marcha, que foxe sen que poidas agarrala. Estou soa esperando, son a última. En fronte, separadas tan só por uns cantos pasos, mírame dona Rosalía. Estamos no seu mes, o de febreiro. O 24 de 1837 abría os ollos. O 14 de 1877 pechábaos coa súa Valentina morta. Xa é curioso toparme o seu cartel nun centro de saúde. Hai unhas semanas estaba exactamente no mesmo asento, contoneándome para encontrar postura cómoda a este sacro dorido. Manchaba un pouco e era raro. Desde o primeiro parto non volvín ver tapón mucoso e encima a súa expulsión supuxera o seu inicio. Non estaba sendo o caso. De feito, estaba quieta na miña cadeira, como se todo estivese detido. 40+3 semanas, nada preocupante, pero si agobiante, estraño. Facía uns días estivera un par de horas con contraccións e, aínda que obviamente cesaron, quedaba no corpo sensación de parto. Concretamente, de estar de parto sen parto. Masaxeábame o sacro de maneira inconsciente, balanceábame e camiñaba coas pernas moi abertas, como cun gran peso que me pegaba á terra. Pero a noite, ó contrario do que se di, desanimaba as miñas contraccións e permitíame durmir placidamente, que ata a vexiga me estaba respectando neste embarazo. Poucos síntomas fóra dos primeiros meses horribles de horizontalidade. Síntomas físicos, porque psicoloxicamente duro, de arrepentirse, de odialo, de querer arrincarme a barriga e entregarlla ó primeiro que pasase. De querer unha cesárea. Supoño que cando a túa filla morre no teu ventre xusto durante o paso do útero ós teus brazos, a transición convértese en sinónimo de pánico. Unha nena perfecta, un embarazo perfecto que, nun segundo impredicible, torna morte. Nunca me sentira tan sen saída, tan sen ningunha opción boa, calella escura. Parir era pánico, a cesárea medo e o único certo era que este neno, si ou si, ía nacer. E eu ía de cu, nunha viaxe entre tebras, que se me sacudiu cara ás 30 semanas cando nunha eco o descubrimos de nádegas. Nada que decidir. Nada a miña responsabilidade. Cesárea programada no meu hospital. Que seguridade nos transmite a cesárea, como se fose unha intervención inocua. Como se os nenos abandonasen o útero por inofensiva ósmose. Como se ninguén nunca morrese nun hospital e dése igual nacer por arriba que por abaixo, na semana 38 ou cando o bebé di xa. E sentín alivio. Marcaría un día que nos viñese ben co meu xine que me ía respectar en todo, deixaría os irmáns maiores na casa, a avoa pedindo días e encargándose da loxística e, xa está, daríanme un neno vivo e todos contentos. O alivio duroume ata que me durmín. Pola mañá algo se me rebelou: de verdade vas entrar a quirófano fresca como unha leituga sen unha soa contracción? Vas negarlle o seu nacemento como se tivese a culpa do maldito prolapso de cordón? Podes entrar andando ó hospital e, esperta, sentir como te remexen a entraña ata arrincarcho, asustado, inmaduro? E se pasa "algo"? E comprendín que a cesárea non me garantía nada, que igualmente podería haber complicacións, mínimas, si, tan mínimas como o 0,47 de risco de prolapso... Que marcar un día de cesárea non impedía que me puxese de parto antes. Porque non podía abstraerme da miña responsabilidade. Non podía fuxir do parto por medo. Tiña que enfrontarme ó abismo. E, ó contrario do que me esperaba, non sufría ansiedade durante estas últimas semanas. De feito, en ningún momento estivera tan tranquila. E decidín. Decidín facer todo o que estivese na miña man para que se xirase, á vez que me facía un máster en partos de nádegas. Por se acaso. Probei posturas, lin e vin, técnicas, manobras, moxibustión e díxenlle "se ti te xiras, eu párote". E tan tranquilamente planteime na reunión cos xefes de obstetricia porque na semana 35 decidiron que non me atendían o parto, que iso era unha cousa moi tola, de hippies que non estudan seis anos de medicina, nin a especialidade, nin o MIR, nin escriben intelixentes artigos científicos, nin teñen vinte anos de experiencia... Ademais, na súa bóla de cristal viron que o meu bebé non ía xirar. E é que nin teríamos que estar falando de parto, que hai que programar unha cesárea si ou si porque o útero vai romper e imos morrer todos.

            - Firma, pídocho como favor persoal, díxome a coordinadora, esgrimindo, como se ve, un impecable argumento científico.

             E eu firmei, pero a negativa a programarme.

            - Ás catro da mañá chegarás para cesárea de urxencia, vaticinou o xefe antes de marchar.

          - E porás nervioso a todo o persoal, dramatizou de novo a coordinadora, o que di moito dunhas persoas encargadas de tratar urxencias...

            Púxenlle datos e estudos sobre a mesa para demostrarlle que, de verdade da boa, evidencia científica mediante, non era tan perigoso parir tras cesárea en T invertida, xa que ese era o quid da cuestión, que nunca unha única letra sementara tanto pánico.

            - Non imos discutir de estudos, sóltame como unha labazada.

            Señoría, non hai máis preguntas. Entón en base a que decidimos? E pasaron o meu caso á asesoría legal porque se pisaba de parto o hospital, salvo que a cabeza estivese asomando, era cesárea si ou si. E tiven medo de que me enviasen a casa á Garda Civil para rebandarme baixo orde xudicial. Así que as miñas opcións de parir pasaban porque estivese o meu xine de garda ou ingresar en completa. Non só non me deixan parir senón que me negan a versión externa. Non vai ser fácil pero estou estrañamente tranquila. Algo me di que esta xente pouco vai dicir no meu parto. Ninguén vai decidir o día do teu nacemento. Un par de semanas despois, xirou.

            E por fin entro na consulta. A ecografía móstranos que todo vai ben. Uns 2,800 kg de bebé, ben colocado, pouco líquido, placenta arriba e cordón no seu sitio. O útero ten varias zonas finas, desas medidas que farían correr os saurios a quirófano polo risco de rotura, aínda que a evidencia teña demostrado que ningunha medida a predí. Sorte que non estou cun deles. O meu xine pregúntame polas miñas contraccións. Despois dun par de horas o sábado, estando de 39+5, cesaran ata o martes. Iso non era raro. Menos co segundo, co que tiven case un mes de contraccións prodromáticas, os meus partos arrincaban directamente. Por iso estaba agobiada e quería saber se nestes dous días se me modificara o cérvix. Parecíanme contraccións efectivas, poucas pero contundentes. E perdía tapón. O parto non podía tardar moito máis. As contraccións empezaban despois de comer e sucedíanse cada media hora. Incomodaban un pouco. Cesaban á hora da cea e volvían pouco antes da medianoite. Sentía como me abrían o cérvix e eu visualizábao, repetíame "respira e abre". Na cama continuaban e non me deixaban durmir. Comecei coller o móbil para cronometralas. Duraban un minuto. Axudábame ver correr os segundos. Concentrábame. Dábame perspectiva. Co amencer remitían e conseguía durmir unhas horas. Pídolle un tacto.

            - Estás de entre 2 e 4 centímetros.

           E case salto de alegría. Así, sen decatarme, estaba practicamente de parto. Marcamos monitores para dentro duns días, se chego, e a esperar. Sinto que cumprín resistindo ata poñerme de parto. Deixar que decida o seu día. Xa estivo ben de pelexar. Doume permiso para pedir unha cesárea. E perdónome.

            Na casa sigo coa síndrome do niño coa que convivo desde hai semanas por primeira vez. Involucrei a polipai e limpamos paredes, teitos, montamos armarios, desaloxamos a cociña ou lavamos a roupa do bebé desexando que esta vez non teñamos que gardala sen usar. Respiración contida. Fisicamente lévoo, pero a cabeza xa non se me concentra en algo que non sexa o día P. As contraccións repítense na súa pauta habitual. Teño todo preparado para ir ó hospital. Controlado todo o que podo controlar. Déitome case á unha e á 1:30 espértame unha contracción molesta. Respiro e abro carai como tira do cérvix. Pretendo seguir durmindo pero, seguindo o seu ritmo habitual, outra potente contracción espértame ás dúas da mañá. Pero esta vez é diferente. Non aguanto deitada e teño que levantarme e fágoo pensando por que, se contraccións cada media hora nin son parto nin son nada. Sentada no sofá tampouco estou cómoda. Arrepíntome de non ter inflado a pelota de Pilates. Sento medio cu no borde do sofá e incorpórome cos brazos cando chega unha contracción. Por suposto, poño a tele e acendo a luz. O ruído axúdame a concentrarme e necesito luz porque estou en alerta de parto. Teño que ver. Na tele escollo Calleja e penso que isto vai parar. As contraccións chegan irregulares e agora non adoitan pasar dos 40 segundos de duración. Imos a menos e síntome un pouco parva aquí medio sentada, a ver que fago levantada de madrugada co ben que estaría cos meus mozos na cama. Algunhas contraccións son máis potentes que outras e obríganme a ir ó baño. Presionan a vexiga. Perdo tapón e fágolle fotos. Xa vou tendo un bo álbum con tanta perda. Identifico un modelo: certas contraccións, caída do tapón, contraccións máis "leves" que non o moven e volta a empezar. De tanto ir e vir acabo deixando todas as luces acesas, aínda que de normal sempre vou ás escuras. Que curioso é isto de parir. Van pasándome as horas da sala ó baño, camiño de ida e volta. Descubro que de pé levo mellor as contraccións e encima sinto que a postura me axuda a dilatar o cérvix, que me segue tirando, noto a cabeza sobre a miña vexiga. Tamén estou ben andando. Abúrrome e, como non quero crer que estou de parto, apago a tele e volvo ó cuarto. Vou intentar durmir pero son incapaz de meterme na cama. Quedo agarrada á ventá, pernas abertas, pasando a contracción. Sobre todo intento manterme erguida. Penso que o segundo parto foi tan longo por pasalo a catro patas. Estou empeñada en que a cabeza apoie ben. Non teño ningún medo, en contra do que pensaba, estou tranquila, segura de que a posición é correcta e de que o peque está ben. Móvese periodicamente. Pérdome nas horas. Xa non aguanto máis e esperto a polipai. Son as 5:45. Necesito que me faga un tacto para ter unha idea de como vou.

            - Só toco cabeza.

           Non pode ser. É de todo imposible que estea en completa. Paréceme que as contraccións van a menos e xa case non mancho. A ver se vou estar na parada previa ó expulsivo... Non. Non pode ter sido tan fácil. Non teño sensación de puxo, quizais nin sequera estea de parto. Igual aínda é cedo pero el insiste en chamar o xine. Si quere saber e sabelo xa. Faino ás 6 da mañá, mentres eu camiño do baño á sala e viceversa, pasando contraccións apoiada en todos os mobles. Fago forza contra eles e sinto que a cabeza deixa de apertar a vexiga para situarse sobre o cérvix. Iso é que está baixando. Vou andando coas pernas tan abertas que case non podo facelo, teño que agarrarme, mobles, portas ou paredes. Vou desvestíndome e vestíndome, sentindo frío e calor. Bebo auga con gas e un par de grolos de aquarius. Pero estou ben, demasiado ben, como insisto en transmitirlle o xine.

            - Vaia, falamos vinte minutos.

           E aí decátome de que nese tempo pasei unhas cinco contraccións e, aínda que para min son moi espazadas, iso implica que as estou tendo aproximadamente cada catro minutos. En hora e media sairemos cara ó ambulatorio para valoración. Creo que se fixeron un pouco lío con iso de que eu preferiría ir ó ambulatorio antes que ó hospital, que é certo pero non tiña apuro por saír da casa. Veña, a ver se hai sorte e paro antes, hahaha. E é que realmente non me apetece nada nada pero nada saír da casa. Barallo incluso chamar á miña matrona para que veña atenderme. Pero quedamos, teño que ir. A miña racionalidade ve conveniente un control médico. A todo isto parece que, só coa perspectiva, o parto detense. Irmán maior esperta e levántase, o que aproveito para volver á cama. Necesito estar tranquila. Nada máis entro ó cuarto, mediano esperta e, sen verme, marcha. Fágome unha torre de coxíns para apoiarme mantendo certa elevación. Sigo coa miña obsesión de que a cabeza apoie ben no cérvix. Tápome coa colcha e estou tan cómoda, tan a gusto, tan tranquila, tan quentiña, que quedo durmida. Normal tras unha noite en branco e as dúas anteriores co soño interrompido. Porque as contraccións seguen e, aínda a medio durmir, incorpórome o que podo para manter a verticalidade da súa cabeza sobre o meu cérvix. Quero notar unha leve sensación de puxo. Non sei o tempo que pasou cando irrompe polipai.

            - Temos que marchar.

           Preparara os nenos e collera todas as mochilas. Traíame roupa, a porta aberta, os nenos xogando camiño do coche. Son incapaz de vestirme soa, incapaz de separar os pés da terra. Moooooooi a modo, con toda a paciencia do mundo, el vísteme, apóiome no seu corpo. Tiña eu preparado un pantalón negro super frouxo porque non aperta nada, o máis cómodo que teño, o mellor para sentar no coche con contraccións. Por encima, o primeiro que el pillou, unha camiseta negra de manga longa vellísima que era súa e que utilizo para estar na casa. Menos mal que non me vexo porque entre o loito e o pelo recollido e despeiteado de calquera maneira nunha coleta alta levo un aspecto lamentable. Na porta dáme unha contracción e grito. Descentroume o cambio, estou desconcentrada, molesta, dóenme máis as contraccións. O meu can ouvea comigo, tan gracioso. Estou segura de que me escoitan os veciños. Que vergonza e que pouco me importa. Por fin estamos todos listos no vehículo. Como non podo sentar vou de xeonllos no asento do copiloto, agarrada ó respaldo. Teño un primeiro plano de irmán maior que vai protestando por non sei que, por moito que seu pai lle pide que espere, que o primeiro é levarme ó médico porque xa vai nacer o irmanciño. Algo lle digo. Xa vai nacer. Dío fácil. Vouno crendo. Estou moi incómoda. Cada movemento brusco do coche, cada curva ou cambio de marchas provócame un tirón do cérvix. É difícil manter a postura, as pernas que non teñen sitio suficiente para abrirse e ben apoiarme. Cambaleo. Estouno levando moi mal e non fago máis que repetir que máis a modo, máis suave. Chegamos ó ambulatorio máis preto das 10 que das 9. Mal aparcamos na porta e ata o coche chega o meu xine cunha cadeira de rodas. Polipai dixéralle que non podía andar. Subo á cadeira tal cal vou no coche, ou sexa, malamente de xeonllos agarrada ó respaldo. Non vai a cousa moi estable. O meu xine leva o meu móbil no seu peto. Polipai marchou aparcar e temos que avisalo cando acabemos. Morro da vergonza. Baixo a cabeza como se con iso puidera desaparecer os ollos curiosos que noto postos en min. Subimos tres plantas no ascensor directos á consulta. Está a enfermeira axudando a desvestirme, parando as veces necesarias para respectar cada contracción. Sigo pasándoas de pé, pernas abertas facendo forza contra o que pillo, cadeira, padiola, cadeira obstétrica. Son incapaz de deitarme así que o intentamos de pé pero non conseguimos escoitar o latexo. Non queda máis remedio que aguantar na padiola. O bebé está perfecto e o meu cérvix está dilatado... 5 centímetros. Cáeme o mundo encima. Non contaba con tan pouco. Se case nin podo andar! E aínda teño que chegar a 7 centímetros, facer a miña parada fisiolóxica habitual de vete saber canto tempo, continuar ata completa e o expulsivo. Demasiadas horas! Nada. Imposible. O xogo terminou. Vou pedir cesárea. Vou ó hospital e en canto chegue o meu xine, que aínda ten un par de horas de traballo por diante, pídolle cesárea.

            - Estás de parto, probablemente será para mediodía ou primeira hora da tarde.

           Ha! E un corno! Non me coñece! Ó mediodía de mañá ou pasado parirei eu! Co que tardo! E, sumándosenos a enfermeira, desfacemos o camiño montada ó tolo na cadeira de rodas. A enfermeira pensa como baixarme pola rampla, o meu xine adiántase para falar con polipai que, non sei como, xa estaba esperando na beirarrúa. Estou tan enfadada que me levanto. Que coño, se só estou de 5 centímetros isto non é parto nin é nada, non teño por que non ir andando. Agarrada ós dous homes, baixo pola rampla.

            - Entón aparcade preto do hospital e en dúas horas máis ou menos termino e falamos a ver como vai. Se pasa algo entrades no hospital. Creo que mellor esperar antes que ir directamente, non?

            - Ui, si, ela non quere ir ó hospital.

           Que? Están tolos! Como vou aguantar dúas horas así no coche? Co que me custara chegar e non fora nin media! Eu si quería ir ó hospital!

            - Estás de parto. Ánimo!

           E despídese e nós arrincamos o coche, eu de volta ós xeonllos en precario agarrada no respaldo. Saio peor do que entrei. Se onte estaba quizais de 4 centímetros, toda a noite para dilatar só un... Véñome abaixo. Non aguanto máis. Non o vou aguantar. O parar e arrincar da condución pola cidade non me axuda. Tírame do cérvix.

            - Para. Para xa dunha vez, quéixome.

           Estamos dando voltas buscando aparcamento e xa non aguanto máis. Estou moi incómoda. Polipai dime algo que non recordo e, por fin, aparcamos. Os nenos xa están fóra do coche cando case nin me dera tempo a levantar a cabeza. Isto é o que hai. Dúas horas. Teño que poñerme cómoda.

            - Quita as cadeiras, así non aguanto, necesito sitio.

          E baixo do coche. Á miña espalda hai unha montaña de terra onde de esguello intúo os nenos. Escóitoos rir e falar. Xa están subindo e baixando. Non teño nin idea de onde estamos.

            Polipai fai oco como pode e retira ó maleteiro a cadeira máis grande. Eu lánzome á parte traseira que xa non aguanto máis. Hai unha saba vella e enróloa para apoiar brazos e cabeza. Sigo coa miña obsesión de manterme o máis erguida posible aínda que estea nun coche practicamente a catro patas. Collo postura coas pernas fóra do coche. Teño a fronte apoiada contra a cadeira que queda. Cando me chega unha contracción fago forza coa cabeza contra ela, coas pernas contra a carrocería. Teño moitísimo frío. Estou a tremer. Polipai mírame. Está ó lado do coche, ó meu lado, controlando os nenos que siguen no seu xogo despreocupado. Dáme o seu abrigo. Agora si que xa levo un look total, cunha zamarra extra grande que incluso me permite abrochala de todo, a pesar do barrigón de 40 semanas e 4 días.

            Dispóñome a aguantar as dúas horas pactadas antes de pedir unha cesárea.

            - Non podo, dígolle a polipai.

            Abrázame.

            - Vou pedir unha cesárea. Non aguanto. Non aguanto máis.

            Recolócome como podo no coche, xa sen frío. Empezo a ter sensación de puxo, moi suave. E unha merda vou estar puxando se só estou de 5 centímetros... A miña cabeza non deixa de dar voltas. A dicir verdade, por que non aguanto? Non é que teña unha dor insoportable, para nada, de feito, agora que encontrei postura cómoda, as contraccións son ben soportables. E son escasas, tanto que adormezo. O sol desta primavera adiantada mantenme quentes os riles. O que me atormenta é o tempo, descoñecer canto queda así. Xa me esforcei suficiente todo o embarazo. Quero parar xa. Rápido xa pasou unha hora e xa só queda outra. Non noto que o meu útero traballe, non sinto movemento, só a contracción que presiona a cabeza contra o meu cérvix. Síntoo completamente ocupado por ela e iso dáme tranquilidade, xa que sen bolsa rota non hai prolapso. O peque móvese periodicamente. Cando me parece que leva un tempo quieto, como se me escoitase, golpéame con suavidade. Creo que todo está moi parado, levarei unhas oito contraccións en todo este tempo. Nin estou gritándoas, como moito abro a boca e sigo visualizando como mantra o meu "respira e abre". Tampouco sinto necesidade de quitar a roupa, de feito, nin teño calor, aínda que me noto as meixelas coloradas. É dicir, non hai nin pegada de todo o que fixen nos meus partos anteriores. Fai sol, a mañá avanza, os nenos continúan na montaña, polipai rifa a irmán maior e cruza unhas palabras cun operario que entra e sae varias veces montando unha pequena escavadora. Estamos nun prohibido aparcar e aínda así, sen candeas, sen oscuridade, sen a intimidade da miña propia cova, os puxos cada vez se me fan máis evidentes e é ós 7 centímetros cando eu empezo a puxar. É probable que teña esa dilatación e esta se me teña parado, preparando os corpos para a última fase expulsiva. Sigo pensando en solicitar unha cesárea, pero tamén penso en falalo co meu xine, escoitar a súa valoración e tomar despois unha decisión. Non me parece xusto para o meu peque extirpalo sen causa médica xustificada. Poñeranme polo menos a epidural? Non sei se poden tras a miña cesárea. Tampouco visitei ó anestesista nin firmei o consentimento. Os puxos cada vez son máis fortes. Empeza a saír líquido, córreme pernas abaixo empapando o pantalón. É pis. Seguro. Por uns instantes, penso en plantarme alí mesmo a evacuar vexiga, pero xa me parece excesivo que vaia o espectáculo que debemos estar dando na vía pública, os nenos ó mowgli, eu a medio meter no coche e polipai en pé vixiando a escena. Estou moi incómoda co pantalón extra ancho pegándoseme, inundado, á pel.

            - Que hora é?

            - As doce.

            - Chámao.

         E ó meu xine aínda lle queda unha media hora no ambulatorio, máis uns quince minutos de desprazamento. Podo esperar ou ir xa ó hospital.

            - Vamos.

            E é que teño que sacar o pantalón. E a racionalidade dime que debo asegurarme de que non se trata de líquido amniótico. Poñereime cómoda e esperarei a súa chegada para decidir. El confía en min, tampouco é cuestión de defraudalo agora. A modo incorpórome para agarrarme ó respaldo do asento. Xa non me movo. Os dous nenos van no asento dianteiro. Estamos ó lado do hospital. Tócome o pantalón e levo os dedos húmidos ó nariz. É urina. Agora si vou todo glamour... En cuestión de minutos estamos xa na porta de urxencias. Polipai entra e volve acompañado dunha celadora con cadeira de rodas. Escóitoa preguntarlle se podo andar. Eu nin medio palabra, volvo montarme de xeonllos na cadeira. Ela alármase pero eu nin caso. El queda dando os meus datos e a min lévanme directa ás urxencias obstétricas. Cada vez que me vén unha contracción, que xa é puro puxo, dígolle que pare e báixome para pasala apoiada contra a cadeira. Boa parte do tempo manteño os ollos pechados. Creo que non grito.

            - Non, por favor, non, non baixes, suplica angustiada.

            E é que supoño que unha muller de pernas abertas, pantalón empapado e pinta de empuxar debe asustar, a ver se lle vou parir en calquera corredor. Por fin chegamos e nin me meten na consulta, sae unha xinecóloga que se presenta:

            - Xa nos coñecemos, dime.

            Si, puxéralle unha queixa no meu anterior embarazo por negarme a terceira ecografía se non ía a unha consulta anterior. Dime que iremos directas á sala de parto natural, que non hai tempo de verme alí.

            - Empezo a empuxar ós 7 centímetros e o do pantalón é pis, coméntolle para que vexa que non hai tanta présa.

            Están discutindo se cadeira se padiola e por fin traen esta última. Subo como podo e mantéñome a catro patas.

            - Mellor deita, non vaias caer.

            - Non, vou ben.

           Necesito apoiar as mans, facer forza contra o que sexa para pasar os puxos. Non me vou mover. Entramos na sala e preséntanme a outra xinecóloga, outra matrona, unha auxiliar. Desvístenme e o camisón queda sen poñer no meu brazo, mantéñome a catro patas e tan só brevemente consigo medio deitarme de lado. Algunha me fai un tacto. Eu estou moi concentrada, nin me fixo en nomes nin en caras. Entre elas infórmanse:

            - Nove centímetros ou completa con reborde.

            Merda. Á merda a epidural, xa non ma van poñer. Á merda a cesárea, estou para expulsivo xa. Pero por que non sae se estou en completa? Só hai que esperar. Cando estou en completa, simplemente, paro. Debe estar atascado, teño esa sensación. Sempre me resultou fácil o expulsivo e lenta a dilatación. Parece que esta vez ía ser ó revés. Nin cría que tivese dilatado tanto en tan pouco tempo. Pero, agora que? A miña cabeza vai a mil, non deixo de pensar. Vou pedir que enchan a bañeira. É probable que a auga quente me axude. Teño o sacro moi dorido e trémenme as pernas. A matrona estame poñendo unha vía no pulso.

            - Tamén imos sacarte sangue para as probas de coagulación que non as tes feitas.

           Non quería vía pero na miña última versión do plan de parto decidín aceptala, xa que para eles era tan importante. Dóeme. A vea rompeu e ten que volver intentalo no brazo. Entra outra xinecóloga que tamén se presenta. É a da quenda da mañá. Entran máis mulleres e xa non sei se son matronas ou auxiliares. Non encontran latexo fetal e, cando o fan, este é bradicárdico. Póñenme no dedo o pulsioxímetro para asegurarse. Perden foco. Póñenme as correas. Bradicardia. A última xinecóloga en entrar infórmame de que hai que romper a bolsa e proceder á monitorización interna.

            -Xa sei que non queres intervencións pero é importante, engade, sempre en ton amable.

            A min amólame que por presentar un plan de parto xa se me etiquete como anti-medicina. Pois non. Se o latexo é bradicárdico hai que confirmalo. Como sexa. Para iso están eles e as intervencións, nada que ver con aceptar unha cesárea na 38... Teño que deitarme para que rompan a bolsa. Boca arriba é imposible así que quedo sobre o meu lado dereito. Vénme un puxo tremendo e sinto a necesidade de incorporarme pero teño que aguantar así e teño que puxar, non me van cortar o puxo. Noto presión na vulva e sorpréndeme que ninguén me diga que está nacendo. Lévome instintivamente a ela a man esquerda e apreto mentres puxo. Un chorro propúlsase entre os meus dedos. Procede da uretra, ten que ser urina. Póñenme na perna o electrodo para a monitorización. A xine, sentada ós pés da cama, pide instrumental para a amniorrexe. De súpeto, un puxo que me fai incorporarme. Estou a catro patas.

            - Vese a cabeza, di a xinecóloga sen moverse.

          E paraliza calquera intervención, monitorización incluída. Eu noto lume no perineo. Ten que ser o famoso aro. Primeira vez que o sinto. Como se fose unha cabeza pequeniña. Agora é cando vai doer. E volvo empuxar e nótoo e a xine pregúntame se quero tocar a cabeza, que sae, que ten pelo. Pero eu prefiro apoiar a miña man na cama, seguir facendo forza contra ela. Sinto como un dedo de abaixo a arriba e dígolle que me está facendo dano. Penso que me está tocando para protexer o perineo ou eu que sei.

            - Non son eu, é o bebé.

            E non quero empuxar porque me vai doer e, á vez, sei que teño que empuxar. O meu corpo empuxa só. Non hai aro de lume, só esa calor abaixo. A cabeza sae e escoito voces que me din que respire tranquila para osixenalo, que empuxe a modo. Pero non son eu a que leva o control do meu corpo. No seguinte puxo sae o corpo.

            - Un máis e xa está, dime a xine.

            Pero eu xa me estou xirando porque noto as súas pernas esvarando pola miña vaxina. Recólloo das súas mans, unha boliña, encollido, esvaradío de vérnix. Choro e río. Case non o creo. Xa está aquí, tan rápido, tan fácil, tan bonito. E vivo. E quedo como esperando o parto, esperando contraccións que me doan, aro de lume que me dobre. Quedo a medias. Fai moito ruído ó respirar e intenta eliminar líquido pola boca. Enseguida ten unha toalla encima e a matrona insísteme en que lle refregue a espalda para estimulalo e que chore.

            - Xa sei que non queres pero temos que asegurarnos de que chora ben.

          Quizais esa limpeza lle borra o cheiro a vida do líquido amniótico, que non chega ó meu nariz. Rompeu a bolsa ó saír. A xinecóloga ensíname o cordón branco e córtao. O cordón aínda nos depara outra sorpresa: un nó verdadeiro.

            Non podo evitar pensar en que, de terme programado cesárea, diríanme que ese nó non aguantaba un parto... Ese nó para min é un sinal.

            - Un milagre, suspira a matrona.

            Bastante rápido sae a placenta e me estrullan o útero. Odio esta manobra. Pola deusa, o meu útero acaba de sacar un bebé, que lle ides ensinar a contraerse! Tanto a matrona como unha das xines insístenme en que avise á miña parella. Eu estou no meu mundo, sen separar os ollos do pequeno. Quero chamalo pero cústame saír da miña burbulla. Tampouco me gusta que me falen. Non se coidan nada estes momentos do posparto inmediato, o noso período de alerta, que debería ser tranquilo. Consigo enviarlle unha foto feita a unha man.

           A xinecóloga no seu estilo suave recoméndame poñerme oxitocina para evitar unha hemorraxia no meu potencialmente perigoso útero de multípara. Píllame desprevida e acepto. Trasládannos a REA entre noraboas varias, co meu bebé enganchado ó peito. Alí non hai ninguén máis que enfermeira e auxiliar. A matrona dime que pode entrar a miña familia. Entra o meu xine tamén a felicitarme. A enfermeira búscame na espalda a pegada da epidural e alucina cando comproba que se pode parir sen ela. E sen episiotomía. E que ós nenos non se lles caen os ollos aínda que non lles poñas a profilaxe ocular. Entra polipai cos nenos e el tamén alucina pero pola rapidez. Apenas acababan de entrar nunha cafetería cando recibiu a miña foto.

            - Cando naceu? Deixámoste ás 12:40 máis ou menos.

            - Ás 13:05.

            A matrona volve para pedirme o papel de acuarela e tráeme un zume a min e ós nenos. Venme xenial porque estou morta de fame e de sede. Levo desde a cea sen comer nada e durante a noite apenas apurei uns grolos de auga e aquarius. Quere imprimir a placenta tal e como figura no meu plan de parto. Eu nin me acordaba. Era máis un recordo por se acaso... Pero mando a polipai de volta ó coche a por el, máis que nada para que leve os nenos. Necesito tranquilidade e non estar pendente de que non toquen aquilo ou non suban alí. Na súa ausencia volve a xine:

            - Ó final fun eu a que che fixen o parto.

            Ollos en branco quédanme. O parto fíxeno eu, que si, que é unha forma de falar pero é unha forma de falar que di moito. Entran as pediatras que me contan os riscos da alta temperá e fanme firmar un consentimento. Non din nada do risco de sacarme o meu bebé para examinalo, medilo e pesalo nunha mesa, á miña vista pero lonxe do único que coñece, do seu único hábitat: o meu corpo. 8/10 de Apgar. 3,020 kg e 50 centímetros. Vernes 24 de febreiro, 13:05 horas. Danme a alta aínda que non queren. Aquí chegan os meus rapaces co papel e a matrona enseguida me trae a impresión.

            Ela e a auxiliar despídense, hai cambio de quenda. A auxiliar dime que me verá nuns anos, cando vaia parir á nena. E dío tan convencida que parece unha premonición. Mediano queda durmido no chan. Adóitao facer cando está cansado emocionalmente nun sitio descoñecido, pechado e con estraños. Xa case pasaron as dúas horas regulamentarias e imos preparándonos para volver a casa co novo membro. O meu xine tráeme a miña alta e tamén se despide. Débolle máis de medio parto. Tivo que ser á cuarta conseguir un seguimento do embarazo sen estrés, sen medo a cada nova consulta. Un verdadeiro acompañamento onde as probas eran as necesarias para o noso benestar e non números para cubrir un aséptico expediente. Por primeira vez, eu importei. E é grazas a el. Chaman os veciños que me escoitaron gritar esta mañá e sorpréndense de que saiamos tan cedo. Teño que pedir unha cuña para facer pis -maldito soro- porque alí preto non hai baño. A cámara lenta, con preguiza por abandonar a maxia destes primeiros momentos, vestimos o peque e vístome, o meu pantalón xa case seco de pis, porque non trouxen muda. Non me mareo nin un pouco, aínda que a miña tensión está polo chan. Xamais tería imaxinado un parto así. E saímos cargados de bolsas, caixas e nenos. Baixo tres pisos polas escaleiras e camiño unha rúa ata o coche onde devoro o meu tradicional bocadillo de nocilla posparto. Por primeira vez, paso o resto do día na miña casa, no meu sofá, co meu bebé pegado. E xa é paradóxico, penso, conseguir agora o que me resultara imposible nos meus planeados partos na casa. A normalidade. E dúchome tranquilamente sen notar que o meu corpo acaba de parir. Nin unha rabuñadura. E teño a seguridade de que cando morra volverán a min as imaxes da primeira vez que vin os meus fillos. Ós catro.

            Despois chegou o leite e as feridas por un frenillo considerable que a seguridade social tardaba quince días en valorar porque non é unha urxencia xa que o neno come e a ninguén lle importa a miña tremenda dor que malamente conteñen as pastillas. Temos que cortalo por privado.

            Despois os coidados que dou por inercia, porque sentilos é somerxerse na dor profunda e lacerante da ausencia. Do corpo que quedou sen dar. Ás portas da vida. Sen ela, con ninguén. Como se puidese traizoala. Aquí contido un parto partazo que sen embargo leo frío, sinto alleo. Indiferente. Desconectada. Hai días que non sei se é neno ou nena. Que lles poño a comida ós maiores e me sobresalto porque ó pequeno non lle dou, que non recordo que bebe o leite do meu peito. Quizais perdín para sempre a inocencia e xa nunca será o que debeu ser. Á vez, crío consciente do milagre e viviría eternamente pegada a el.