luns, 24 de xullo de 2017

Acoger


Hace unas semanas la vi en internet. Mai. Se llamaba Mai. Y tuve que leer. Estaba en la perrera. Quién sabe cómo la vida le había acabado allí. Lo imagino por su miedo. Tiene una edad indeterminada. Tamaño mediano. Le faltan dientes. En la perrera en la que comen pollo crudo. Huesos. Vergüenza. Tiene bultos en las mamas. Sus rescatadoras consiguen sacarla para darle asistencia veterinaria. El diagnóstico es demoledor: cáncer en las mamas con metástasis en pulmones. Pedían una casa de acogida o adopción para los meses que le queden de vida. Para no morir tirada en la perrera. Sola. Sin que nadie le diga al oído lo buena perra que es. Para quien no lo sepa, muchas son las protectoras de animales que trabajan con casas de acogida. Son domicilios de particulares que cuidan de ese animal hasta que es adoptado. Las protectoras se encargan, habitualmente, de los gastos y, por supuesto, de gestionar la adopción. Es duro, lo sé, pero ver recuperado, física y psicológicamente, a un animal que llega enfermo, maltratado o abandonado, es de las mejores experiencias de la vida, por no hablar de la enseñanza para los más pequeños de la casa. Y tuve que llamar. Y ahora Mai (no podíamos llamarla Mai) ha sido rebautizada como Tara por número dos. Además de su enfermedad, parió cuatro cachorros muertos. Estará en nuestra casa, intentando hacerla feliz, mientras esperamos el milagro de una adopción definitiva para que no se vaya sin conocer el significado de la palabra familia. Algunos llegan para vivir, otros para morir, y ambos tienen el mismo derecho. Para adoptarla contactad con Pro Animales Carballiño. También aceptan madrinas y padrinos para sufragar sus necesidades (alimentación, desparasitación, veterinario). Carácter: es una santa. Gracias.

Acoller
Hai unhas semanas vina en internet. Mai. Chamábase Mai. E tiven que ler. Estaba no canil. Quen sabe como a vida lle acabara alí. Imaxínoo polo seu medo. Ten unha idade indeterminada. Tamaño mediano. Fáltanlle dentes. No canil en que comen polo cru. Ósos. Vergonza. Ten vultos nas mamas. As súas rescatadoras conseguen sacala para darlle asistencia veterinaria. O diagnóstico é demoledor: cáncer nas mamas con metástase nos pulmóns. Pedían unha casa de acollida ou adopción para os meses que lle queden de vida. Para non morrer tirada no canil. Soa. Sen que ninguén lle diga ó oído o boa cadela que é. Para quen non o saiba, moitas son as protectoras de animais que traballan con casas de acollida. Son domicilios de particulares que coidan dese animal ata que é adoptado. As protectoras encárganse, habitualmente, dos gastos e, por suposto, de xestionar a adopción. É duro, seino, pero ver recuperado, física e psicoloxicamente, a un animal que chega enfermo, maltratado ou abandonado, é das mellores experiencias da vida, por non falar da ensinanza para os máis pequenos da casa. E tiven que chamar. E agora Mai (non podiamos chamala Mai) foi rebautizada como Tara por número dous. Ademais da súa enfermidade, pariu catro cachorros mortos. Estará na nosa casa, intentando facela feliz, mentres esperamos o milagre dunha adopción definitiva para que non marche sen coñecer o significado da palabra familia. Algúns chegan para vivir, outros para morrer, e ambos teñen o mesmo dereito. Para adoptala contactade con Pro Animales Carballiño. Tamén aceptan madriñas e padriños para sufragar as súas necesidades (alimentación, desparasitación, veterinario). Carácter: é unha santa. Grazas.

domingo, 16 de xullo de 2017

Parto vaxinal despois de cesárea en T invertida



Acaba de marchar a contracción das 13:30. É algo máis frouxa que as súas predecesoras. Máis espazada. Estou sentada na sala de espera. Veño ó xine revisarme. Levo desde o martes pola tarde con contraccións e quero saber se están sendo tan efectivas como as sinto. Estamos a xoves. Tamén quero asegurarme de que todo está ben. Non é que teña motivos de preocupación, non pasou nada que me faga sospeitar dunha desviación da norma pero, despois de morrer unha filla no útero, inconscientemente necesito a seguridade dunha ecografía. Que o cordón estea no seu sitio, como se velo hoxe na pantalla bicor puidese convertelo en plano fixo. Como se un ecógrafo puidese deter o fatídico ritmo da vida que marcha, que foxe sen que poidas agarrala. Estou soa esperando, son a última. En fronte, separadas tan só por uns cantos pasos, mírame dona Rosalía. Estamos no seu mes, o de febreiro. O 24 de 1837 abría os ollos. O 14 de 1877 pechábaos coa súa Valentina morta. Xa é curioso toparme o seu cartel nun centro de saúde. Hai unhas semanas estaba exactamente no mesmo asento, contoneándome para encontrar postura cómoda a este sacro dorido. Manchaba un pouco e era raro. Desde o primeiro parto non volvín ver tapón mucoso e encima a súa expulsión supuxera o seu inicio. Non estaba sendo o caso. De feito, estaba quieta na miña cadeira, como se todo estivese detido. 40+3 semanas, nada preocupante, pero si agobiante, estraño. Facía uns días estivera un par de horas con contraccións e, aínda que obviamente cesaron, quedaba no corpo sensación de parto. Concretamente, de estar de parto sen parto. Masaxeábame o sacro de maneira inconsciente, balanceábame e camiñaba coas pernas moi abertas, como cun gran peso que me pegaba á terra. Pero a noite, ó contrario do que se di, desanimaba as miñas contraccións e permitíame durmir placidamente, que ata a vexiga me estaba respectando neste embarazo. Poucos síntomas fóra dos primeiros meses horribles de horizontalidade. Síntomas físicos, porque psicoloxicamente duro, de arrepentirse, de odialo, de querer arrincarme a barriga e entregarlla ó primeiro que pasase. De querer unha cesárea. Supoño que cando a túa filla morre no teu ventre xusto durante o paso do útero ós teus brazos, a transición convértese en sinónimo de pánico. Unha nena perfecta, un embarazo perfecto que, nun segundo impredicible, torna morte. Nunca me sentira tan sen saída, tan sen ningunha opción boa, calella escura. Parir era pánico, a cesárea medo e o único certo era que este neno, si ou si, ía nacer. E eu ía de cu, nunha viaxe entre tebras, que se me sacudiu cara ás 30 semanas cando nunha eco o descubrimos de nádegas. Nada que decidir. Nada a miña responsabilidade. Cesárea programada no meu hospital. Que seguridade nos transmite a cesárea, como se fose unha intervención inocua. Como se os nenos abandonasen o útero por inofensiva ósmose. Como se ninguén nunca morrese nun hospital e dése igual nacer por arriba que por abaixo, na semana 38 ou cando o bebé di xa. E sentín alivio. Marcaría un día que nos viñese ben co meu xine que me ía respectar en todo, deixaría os irmáns maiores na casa, a avoa pedindo días e encargándose da loxística e, xa está, daríanme un neno vivo e todos contentos. O alivio duroume ata que me durmín. Pola mañá algo se me rebelou: de verdade vas entrar a quirófano fresca como unha leituga sen unha soa contracción? Vas negarlle o seu nacemento como se tivese a culpa do maldito prolapso de cordón? Podes entrar andando ó hospital e, esperta, sentir como te remexen a entraña ata arrincarcho, asustado, inmaduro? E se pasa "algo"? E comprendín que a cesárea non me garantía nada, que igualmente podería haber complicacións, mínimas, si, tan mínimas como o 0,47 de risco de prolapso... Que marcar un día de cesárea non impedía que me puxese de parto antes. Porque non podía abstraerme da miña responsabilidade. Non podía fuxir do parto por medo. Tiña que enfrontarme ó abismo. E, ó contrario do que me esperaba, non sufría ansiedade durante estas últimas semanas. De feito, en ningún momento estivera tan tranquila. E decidín. Decidín facer todo o que estivese na miña man para que se xirase, á vez que me facía un máster en partos de nádegas. Por se acaso. Probei posturas, lin e vin, técnicas, manobras, moxibustión e díxenlle "se ti te xiras, eu párote". E tan tranquilamente planteime na reunión cos xefes de obstetricia porque na semana 35 decidiron que non me atendían o parto, que iso era unha cousa moi tola, de hippies que non estudan seis anos de medicina, nin a especialidade, nin o MIR, nin escriben intelixentes artigos científicos, nin teñen vinte anos de experiencia... Ademais, na súa bóla de cristal viron que o meu bebé non ía xirar. E é que nin teríamos que estar falando de parto, que hai que programar unha cesárea si ou si porque o útero vai romper e imos morrer todos.
            - Firma, pídocho como favor persoal, díxome a coordinadora, esgrimindo, como se ve, un impecable argumento científico.
             E eu firmei, pero a negativa a programarme.
            - Ás catro da mañá chegarás para cesárea de urxencia, vaticinou o xefe antes de marchar.
          - E porás nervioso a todo o persoal, dramatizou de novo a coordinadora, o que di moito dunhas persoas encargadas de tratar urxencias...
            Púxenlle datos e estudos sobre a mesa para demostrarlle que, de verdade da boa, evidencia científica mediante, non era tan perigoso parir tras cesárea en T invertida, xa que ese era o quid da cuestión, que nunca unha única letra sementara tanto pánico.
            - Non imos discutir de estudos, sóltame como unha labazada.
            Señoría, non hai máis preguntas. Entón en base a que decidimos? E pasaron o meu caso á asesoría legal porque se pisaba de parto o hospital, salvo que a cabeza estivese asomando, era cesárea si ou si. E tiven medo de que me enviasen a casa á Garda Civil para rebandarme baixo orde xudicial. Así que as miñas opcións de parir pasaban porque estivese o meu xine de garda ou ingresar en completa. Non só non me deixan parir senón que me negan a versión externa. Non vai ser fácil pero estou estrañamente tranquila. Algo me di que esta xente pouco vai dicir no meu parto. Ninguén vai decidir o día do teu nacemento. Un par de semanas despois, xirou.
            E por fin entro na consulta. A ecografía móstranos que todo vai ben. Uns 2,800 kg de bebé, ben colocado, pouco líquido, placenta arriba e cordón no seu sitio. O útero ten varias zonas finas, desas medidas que farían correr os saurios a quirófano polo risco de rotura, aínda que a evidencia teña demostrado que ningunha medida a predí. Sorte que non estou cun deles. O meu xine pregúntame polas miñas contraccións. Despois dun par de horas o sábado, estando de 39+5, cesaran ata o martes. Iso non era raro. Menos co segundo, co que tiven case un mes de contraccións prodromáticas, os meus partos arrincaban directamente. Por iso estaba agobiada e quería saber se nestes dous días se me modificara o cérvix. Parecíanme contraccións efectivas, poucas pero contundentes. E perdía tapón. O parto non podía tardar moito máis. As contraccións empezaban despois de comer e sucedíanse cada media hora. Incomodaban un pouco. Cesaban á hora da cea e volvían pouco antes da medianoite. Sentía como me abrían o cérvix e eu visualizábao, repetíame "respira e abre". Na cama continuaban e non me deixaban durmir. Comecei coller o móbil para cronometralas. Duraban un minuto. Axudábame ver correr os segundos. Concentrábame. Dábame perspectiva. Co amencer remitían e conseguía durmir unhas horas. Pídolle un tacto.
            - Estás de entre 2 e 4 centímetros.
           E case salto de alegría. Así, sen decatarme, estaba practicamente de parto. Marcamos monitores para dentro duns días, se chego, e a esperar. Sinto que cumprín resistindo ata poñerme de parto. Deixar que decida o seu día. Xa estivo ben de pelexar. Doume permiso para pedir unha cesárea. E perdónome.
            Na casa sigo coa síndrome do niño coa que convivo desde hai semanas por primeira vez. Involucrei a polipai e limpamos paredes, teitos, montamos armarios, desaloxamos a cociña ou lavamos a roupa do bebé desexando que esta vez non teñamos que gardala sen usar. Respiración contida. Fisicamente lévoo, pero a cabeza xa non se me concentra en algo que non sexa o día P. As contraccións repítense na súa pauta habitual. Teño todo preparado para ir ó hospital. Controlado todo o que podo controlar. Déitome case á unha e á 1:30 espértame unha contracción molesta. Respiro e abro carai como tira do cérvix. Pretendo seguir durmindo pero, seguindo o seu ritmo habitual, outra potente contracción espértame ás dúas da mañá. Pero esta vez é diferente. Non aguanto deitada e teño que levantarme e fágoo pensando por que, se contraccións cada media hora nin son parto nin son nada. Sentada no sofá tampouco estou cómoda. Arrepíntome de non ter inflado a pelota de Pilates. Sento medio cu no borde do sofá e incorpórome cos brazos cando chega unha contracción. Por suposto, poño a tele e acendo a luz. O ruído axúdame a concentrarme e necesito luz porque estou en alerta de parto. Teño que ver. Na tele escollo Calleja e penso que isto vai parar. As contraccións chegan irregulares e agora non adoitan pasar dos 40 segundos de duración. Imos a menos e síntome un pouco parva aquí medio sentada, a ver que fago levantada de madrugada co ben que estaría cos meus mozos na cama. Algunhas contraccións son máis potentes que outras e obríganme a ir ó baño. Presionan a vexiga. Perdo tapón e fágolle fotos. Xa vou tendo un bo álbum con tanta perda. Identifico un modelo: certas contraccións, caída do tapón, contraccións máis "leves" que non o moven e volta a empezar. De tanto ir e vir acabo deixando todas as luces acesas, aínda que de normal sempre vou ás escuras. Que curioso é isto de parir. Van pasándome as horas da sala ó baño, camiño de ida e volta. Descubro que de pé levo mellor as contraccións e encima sinto que a postura me axuda a dilatar o cérvix, que me segue tirando, noto a cabeza sobre a miña vexiga. Tamén estou ben andando. Abúrrome e, como non quero crer que estou de parto, apago a tele e volvo ó cuarto. Vou intentar durmir pero son incapaz de meterme na cama. Quedo agarrada á ventá, pernas abertas, pasando a contracción. Sobre todo intento manterme erguida. Penso que o segundo parto foi tan longo por pasalo a catro patas. Estou empeñada en que a cabeza apoie ben. Non teño ningún medo, en contra do que pensaba, estou tranquila, segura de que a posición é correcta e de que o peque está ben. Móvese periodicamente. Pérdome nas horas. Xa non aguanto máis e esperto a polipai. Son as 5:45. Necesito que me faga un tacto para ter unha idea de como vou.
            - Só toco cabeza.
           Non pode ser. É de todo imposible que estea en completa. Paréceme que as contraccións van a menos e xa case non mancho. A ver se vou estar na parada previa ó expulsivo... Non. Non pode ter sido tan fácil. Non teño sensación de puxo, quizais nin sequera estea de parto. Igual aínda é cedo pero el insiste en chamar o xine. Si quere saber e sabelo xa. Faino ás 6 da mañá, mentres eu camiño do baño á sala e viceversa, pasando contraccións apoiada en todos os mobles. Fago forza contra eles e sinto que a cabeza deixa de apertar a vexiga para situarse sobre o cérvix. Iso é que está baixando. Vou andando coas pernas tan abertas que case non podo facelo, teño que agarrarme, mobles, portas ou paredes. Vou desvestíndome e vestíndome, sentindo frío e calor. Bebo auga con gas e un par de grolos de aquarius. Pero estou ben, demasiado ben, como insisto en transmitirlle o xine.
            - Vaia, falamos vinte minutos.
           E aí decátome de que nese tempo pasei unhas cinco contraccións e, aínda que para min son moi espazadas, iso implica que as estou tendo aproximadamente cada catro minutos. En hora e media sairemos cara ó ambulatorio para valoración. Creo que se fixeron un pouco lío con iso de que eu preferiría ir ó ambulatorio antes que ó hospital, que é certo pero non tiña apuro por saír da casa. Veña, a ver se hai sorte e paro antes, hahaha. E é que realmente non me apetece nada nada pero nada saír da casa. Barallo incluso chamar á miña matrona para que veña atenderme. Pero quedamos, teño que ir. A miña racionalidade ve conveniente un control médico. A todo isto parece que, só coa perspectiva, o parto detense. Irmán maior esperta e levántase, o que aproveito para volver á cama. Necesito estar tranquila. Nada máis entro ó cuarto, mediano esperta e, sen verme, marcha. Fágome unha torre de coxíns para apoiarme mantendo certa elevación. Sigo coa miña obsesión de que a cabeza apoie ben no cérvix. Tápome coa colcha e estou tan cómoda, tan a gusto, tan tranquila, tan quentiña, que quedo durmida. Normal tras unha noite en branco e as dúas anteriores co soño interrompido. Porque as contraccións seguen e, aínda a medio durmir, incorpórome o que podo para manter a verticalidade da súa cabeza sobre o meu cérvix. Quero notar unha leve sensación de puxo. Non sei o tempo que pasou cando irrompe polipai.
            - Temos que marchar.
           Preparara os nenos e collera todas as mochilas. Traíame roupa, a porta aberta, os nenos xogando camiño do coche. Son incapaz de vestirme soa, incapaz de separar os pés da terra. Moooooooi a modo, con toda a paciencia do mundo, el vísteme, apóiome no seu corpo. Tiña eu preparado un pantalón negro super frouxo porque non aperta nada, o máis cómodo que teño, o mellor para sentar no coche con contraccións. Por encima, o primeiro que el pillou, unha camiseta negra de manga longa vellísima que era súa e que utilizo para estar na casa. Menos mal que non me vexo porque entre o loito e o pelo recollido e despeiteado de calquera maneira nunha coleta alta levo un aspecto lamentable. Na porta dáme unha contracción e grito. Descentroume o cambio, estou desconcentrada, molesta, dóenme máis as contraccións. O meu can ouvea comigo, tan gracioso. Estou segura de que me escoitan os veciños. Que vergonza e que pouco me importa. Por fin estamos todos listos no vehículo. Como non podo sentar vou de xeonllos no asento do copiloto, agarrada ó respaldo. Teño un primeiro plano de irmán maior que vai protestando por non sei que, por moito que seu pai lle pide que espere, que o primeiro é levarme ó médico porque xa vai nacer o irmanciño. Algo lle digo. Xa vai nacer. Dío fácil. Vouno crendo. Estou moi incómoda. Cada movemento brusco do coche, cada curva ou cambio de marchas provócame un tirón do cérvix. É difícil manter a postura, as pernas que non teñen sitio suficiente para abrirse e ben apoiarme. Cambaleo. Estouno levando moi mal e non fago máis que repetir que máis a modo, máis suave. Chegamos ó ambulatorio máis preto das 10 que das 9. Mal aparcamos na porta e ata o coche chega o meu xine cunha cadeira de rodas. Polipai dixéralle que non podía andar. Subo á cadeira tal cal vou no coche, ou sexa, malamente de xeonllos agarrada ó respaldo. Non vai a cousa moi estable. O meu xine leva o meu móbil no seu peto. Polipai marchou aparcar e temos que avisalo cando acabemos. Morro da vergonza. Baixo a cabeza como se con iso puidera desaparecer os ollos curiosos que noto postos en min. Subimos tres plantas no ascensor directos á consulta. Está a enfermeira axudando a desvestirme, parando as veces necesarias para respectar cada contracción. Sigo pasándoas de pé, pernas abertas facendo forza contra o que pillo, cadeira, padiola, cadeira obstétrica. Son incapaz de deitarme así que o intentamos de pé pero non conseguimos escoitar o latexo. Non queda máis remedio que aguantar na padiola. O bebé está perfecto e o meu cérvix está dilatado... 5 centímetros. Cáeme o mundo encima. Non contaba con tan pouco. Se case nin podo andar! E aínda teño que chegar a 7 centímetros, facer a miña parada fisiolóxica habitual de vete saber canto tempo, continuar ata completa e o expulsivo. Demasiadas horas! Nada. Imposible. O xogo terminou. Vou pedir cesárea. Vou ó hospital e en canto chegue o meu xine, que aínda ten un par de horas de traballo por diante, pídolle cesárea.
            - Estás de parto, probablemente será para mediodía ou primeira hora da tarde.
           Ha! E un corno! Non me coñece! Ó mediodía de mañá ou pasado parirei eu! Co que tardo! E, sumándosenos a enfermeira, desfacemos o camiño montada ó tolo na cadeira de rodas. A enfermeira pensa como baixarme pola rampla, o meu xine adiántase para falar con polipai que, non sei como, xa estaba esperando na beirarrúa. Estou tan enfadada que me levanto. Que coño, se só estou de 5 centímetros isto non é parto nin é nada, non teño por que non ir andando. Agarrada ós dous homes, baixo pola rampla.
            - Entón aparcade preto do hospital e en dúas horas máis ou menos termino e falamos a ver como vai. Se pasa algo entrades no hospital. Creo que mellor esperar antes que ir directamente, non?
            - Ui, si, ela non quere ir ó hospital.
           Que? Están tolos! Como vou aguantar dúas horas así no coche? Co que me custara chegar e non fora nin media! Eu si quería ir ó hospital!
            - Estás de parto. Ánimo!
           E despídese e nós arrincamos o coche, eu de volta ós xeonllos en precario agarrada no respaldo. Saio peor do que entrei. Se onte estaba quizais de 4 centímetros, toda a noite para dilatar só un... Véñome abaixo. Non aguanto máis. Non o vou aguantar. O parar e arrincar da condución pola cidade non me axuda. Tírame do cérvix.
            - Para. Para xa dunha vez, quéixome.
           Estamos dando voltas buscando aparcamento e xa non aguanto máis. Estou moi incómoda. Polipai dime algo que non recordo e, por fin, aparcamos. Os nenos xa están fóra do coche cando case nin me dera tempo a levantar a cabeza. Isto é o que hai. Dúas horas. Teño que poñerme cómoda.
            - Quita as cadeiras, así non aguanto, necesito sitio.
          E baixo do coche. Á miña espalda hai unha montaña de terra onde de esguello intúo os nenos. Escóitoos rir e falar. Xa están subindo e baixando. Non teño nin idea de onde estamos.
            Polipai fai oco como pode e retira ó maleteiro a cadeira máis grande. Eu lánzome á parte traseira que xa non aguanto máis. Hai unha saba vella e enróloa para apoiar brazos e cabeza. Sigo coa miña obsesión de manterme o máis erguida posible aínda que estea nun coche practicamente a catro patas. Collo postura coas pernas fóra do coche. Teño a fronte apoiada contra a cadeira que queda. Cando me chega unha contracción fago forza coa cabeza contra ela, coas pernas contra a carrocería. Teño moitísimo frío. Estou a tremer. Polipai mírame. Está ó lado do coche, ó meu lado, controlando os nenos que siguen no seu xogo despreocupado. Dáme o seu abrigo. Agora si que xa levo un look total, cunha zamarra extra grande que incluso me permite abrochala de todo, a pesar do barrigón de 40 semanas e 4 días.
            Dispóñome a aguantar as dúas horas pactadas antes de pedir unha cesárea.
            - Non podo, dígolle a polipai.
            Abrázame.
            - Vou pedir unha cesárea. Non aguanto. Non aguanto máis.
            Recolócome como podo no coche, xa sen frío. Empezo a ter sensación de puxo, moi suave. E unha merda vou estar puxando se só estou de 5 centímetros... A miña cabeza non deixa de dar voltas. A dicir verdade, por que non aguanto? Non é que teña unha dor insoportable, para nada, de feito, agora que encontrei postura cómoda, as contraccións son ben soportables. E son escasas, tanto que adormezo. O sol desta primavera adiantada mantenme quentes os riles. O que me atormenta é o tempo, descoñecer canto queda así. Xa me esforcei suficiente todo o embarazo. Quero parar xa. Rápido xa pasou unha hora e xa só queda outra. Non noto que o meu útero traballe, non sinto movemento, só a contracción que presiona a cabeza contra o meu cérvix. Síntoo completamente ocupado por ela e iso dáme tranquilidade, xa que sen bolsa rota non hai prolapso. O peque móvese periodicamente. Cando me parece que leva un tempo quieto, como se me escoitase, golpéame con suavidade. Creo que todo está moi parado, levarei unhas oito contraccións en todo este tempo. Nin estou gritándoas, como moito abro a boca e sigo visualizando como mantra o meu "respira e abre". Tampouco sinto necesidade de quitar a roupa, de feito, nin teño calor, aínda que me noto as meixelas coloradas. É dicir, non hai nin pegada de todo o que fixen nos meus partos anteriores. Fai sol, a mañá avanza, os nenos continúan na montaña, polipai rifa a irmán maior e cruza unhas palabras cun operario que entra e sae varias veces montando unha pequena escavadora. Estamos nun prohibido aparcar e aínda así, sen candeas, sen oscuridade, sen a intimidade da miña propia cova, os puxos cada vez se me fan máis evidentes e é ós 7 centímetros cando eu empezo a puxar. É probable que teña esa dilatación e esta se me teña parado, preparando os corpos para a última fase expulsiva. Sigo pensando en solicitar unha cesárea, pero tamén penso en falalo co meu xine, escoitar a súa valoración e tomar despois unha decisión. Non me parece xusto para o meu peque extirpalo sen causa médica xustificada. Poñeranme polo menos a epidural? Non sei se poden tras a miña cesárea. Tampouco visitei ó anestesista nin firmei o consentimento. Os puxos cada vez son máis fortes. Empeza a saír líquido, córreme pernas abaixo empapando o pantalón. É pis. Seguro. Por uns instantes, penso en plantarme alí mesmo a evacuar vexiga, pero xa me parece excesivo que vaia o espectáculo que debemos estar dando na vía pública, os nenos ó mowgli, eu a medio meter no coche e polipai en pé vixiando a escena. Estou moi incómoda co pantalón extra ancho pegándoseme, inundado, á pel.
            - Que hora é?
            - As doce.
            - Chámao.
         E ó meu xine aínda lle queda unha media hora no ambulatorio, máis uns quince minutos de desprazamento. Podo esperar ou ir xa ó hospital.
            - Vamos.
            E é que teño que sacar o pantalón. E a racionalidade dime que debo asegurarme de que non se trata de líquido amniótico. Poñereime cómoda e esperarei a súa chegada para decidir. El confía en min, tampouco é cuestión de defraudalo agora. A modo incorpórome para agarrarme ó respaldo do asento. Xa non me movo. Os dous nenos van no asento dianteiro. Estamos ó lado do hospital. Tócome o pantalón e levo os dedos húmidos ó nariz. É urina. Agora si vou todo glamour... En cuestión de minutos estamos xa na porta de urxencias. Polipai entra e volve acompañado dunha celadora con cadeira de rodas. Escóitoa preguntarlle se podo andar. Eu nin medio palabra, volvo montarme de xeonllos na cadeira. Ela alármase pero eu nin caso. El queda dando os meus datos e a min lévanme directa ás urxencias obstétricas. Cada vez que me vén unha contracción, que xa é puro puxo, dígolle que pare e báixome para pasala apoiada contra a cadeira. Boa parte do tempo manteño os ollos pechados. Creo que non grito.
            - Non, por favor, non, non baixes, suplica angustiada.
            E é que supoño que unha muller de pernas abertas, pantalón empapado e pinta de empuxar debe asustar, a ver se lle vou parir en calquera corredor. Por fin chegamos e nin me meten na consulta, sae unha xinecóloga que se presenta:
            - Xa nos coñecemos, dime.
            Si, puxéralle unha queixa no meu anterior embarazo por negarme a terceira ecografía se non ía a unha consulta anterior. Dime que iremos directas á sala de parto natural, que non hai tempo de verme alí.
            - Empezo a empuxar ós 7 centímetros e o do pantalón é pis, coméntolle para que vexa que non hai tanta présa.
            Están discutindo se cadeira se padiola e por fin traen esta última. Subo como podo e mantéñome a catro patas.
            - Mellor deita, non vaias caer.
            - Non, vou ben.
           Necesito apoiar as mans, facer forza contra o que sexa para pasar os puxos. Non me vou mover. Entramos na sala e preséntanme a outra xinecóloga, outra matrona, unha auxiliar. Desvístenme e o camisón queda sen poñer no meu brazo, mantéñome a catro patas e tan só brevemente consigo medio deitarme de lado. Algunha me fai un tacto. Eu estou moi concentrada, nin me fixo en nomes nin en caras. Entre elas infórmanse:
            - Nove centímetros ou completa con reborde.
            Merda. Á merda a epidural, xa non ma van poñer. Á merda a cesárea, estou para expulsivo xa. Pero por que non sae se estou en completa? Só hai que esperar. Cando estou en completa, simplemente, paro. Debe estar atascado, teño esa sensación. Sempre me resultou fácil o expulsivo e lenta a dilatación. Parece que esta vez ía ser ó revés. Nin cría que tivese dilatado tanto en tan pouco tempo. Pero, agora que? A miña cabeza vai a mil, non deixo de pensar. Vou pedir que enchan a bañeira. É probable que a auga quente me axude. Teño o sacro moi dorido e trémenme as pernas. A matrona estame poñendo unha vía no pulso.
            - Tamén imos sacarte sangue para as probas de coagulación que non as tes feitas.
           Non quería vía pero na miña última versión do plan de parto decidín aceptala, xa que para eles era tan importante. Dóeme. A vea rompeu e ten que volver intentalo no brazo. Entra outra xinecóloga que tamén se presenta. É a da quenda da mañá. Entran máis mulleres e xa non sei se son matronas ou auxiliares. Non encontran latexo fetal e, cando o fan, este é bradicárdico. Póñenme no dedo o pulsioxímetro para asegurarse. Perden foco. Póñenme as correas. Bradicardia. A última xinecóloga en entrar infórmame de que hai que romper a bolsa e proceder á monitorización interna.
            -Xa sei que non queres intervencións pero é importante, engade, sempre en ton amable.
            A min amólame que por presentar un plan de parto xa se me etiquete como anti-medicina. Pois non. Se o latexo é bradicárdico hai que confirmalo. Como sexa. Para iso están eles e as intervencións, nada que ver con aceptar unha cesárea na 38... Teño que deitarme para que rompan a bolsa. Boca arriba é imposible así que quedo sobre o meu lado dereito. Vénme un puxo tremendo e sinto a necesidade de incorporarme pero teño que aguantar así e teño que puxar, non me van cortar o puxo. Noto presión na vulva e sorpréndeme que ninguén me diga que está nacendo. Lévome instintivamente a ela a man esquerda e apreto mentres puxo. Un chorro propúlsase entre os meus dedos. Procede da uretra, ten que ser urina. Póñenme na perna o electrodo para a monitorización. A xine, sentada ós pés da cama, pide instrumental para a amniorrexe. De súpeto, un puxo que me fai incorporarme. Estou a catro patas.
            - Vese a cabeza, di a xinecóloga sen moverse.
          E paraliza calquera intervención, monitorización incluída. Eu noto lume no perineo. Ten que ser o famoso aro. Primeira vez que o sinto. Como se fose unha cabeza pequeniña. Agora é cando vai doer. E volvo empuxar e nótoo e a xine pregúntame se quero tocar a cabeza, que sae, que ten pelo. Pero eu prefiro apoiar a miña man na cama, seguir facendo forza contra ela. Sinto como un dedo de abaixo a arriba e dígolle que me está facendo dano. Penso que me está tocando para protexer o perineo ou eu que sei.
            - Non son eu, é o bebé.
            E non quero empuxar porque me vai doer e, á vez, sei que teño que empuxar. O meu corpo empuxa só. Non hai aro de lume, só esa calor abaixo. A cabeza sae e escoito voces que me din que respire tranquila para osixenalo, que empuxe a modo. Pero non son eu a que leva o control do meu corpo. No seguinte puxo sae o corpo.
            - Un máis e xa está, dime a xine.
            Pero eu xa me estou xirando porque noto as súas pernas esvarando pola miña vaxina. Recólloo das súas mans, unha boliña, encollido, esvaradío de vérnix. Choro e río. Case non o creo. Xa está aquí, tan rápido, tan fácil, tan bonito. E vivo. E quedo como esperando o parto, esperando contraccións que me doan, aro de lume que me dobre. Quedo a medias. Fai moito ruído ó respirar e intenta eliminar líquido pola boca. Enseguida ten unha toalla encima e a matrona insísteme en que lle refregue a espalda para estimulalo e que chore.
            - Xa sei que non queres pero temos que asegurarnos de que chora ben.
          Quizais esa limpeza lle borra o cheiro a vida do líquido amniótico, que non chega ó meu nariz. Rompeu a bolsa ó saír. A xinecóloga ensíname o cordón branco e córtao. O cordón aínda nos depara outra sorpresa: un nó verdadeiro.
            Non podo evitar pensar en que, de terme programado cesárea, diríanme que ese nó non aguantaba un parto... Ese nó para min é un sinal.
            - Un milagre, suspira a matrona.
            Bastante rápido sae a placenta e me estrullan o útero. Odio esta manobra. Pola deusa, o meu útero acaba de sacar un bebé, que lle ides ensinar a contraerse! Tanto a matrona como unha das xines insístenme en que avise á miña parella. Eu estou no meu mundo, sen separar os ollos do pequeno. Quero chamalo pero cústame saír da miña burbulla. Tampouco me gusta que me falen. Non se coidan nada estes momentos do posparto inmediato, o noso período de alerta, que debería ser tranquilo. Consigo enviarlle unha foto feita a unha man.
           A xinecóloga no seu estilo suave recoméndame poñerme oxitocina para evitar unha hemorraxia no meu potencialmente perigoso útero de multípara. Píllame desprevida e acepto. Trasládannos a REA entre noraboas varias, co meu bebé enganchado ó peito. Alí non hai ninguén máis que enfermeira e auxiliar. A matrona dime que pode entrar a miña familia. Entra o meu xine tamén a felicitarme. A enfermeira búscame na espalda a pegada da epidural e alucina cando comproba que se pode parir sen ela. E sen episiotomía. E que ós nenos non se lles caen os ollos aínda que non lles poñas a profilaxe ocular. Entra polipai cos nenos e el tamén alucina pero pola rapidez. Apenas acababan de entrar nunha cafetería cando recibiu a miña foto.
            - Cando naceu? Deixámoste ás 12:40 máis ou menos.
            - Ás 13:05.
            A matrona volve para pedirme o papel de acuarela e tráeme un zume a min e ós nenos. Venme xenial porque estou morta de fame e de sede. Levo desde a cea sen comer nada e durante a noite apenas apurei uns grolos de auga e aquarius. Quere imprimir a placenta tal e como figura no meu plan de parto. Eu nin me acordaba. Era máis un recordo por se acaso... Pero mando a polipai de volta ó coche a por el, máis que nada para que leve os nenos. Necesito tranquilidade e non estar pendente de que non toquen aquilo ou non suban alí. Na súa ausencia volve a xine:
            - Ó final fun eu a que che fixen o parto.
            Ollos en branco quédanme. O parto fíxeno eu, que si, que é unha forma de falar pero é unha forma de falar que di moito. Entran as pediatras que me contan os riscos da alta temperá e fanme firmar un consentimento. Non din nada do risco de sacarme o meu bebé para examinalo, medilo e pesalo nunha mesa, á miña vista pero lonxe do único que coñece, do seu único hábitat: o meu corpo. 8/10 de Apgar. 3,020 kg e 50 centímetros. Vernes 24 de febreiro, 13:05 horas. Danme a alta aínda que non queren. Aquí chegan os meus rapaces co papel e a matrona enseguida me trae a impresión.
            Ela e a auxiliar despídense, hai cambio de quenda. A auxiliar dime que me verá nuns anos, cando vaia parir á nena. E dío tan convencida que parece unha premonición. Mediano queda durmido no chan. Adóitao facer cando está cansado emocionalmente nun sitio descoñecido, pechado e con estraños. Xa case pasaron as dúas horas regulamentarias e imos preparándonos para volver a casa co novo membro. O meu xine tráeme a miña alta e tamén se despide. Débolle máis de medio parto. Tivo que ser á cuarta conseguir un seguimento do embarazo sen estrés, sen medo a cada nova consulta. Un verdadeiro acompañamento onde as probas eran as necesarias para o noso benestar e non números para cubrir un aséptico expediente. Por primeira vez, eu importei. E é grazas a el. Chaman os veciños que me escoitaron gritar esta mañá e sorpréndense de que saiamos tan cedo. Teño que pedir unha cuña para facer pis -maldito soro- porque alí preto non hai baño. A cámara lenta, con preguiza por abandonar a maxia destes primeiros momentos, vestimos o peque e vístome, o meu pantalón xa case seco de pis, porque non trouxen muda. Non me mareo nin un pouco, aínda que a miña tensión está polo chan. Xamais tería imaxinado un parto así. E saímos cargados de bolsas, caixas e nenos. Baixo tres pisos polas escaleiras e camiño unha rúa ata o coche onde devoro o meu tradicional bocadillo de nocilla posparto. Por primeira vez, paso o resto do día na miña casa, no meu sofá, co meu bebé pegado. E xa é paradóxico, penso, conseguir agora o que me resultara imposible nos meus planeados partos na casa. A normalidade. E dúchome tranquilamente sen notar que o meu corpo acaba de parir. Nin unha rabuñadura. E teño a seguridade de que cando morra volverán a min as imaxes da primeira vez que vin os meus fillos. Ós catro.
            Despois chegou o leite e as feridas por un frenillo considerable que a seguridade social tardaba quince días en valorar porque non é unha urxencia xa que o neno come e a ninguén lle importa a miña tremenda dor que malamente conteñen as pastillas. Temos que cortalo por privado.
            Despois os coidados que dou por inercia, porque sentilos é somerxerse na dor profunda e lacerante da ausencia. Do corpo que quedou sen dar. Ás portas da vida. Sen ela, con ninguén. Como se puidese traizoala. Aquí contido un parto partazo que sen embargo leo frío, sinto alleo. Indiferente. Desconectada. Hai días que non sei se é neno ou nena. Que lles poño a comida ós maiores e me sobresalto porque ó pequeno non lle dou, que non recordo que bebe o leite do meu peito. Quizais perdín para sempre a inocencia e xa nunca será o que debeu ser. Á vez, crío consciente do milagre e viviría eternamente pegada a el.

Parto vaginal después de cesárea en T invertida



Se acaba de ir la contracción de las 13:30. Es algo más floja que sus predecesoras. Más espaciada. Estoy sentada en la sala de espera. Vengo al gine a revisarme. Llevo desde el martes por la tarde con contracciones y quiero saber si están siendo tan efectivas como las siento. Estamos a jueves. También quiero asegurarme de que todo está bien. No es que tenga motivos de preocupación, no ha pasado nada que me haga sospechar de una desviación de la norma pero, después de morirte una hija en el útero, inconscientemente necesitas la seguridad de una ecografía. Que el cordón esté en su sitio, como si verlo hoy en la pantalla bicolor pudiese convertirlo en plano fijo. Como si un ecógrafo pudiese detener el fatídico ritmo de la vida que se va, que se te escapa sin que puedas agarrarla. Estoy sola esperando, soy la última. Enfrente, separadas tan solo por unos cuantos pasos, me mira doña Rosalía. Estamos en su mes, el de febrero. El 24 de 1837 abría los ojos. El 14 de 1877 los cerraba con su Valentina muerta. Ya es curioso toparme su cartel en un centro de salud. Hace unas semanas estaba exactamente en el mismo asiento, contoneándome para encontrar postura cómoda a este sacro dolorido. Manchaba un poco y era raro. Desde el primer parto no había vuelto a ver tapón mucoso y encima su expulsión había supuesto su inicio. No estaba siendo el caso. De hecho, estaba quieta en mi silla, como si todo se hubiese detenido. 40+3 semanas, nada preocupante, pero sí agobiante, extraño. Hacía unos días había estado un par de horas con contracciones y, aunque obviamente cesaron, me quedaba en el cuerpo sensación de parto. Concretamente, de estar de parto sin parto. Me masajeaba el sacro de manera inconsciente, me balanceaba y caminaba con las piernas muy abiertas, como con un gran peso que me pegaba a la tierra. Pero la noche, al contrario de lo que se dice, desanimaba mis contracciones y me permitía dormir plácidamente, que hasta la vejiga me estaba respetando en este embarazo. Pocos síntomas fuera de los primeros meses horribles de horizontalidad. Síntomas físicos, porque psicológicamente duro, de arrepentirse, de odiarlo, de querer arrancarme la barriga y entregársela al primero que pasase. De querer una cesárea. Supongo que cuando tu hija muere en tu vientre justo durante el paso del útero a tus brazos, la transición se convierte en sinónimo de pánico. Una niña perfecta, un embarazo perfecto que, en un segundo impredecible, se torna muerte. Nunca me había sentido tan sin salida, tan sin ninguna opción buena, callejón oscuro. Parir era pánico, la cesárea miedo y lo único cierto era que este niño, sí o sí, iba a nacer. Y yo iba de culo, en un viaje entre tinieblas, que se me sacudió hacia las 30 semanas cuando en una eco lo descubrimos de nalgas. Nada que decidir. Nada mi responsabilidad. Cesárea programada en mi hospital. Qué seguridad nos transmite la cesárea, como si fuese una intervención inocua. Como si los niños abandonasen el útero por inofensiva ósmosis. Como si nadie nunca se muriese en un hospital y diese igual nacer por arriba que por abajo, en la semana 38 o cuando el bebé dice ya. Y sentí alivio. Marcaría un día que nos viniese bien con mi gine que me iba a respetar en todo, dejaría a los hermanos mayores en casa, la abuela pidiéndose días y encargándose de la logística y, ya está, me darían un niño vivo y todos contentos. El alivio me duró hasta que me dormí. Por la mañana algo se me rebeló: ¿de verdad vas a entrar a quirófano fresca como una lechuga sin una sola contracción? ¿Vas a negarle su nacimiento como si tuviese la culpa del maldito prolapso de cordón? ¿Puedes entrar andando al hospital y, despierta, sentir cómo te remueven la entraña hasta arrancártelo, asustado, inmaduro? ¿Y si pasa "algo"? Y comprendí que la cesárea no me garantizaba nada, que igualmente podría haber complicaciones, mínimas, sí, tan mínimas como el 0,47 de riesgo de prolapso... Que marcar un día de cesárea no impedía que me pusiese de parto antes. Porque no podía abstraerme de mi responsabilidad. No podía huir del parto por miedo. Tenía que enfrentarme al abismo. Y, al contrario de lo que me esperaba, no sufría ansiedad durante estas últimas semanas. De hecho, en ningún momento había estado tan tranquila. Y decidí. Decidí hacer todo lo que estuviese en mi mano para que se girase, a la vez que me hacía un máster en partos de nalgas. Por si acaso. Probé posturas, leí y vi, técnicas, maniobras, moxibustión y le dije "si tú te giras, yo te paro". Y tan tranquilamente me planté en reunión con los jefes de obstetricia porque en la semana 35 decidieron que no me atendían el parto, que eso era una cosa muy loca, de hippies que no estudian seis años de medicina, ni la especialidad, ni el MIR, ni escriben sesudos artículos científicos, ni tienen veinte años de experiencia... Además, en su bola de cristal vieron que mi bebé no se iba a girar. Y es que ni tendríamos que estar hablando de parto, que hay que programar una cesárea sí o sí porque el útero se me va a romper y vamos a morir todos.
            - Firma, te lo pido como favor personal, me dijo la coordinadora, esgrimiendo, como se ve, un impecable argumento científico.
            Y yo firmé, pero la negativa a programarme.
            - A las cuatro de la mañana llegarás para cesárea de urgencia, vaticinó el jefe antes de marcharse.
            - Y pondrás nervioso a todo el personal, dramatizó de nuevo la coordinadora, lo que dice mucho de unas personas encargadas de tratar urgencias...
            Le puse datos y estudios sobre la mesa para demostrarle que, de verdad de la buena, evidencia científica mediante, no era tan peligroso parir tras cesárea en T invertida, ya que ese era el quid de la cuestión, que nunca una única letra había sembrado tanto pánico.
            - No vamos a discutir de estudios, me suelta como un bofetón.
            Señoría, no hay más preguntas. ¿Entonces en base a qué decidimos? Y pasaron mi caso a la asesoría legal porque si pisaba de parto el hospital, salvo que la cabeza estuviese asomando, era cesárea sí o sí. Y tuve miedo de que me enviasen a casa a la Guardia Civil para rajarme bajo orden judicial. Así que mis opciones de parir pasaban porque estuviese mi gine de guardia o ingresar en completa. No solo no me dejan parir sino que me niegan la versión externa. No va a ser fácil pero estoy extrañamente tranquila. Algo me dice que esta gente poco va a decir en mi parto. Nadie va a decidir el día de tu nacimiento. Un par de semanas después, se giró.
            Y por fin entro en consulta. La ecografía nos muestra que todo va bien. Unos 2,800 kg de bebé, bien colocado, poco líquido, placenta arriba y cordón en su sitio. El útero tiene varias zonas finas, de esas medidas que harían correr a los saurios a quirófano por el riesgo de rotura, aunque la evidencia haya demostrado que ninguna medida es predictiva. Suerte que no estoy con uno de ellos. Mi gine me pregunta por mis contracciones. Después de un par de horas el sábado, estando de 39+5, habían cesado hasta el martes. Eso no era raro. Menos con el segundo, con el que tuve casi un mes de contracciones prodromáticas, mis partos arrancaban directamente. Por eso estaba agobiada y quería saber si en estos dos días se me había modificado el cérvix. Me parecían contracciones efectivas, pocas pero contundentes. Y perdía tapón. El parto no podía tardar mucho más. Las contracciones empezaban después de comer y se sucedían cada media hora. Incomodaban un poco. Cesaban a la hora de la cena y volvían a reanudarse poco antes de la medianoche. Sentía cómo me abrían el cérvix y yo lo visualizaba, me repetía "respira y abre". En la cama continuaban y no me dejaban dormir. Comencé a coger el móvil para cronometrarlas. Duraban un minuto. Me ayudaba ver correr los segundos. Me concentraba. Me daba perspectiva. Con el amanecer remitían y conseguía dormir unas horas. Le pido un tacto.
            - Estás de entre 2 y 4 centímetros.
            Y casi salto de alegría. Así, sin enterarme, estaba prácticamente de parto. Marcamos monitores para dentro de unos días, si llego, y a esperar. Siento que he cumplido resistiendo hasta ponerme de parto. Dejar que decida su día. Ya ha estado bien de pelear. Me doy permiso para pedir una cesárea. Y me perdono.
            En casa sigo con el síndrome del nido con el que convivo desde hace semanas por primera vez. He involucrado a polipadre y limpiamos paredes, techos, montamos armarios, desalojamos la cocina o lavamos la ropa del bebé deseando que esta vez no tengamos que guardarla sin usar. Respiración contenida. Físicamente lo llevo, pero la cabeza ya no se me concentra en algo que no sea el día P. Las contracciones se repiten en su patrón habitual. Tengo todo preparado para ir al hospital. Controlado todo lo que puedo controlar. Me acuesto casi a la una y a la 1:30 me despierta una contracción molesta. Respiro y abro caray cómo tira del cérvix. Pretendo seguir durmiendo pero, siguiendo su ritmo habitual, otra potente contracción me despierta a las 2 de la mañana. Pero esta vez es diferente. No aguanto tumbada y tengo que levantarme y lo hago pensando por qué, si contracciones cada media hora ni son parto ni son nada. Sentada en el sofá tampoco estoy cómoda. Me arrepiento de no haber inflado la pelota de Pilates. Siento medio culo en el borde del sofá y me incorporo con los brazos cuando llega una contracción. Por supuesto, pongo la tele y enciendo la luz. El ruido me ayuda a concentrarme y necesito luz porque estoy en alerta de parto. Tengo que ver. En la tele escojo Calleja y pienso que esto se va a parar. Las contracciones llegan irregulares y ahora no suelen pasar de los 40 segundos de duración. Vamos a menos y me siento un poco tonta aquí medio sentada, a ver qué hago levantada de madrugada con lo bien que estaría con mis chicos en la cama. Algunas contracciones son más potentes que otras y me obligan a ir al baño. Presionan la vejiga. Pierdo tapón y le hago fotos. Ya voy teniendo un buen álbum con tanta pérdida. Identifico un patrón: ciertas contracciones, caída del tapón, contracciones más "leves" que no lo mueven y vuelta a empezar. De tanto ir y venir acabo dejando todas las luces encendidas, aunque de normal siempre voy a oscuras. Qué curioso es esto de parir. Se me van pasando las horas de la sala al baño, camino de ida y vuelta. Descubro que de pie llevo mejor las contracciones y encima siento que la postura me ayuda a dilatar el cérvix, que me sigue tirando, noto la cabeza sobre mi vejiga. También estoy bien andando. Me aburro y, como no me quiero creer que estoy de parto, apago la tele y vuelvo a la habitación. Voy a intentar dormir pero soy incapaz de meterme en la cama. Me quedo agarrada a la ventana, piernas abiertas, pasando la contracción. Sobre todo intento mantenerme erguida. Pienso que el segundo parto fue tan largo por pasarlo a cuatro patas. Estoy empeñada en que la cabeza apoye bien. No tengo ningún miedo, en contra de lo que pensaba, estoy tranquila, segura de que la posición es correcta y de que el peque está bien. Se mueve periódicamente. Me pierdo en las horas. Ya no aguanto más y despierto a polipadre. Son las 5:45. Necesito que me haga un tacto para tener una idea de cómo voy.
            - Solo toco cabeza.
            No puede ser. Es del todo imposible que esté en completa. Me parece que las contracciones van a menos y ya casi no mancho. A ver si voy a estar en la parada previa al expulsivo... No. No puede haber sido tan fácil. No tengo sensación de pujo, quizás ni siquiera esté de parto. Igual aún es pronto pero él insiste en llamar al gine. Sí quiere saber y saberlo ya. Lo hace a las 6 de la mañana, mientras yo camino del baño a la sala y viceversa, pasando contracciones apoyada en todos los muebles. Hago fuerza contra ellos y siento que la cabeza deja de apretar la vejiga para situarse sobre el cérvix. Eso es que está bajando. Voy andando con las piernas tan abiertas que casi no puedo hacerlo, tengo que agarrarme, muebles, puertas o paredes. Voy desvistiéndome y vistiéndome, sintiendo frío y calor. Bebo agua con gas y un par de tragos de aquarius. Pero estoy bien, demasiado bien, como insisto en transmitirle al gine.
            - Vaya, hemos hablado veinte minutos.
           Y ahí me doy cuenta de que en ese tiempo he pasado unas cinco contracciones y, aunque para mí son muy espaciadas, eso implica que las estoy teniendo aproximadamente cada cuatro minutos. En hora y media saldremos hacia el ambulatorio para valoración. Creo que se han hecho un poco lío con eso de que yo preferiría ir al ambulatorio antes que al hospital, que es cierto pero no tenía apuro por salir de casa. Venga, a ver si hay suerte y paro antes, jajaja. Y es que realmente no me apetece nada nada pero nada salir de casa. Barajo incluso llamar a mi matrona para que venga a atenderme. Pero hemos quedado, tengo que ir. Mi racionalidad ve conveniente un control médico. A todo esto parece que, solo con la perspectiva, el parto se me detiene. Hermano mayor se despierta y se levanta, lo que aprovecho para volver a la cama. Necesito estar tranquila. Nada más entro en la habitación, mediano se despierta y, sin verme, se va. Me hago una torre de cojines para apoyarme manteniendo cierta elevación. Sigo con mi obsesión de que la cabeza apoye bien en el cérvix. Me tapo con la colcha y estoy tan cómoda, tan a gusto, tan tranquila, tan calentita, que me quedo dormida. Normal tras una noche en blanco y las dos anteriores con el sueño interrumpido. Porque las contracciones siguen y, aún a medio dormir, me incorporo lo que puedo para mantener la verticalidad de su cabeza sobre mi cérvix. Quiero notar una leve sensación de pujo. No sé el tiempo que ha pasado cuando irrumpe polipadre.
            - Tenemos que irnos.
            Había preparado a los niños y cogido todas las mochilas. Me traía ropa, la puerta abierta, los niños jugueteando camino del coche. Soy incapaz de vestirme sola, incapaz de separar los pies de la tierra. Muuuuuuuy despacio, con toda la paciencia del mundo, él me viste, me apoyo en su cuerpo. Tenía yo preparado un pantalón negro super flojo porque no aprieta nada, lo más cómodo que tengo, lo mejor para sentarme en el coche con contracciones. Por encima, lo primero que él ha pillado, una camiseta negra de manga larga viejísima que era suya y que utilizo para estar en casa. Menos mal que no me veo porque entre el luto y el pelo recogido y despeinado de cualquier manera en una coleta alta llevo un aspecto lamentable. En la puerta me da una contracción y grito. Me ha descentrado el cambio, estoy desconcentrada, molesta, me duelen más las contracciones. Mi perro aúlla conmigo, tan gracioso. Estoy segura de que me han oído los vecinos. Qué vergüenza y qué poco me importa. Por fin estamos todos listos en el vehículo. Como no me puedo sentar voy de rodillas en el asiento del copiloto, agarrada al respaldo. Tengo un primer plano de hermano mayor que va protestando por no sé qué, por mucho que su padre le pide que se espere, que lo primero es llevarme al médico porque ya va a nacer el hermanito. Algo le digo. Ya va a nacer. Lo dice fácil. Me lo voy creyendo. Estoy muy incómoda. Cada movimiento brusco del coche, cada curva o cambio de marchas me provoca un tirón del cérvix. Es difícil mantener la postura, las piernas que no tienen sitio suficiente para abrirse y bien apoyarme. Me tambaleo. Lo estoy llevando muy mal y no hago más que repetir que más despacio, más suave. Llegamos al ambulatorio más cerca de las 10 que de las 9. Mal aparcamos en la puerta y hasta el coche llega mi gine con una silla de ruedas. Polipadre le había dicho que no podía andar. Me subo a la silla tal cual voy en el coche, o sea, malamente de rodillas agarrada al respaldo. No va la cosa muy estable. Mi gine lleva mi móvil en su bolsillo. Polipadre se ha ido a aparcar y tenemos que avisarlo cuando acabemos. Me muero de la vergüenza. Bajo la cabeza como si con eso pudiera desaparecer los ojos curiosos que noto puestos en mí. Subimos tres plantas en el ascensor directos a la consulta. Está la enfermera ayudando a desvestirme, parando las veces necesarias para respetar cada contracción. Las sigo pasando de pie, piernas abiertas haciendo fuerza contra lo que pillo, silla, camilla, potro. Soy incapaz de tumbarme así que lo intentamos de pie pero no conseguimos escuchar el latido. No me queda más remedio que aguantar en la camilla. El bebé está perfecto y mi cérvix está dilatado... 5 centímetros. Se me cae el mundo encima. No contaba con tan poco. ¡Si casi ni puedo andar! Y aún tengo que llegar a 7 centímetros, hacer mi parada fisiológica habitual de vete a saber cuánto tiempo, continuar hasta completa y el expulsivo. ¡Demasiadas horas! Nada. Imposible. El juego ha terminado. Voy a pedir cesárea. Voy al hospital y en cuanto llegue mi gine, que aún tiene un par de horas de trabajo por delante, le pido cesárea.
            - Bueno, estás de parto, probablemente será para mediodía o primera hora de la tarde.
            ¡Ja! ¡Y un cuerno! ¡No me conoce! ¡Al mediodía de mañana o pasado pariré yo! ¡Con lo que tardo! Y, sumándosenos la enfermera, deshacemos el camino montada a lo loco en la silla de ruedas. La enfermera se piensa cómo bajarme por la rampa, mi gine se adelanta para hablar con polipadre que, no sé cómo, ya estaba esperando en la acera. Estoy tan enfadada que me levanto. Qué coño, si solo estoy de 5 centímetros esto no es parto ni es nada, no tengo por qué no ir andando. Agarrada a los dos hombres, bajo por la rampa.
            - Entonces aparcad cerca del hospital y en dos horas más o menos termino y hablamos a ver cómo va. Si pasa algo entráis al hospital. Creo que mejor esperar antes que ir directamente, ¿no?
            - Uy, sí, ella no quiere ir al hospital.
           ¿Qué? ¡Están locos! ¿Cómo voy a aguantar dos horas así en el coche? ¡Con lo que me había costado llegar y no había sido ni media! ¡Yo sí quería ir al hospital!
            - Bueno, estás de parto. ¡Ánimo!
            Y se despide y nosotros arrancamos el coche, yo de vuelta a las rodillas en precario agarrada en el respaldo. Salgo peor de lo que entré. Si ayer estaba quizás de 4 centímetros, toda la noche para dilatar solo uno... Me vengo abajo. No aguanto más. No voy a aguantarlo. El parar y arrancar de la conducción por la ciudad no me ayuda. Me tira del cévix.
            - Para. Para ya de una vez, me quejo.
         Estamos dando vueltas buscando aparcamiento y ya no lo aguanto más. Estoy muy incómoda. Polipadre me dice algo que no recuerdo y, por fin, aparcamos. Los niños ya están fuera del coche cuando casi ni me ha dado tiempo a levantar la cabeza. Esto es lo que hay. Dos horas. Tengo que ponerme cómoda.
            - Quita las sillas, así no aguanto, necesito sitio.
           Y me bajo del coche. A mi espalda hay una montaña de tierra donde de reojo intuyo a los niños. Los oigo reír y hablar. Ya están subiendo y bajando. No tengo ni idea de dónde estamos. 
            Polipadre hace hueco como puede y retira al maletero la silla más grande. Yo me lanzo a la parte trasera que ya no aguanto más. Hay una sábana vieja y la enrollo para apoyar brazos y cabeza. Sigo con mi obsesión de mantenerme lo más erguida posible aunque esté en un coche prácticamente a cuatro patas. Cojo postura con las piernas fuera del coche. Tengo la frente apoyada contra la silla que queda. Cuando me llega una contracción hago fuerza con la cabeza contra ella, con las piernas contra la carrocería. Tengo muchísimo frío. Estoy temblando. Polipadre me ve. Está al lado del coche, a mi lado, controlando a los niños que siguen en su juego despreocupado. Me da su abrigo. Ahora sí que ya llevo un look total, con una zamarra extra grande que incluso me permite abrocharla del todo, a pesar del barrigón de 40 semanas y 4 días.
            Me dispongo a aguantar las dos horas pactadas antes de pedir una cesárea.
            - No puedo, le digo a polipadre.
            Me abraza.
            - Voy a pedir una cesárea. No aguanto. No aguanto más.
            Me recoloco como puedo en el coche, ya sin frío. Empiezo a tener sensación de pujo, muy suave. Y una mierda voy a estar pujando si solo estoy de 5 centímetros... Mi cabeza no deja de dar vueltas. A decir verdad, ¿por qué no aguanto? No es que tenga un dolor insoportable, para nada, de hecho, ahora que he encontrado postura cómoda, las contracciones son bien llevaderas. Y son escasas, tanto que me adormezco. El sol de esta primavera adelantada me mantiene calientes los riñones. Lo que me atormenta es el tiempo, desconocer cuánto me queda así. Ya me lo he currado suficiente todo el embarazo. Quiero parar ya.
            Rápido ya ha pasado una hora y ya solo queda otra. No noto que mi útero trabaje, no siento movimiento, solo la contracción que presiona la cabeza contra mi cérvix. Lo siento completamente ocupado por ella y eso me da tranquilidad, ya que sin bolsa rota no hay prolapso. El peque se mueve periódicamente. Cuando me parece que lleva un tiempo quieto, como si me escuchase, me golpea con suavidad. Creo que todo está muy parado, llevaré unas ocho contracciones en todo este tiempo. Ni estoy gritándolas, como mucho abro la boca y sigo visualizando como mantra mi "respira y abre". Tampoco siento necesidad de quitarme la ropa, de hecho, ni tengo calor, aunque me noto las mejillas coloradas. Es decir, no hay ni rastro de todo lo que hice en mis partos anteriores. Hace sol, la mañana avanza, los niños continúan en la montaña, polipadre riñe a hermano mayor y cruza unas palabras con un operario que entra y sale varias veces montando una pequeña excavadora. Estamos en un prohibido aparcar y aún así, sin velas, sin oscuridad, sin la intimidad de mi propia cueva, los pujos cada vez se me hacen más evidentes y es a los 7 centímetros cuando yo empiezo a pujar. Es probable que tenga esa dilatación y esta se me haya parado, preparando los cuerpos para la última fase expulsiva. Sigo pensando en solicitar una cesárea, pero también pienso en hablarlo con mi gine, escuchar su valoración y tomar después una decisión. No me parece justo para mi peque extirparlo sin causa médica justificada. ¿Me pondrán por lo menos la epidural? No sé si pueden tras mi cesárea. Tampoco he visitado al anestesista ni firmado el consentimiento. Los pujos cada vez son más fuertes. Empieza a salir líquido, me corre piernas abajo empapando el pantalón. Es pis. Seguro. Por unos instantes, me pienso plantarme allí mismo en cuclillas y evacuar vejiga, pero ya me parece excesivo que menudo el espectáculo que debemos estar dando en la vía pública, los niños a lo mowgli, yo a medio meter en el coche y polipadre en pie vigilando la escena. Estoy muy incómoda con el pantalón extra ancho pegándoseme, inundado, a la piel.
            - ¿Qué hora es?
            - Las doce.
            - Llámalo.
        Y a mi gine aún le queda una media hora en el ambulatorio, más unos quince minutos de desplazamiento. Puedo esperar o ir ya al hospital.
            - Vamos.
            Y es que tengo que sacarme el pantalón. Y la racionalidad me dice que debo asegurarme de que no se trata de líquido amniótico. Me pondré cómoda y esperaré su llegada para decidir. Él confía en mí, tampoco es cuestión de defraudarlo ahora. Despacio me incorporo para agarrarme al respaldo del asiento. Ya no me muevo. Los dos niños van en el asiento delantero. Estamos al lado del hospital. Me toco el pantalón y me llevo los dedos húmedos a la nariz. Es orina. Ahora sí voy todo glamour... En cuestión de minutos estamos ya en la puerta de urgencias. Polipadre entra y vuelve acompañado de una celadora con silla de ruedas. La oigo preguntarle si puedo andar. Yo ni medio palabra, vuelvo a montarme de rodillas en la silla. Ella se alarma pero yo ni caso. Él se queda dando mis datos y a mí me llevan directa a las urgencias obstétricas. Cada vez que me viene una contracción, que ya es puro pujo, le digo que pare y me bajo para pasarla apoyada contra la silla. Buena parte del tiempo mantengo los ojos cerrados. Creo que no grito.
            - No, por favor, no, no te bajes, suplica angustiada.
            Y es que supongo que una mujer de piernas abiertas, pantalón empapado y pinta de empujar debe asustar, a ver si le voy a parir en cualquier pasillo. Por fin llegamos y ni me meten en consulta, sale una ginecóloga que se presenta:
            - Ya nos conocemos, me dice.
            Sí, le había puesto una queja en mi anterior embarazo por negarme la tercera ecografía si no iba a una consulta anterior. Me dice que iremos directas a la sala de parto natural, que no hay tiempo de verme allí.
            - Empiezo a empujar a los 7 centímetros y lo del pantalón es pis, le comento para que vea que no hay tanta prisa.
            Están discutiendo si silla si camilla y por fin me traen esta última. Me subo como puedo y me mantengo a cuatro patas.
            - Mejor túmbate, no te vayas a caer.
            - No, voy bien.
            Necesito apoyar las manos, hacer fuerza contra lo que sea para pasar los pujos. No me voy a mover. Entramos en la sala y me presentan a otra ginecóloga, otra matrona, una auxiliar. Me desvisten y el camisón se queda sin poner en mi brazo, me mantengo a cuatro patas y tan solo brevemente consigo medio tumbarme de lado. Alguna me hace un tacto. Yo estoy muy concentrada, ni me fijo en nombres ni en caras. Entre ellas se informan:
            - 9 centímetros o completa con reborde.
           Mierda. A la mierda la epidural, ya no me la van a poner. A la mierda la cesárea, estoy para expulsivo ya. ¿Pero por qué no sale si estoy en completa? Solo hay que esperar. Cuando estoy en completa, simplemente, paro. Debe estar atascado, tengo esa sensación. Siempre me ha resultado fácil el expulsivo y lenta la dilatación. Parece que esta vez iba a ser al revés. Ni me creía que hubiese dilatado tanto en tan poco tiempo. Pero, ¿ahora qué? Mi cabeza va a mil, no dejo de pensar. Voy a pedir que me llenen la bañera. Es probable que el agua caliente me ayude. Tengo el sacro muy dolorido y me tiemblan las piernas. La matrona me está poniendo una vía en la muñeca.
            - También vamos a sacarte sangre para las pruebas de coagulación que no las tienes hechas.
            No quería vía pero en mi última versión del plan de parto decidí aceptarla, ya que para ellos era tan importante. Me duele. La vena se ha roto y tiene que volver a intentarlo en el brazo. Entra otra ginecóloga que también se presenta. Es la del turno de la mañana. Entran más mujeres y ya no sé si son matronas o auxiliares. No encuentran latido fetal y, cuando lo hacen, este es bradicárdico. Me ponen en el dedo el pulsioxímetro para cerciorarse. Pierden foco. Me ponen las correas. Bradicardia. La última ginecóloga en entrar me informa de que hay que romper la bolsa y proceder a la monitorización interna.
            -Ya sé que no quieres intervenciones pero es importante, añade, siempre en tono amable.
            A mí me fastidia que por presentar un plan de parto ya se me etiquete como anti-medicina. Pues no. Si el latido es bradicárdico hay que confirmarlo. Como sea. Para eso están ellos y las intervenciones, nada que ver con aceptar una cesárea en la 38... Tengo que tumbarme para que rompan la bolsa. Boca arriba es imposible así que me quedo sobre mi lado derecho. Me viene un pujo tremendo y siento la necesidad de incorporarme pero tengo que aguantar así y tengo que pujar, no me van a cortar el pujo. Noto presión en la vulva y me sorprende que nadie me diga que está naciendo. Me llevo instintivamente a ella la mano izquierda y aprieto mientras pujo. Un chorro se propulsa entre mis dedos. Procede de la uretra, tiene que ser orina. Me ponen en la pierna el electrodo para la monitorización. La gine, sentada a los pies de la cama, pide instrumental para la amniorrexis. De repente un pujo que me hace incorporarme. Estoy a cuatro patas.
            - Se ve la cabeza, dice la ginecóloga sin moverse.
            Y paraliza cualquier intervención, monitorización incluida. Yo noto fuego en la horquilla. Tiene que ser el famoso aro. Primera vez que lo siento. Como si fuese una cabeza pequeñita. Ahora es cuando va a doler. Y vuelvo a empujar y lo noto y la gine me pregunta si quiero tocar la cabeza, que sale, que tiene pelo. Pero yo prefiero apoyar mi mano en la cama, seguir haciendo fuerza contra ella. Siento como un dedo de abajo a arriba y le digo que me está haciendo daño. Pienso que me está tocando para proteger el periné o yo qué sé.
            - No soy yo, es el bebé.
            Y no quiero empujar porque me va a doler y, a la vez, sé que tengo que empujar. Mi cuerpo empuja solo. No hay aro de fuego, solo esa quemazón en la horquilla. La cabeza sale y oigo voces que me dicen que respire tranquila para oxigenarlo, que empuje despacio. Pero no soy yo la que lleva el control de mi cuerpo. En el siguiente pujo sale el cuerpo.
            - Uno más y ya está, me dice la gine.
            Pero yo ya me estoy girando porque noto sus piernas deslizándose por mi vagina. Lo recojo de sus manos, una bolita, encogido, resbaladizo de vérnix. Lloro y río. Casi no me lo creo. Ya está aquí, tan rápido, tan fácil, tan bonito. Y vivo. Y me quedo como esperando el parto, esperando contracciones que me duelan, aro de fuego que me doble. Me quedo a medias. Hace mucho ruido al respirar e intenta eliminar líquido por la boca. Enseguida tiene una toalla encima y la matrona me insiste en que le frote la espalda para estimularlo y que llore.
            - Ya sé que no quieres pero tenemos que asegurarnos de que llore bien.
            Quizás esa limpieza le borra el olor a vida del líquido amniótico, que no llega a mi nariz. Rompió la bolsa al salir. La ginecóloga me enseña el cordón blanco y lo corta. El cordón aún nos depara otra sorpresa: un nudo verdadero.
            No puedo evitar pensar en que, de haberme programado cesárea, me hubiesen dicho que ese nudo no aguantaría un parto... Ese nudo para mí es una señal.
            - Un milagro, suspira la matrona.
           Bastante rápido sale la placenta y me estrujan el útero. Odio esta maniobra. Por la diosa, mi útero acaba de sacar un bebé, ¡qué le vais a enseñar a contraerse! Tanto la matrona como una de las gines me insisten en que avise a mi pareja. Yo estoy en mi mundo, sin separar los ojos del pequeño. Quiero llamarlo pero me cuesta salir de mi burbuja. Tampoco me gusta que me hablen. No se cuidan nada estos momentos del posparto inmediato, nuestro período de alerta, que debería ser tranquilo. Consigo enviarle una foto hecha a una mano.
            La ginecóloga en su estilo suave me recomienda ponerme oxitocina para evitar una hemorragia en mi potencialmente peligroso útero de multípara. Me pilla a contrapié y acepto. Nos trasladan a REA entre enhorabuenas varias, con mi bebé enganchado al pecho. Allí no hay nadie más que enfermera y auxiliar. La matrona me dice que puede entrar mi familia. Entra mi gine también a felicitarme. La enfermera me busca en la espalda la huella de la epidural y alucina cuando se entera de que se puede parir sin ella. Y sin episiotomía. Y que a los niños no se les caen los ojos aunque no les pongas la profilaxis ocular. Entra polipadre con los niños y él también alucina pero por la rapidez. Apenas acababan de entrar en una cafetería cuando recibió mi foto.
            - ¿Cuándo nació? Te dejamos a las 12:40 más o menos.
            - A las 13:05.
            La matrona vuelve para pedirme el papel de acuarela y me trae un zumo a mí y a los niños. Me viene genial porque estoy muerta de hambre y de sed. Llevo desde la cena sin comer nada y durante la noche apenas apuré unos tragos de agua y aquarius. Quiere imprimir la placenta tal y como figura en mi plan de parto. Yo ni me acordaba. Era más un recuerdo por si acaso... Pero mando a polipadre de vuelta al coche a por él, más que nada para que se lleve a los niños. Necesito tranquilidad, leñe, y no estar pendiente de que no toquen aquello o no se suban allí. En su ausencia vuelve la gine:
            - Al final fui yo la que te hice el parto.
            Ojos en blanco se me quedan. El parto lo hice yo, que sí, que es una forma de hablar pero es una forma de hablar que dice mucho. Entran las pediatras que me cuentan los riesgos del alta temprana y me hacen firmar un consentimiento. No dicen nada del riesgo de sacarme a mí bebé para examinarlo, medirlo y pesarlo en una mesa, a mi vista pero lejos de lo único que conoce, de su único hábitat: mi cuerpo. 8/10 de Apgar. 3,020 kg y 50 centímetros. Viernes 24 de febrero, 13:05 horas. Me dan el alta aunque no quieren. Aquí llegan mis muchachos con el papel y la matrona enseguida me trae la impresión.
              Ella y la auxiliar se despiden, hay cambio de turno. La auxiliar me dice que me verá en unos años, cuando vaya a parir a la niña. Y lo dice tan convencida que parece una premonición. Mediano se ha quedado dormido en el suelo. Lo suele hacer cuando está agobiado en un sitio desconocido, cerrado y con extraños. Ya casi han pasado las dos horas reglamentarias y nos vamos preparando para volver a casa con el nuevo miembro. Mi gine me trae mi alta y también se despide. Le debo más de medio parto. Ha tenido que ser a la cuarta que consigo un seguimiento de embarazo sin estrés, sin miedo a cada nueva consulta. Un verdadero acompañamiento donde las pruebas eran las necesarias para nuestro bienestar y no números para cubrir un aséptico expediente. Por primera vez, yo importé. Y es gracias a él. Llaman los vecinos que me oyeron gritar esta mañana y se sorprenden de que salgamos tan pronto. Tengo que pedir una cuña para hacer pis -maldito suero- porque allí cerca no hay baño. A cámara lenta, con pereza por abandonar la magia de estos primeros momentos, vestimos al peque y me visto, mi pantalón ya casi seco de pis, porque no he traído muda. No me mareo ni un poco, aunque mi tensión está por los suelos. Jamás hubiese imaginado un parto así. Y salimos cargados de bolsas, cajas y niños. Bajo tres pisos por las escaleras y camino una calle hasta el coche donde devoro mi tradicional bocadillo de nocilla posparto. Por primera vez, paso el resto del día en mi casa, en mi sofá, con mi bebé pegado. Y ya es paradójico, pienso, conseguir ahora lo que me había resultado imposible en mis planeados partos en casa. La normalidad. Y me ducho tranquilamente sin notar que mi cuerpo acaba de parir. Ni un rasguño. Y tengo la seguridad de que cuando me muera volverán a mí las imágenes de la primera vez que vi a mis hijos. A los cuatro.
            Luego llegó la leche y las heridas por un frenillo considerable que la seguridad social tardaba quince días en valorar porque no es una urgencia ya que el niño come y a nadie le importa mi tremendo dolor que malamente contienen las pastillas. Tenemos que cortarlo por privado.
          Luego los cuidados que doy por inercia, porque sentirlos es sumergirse en el dolor profundo y lacerante de la ausencia. Del cuerpo que se quedó sin dar. A la puertas de la vida. Sin ella, con nadie. Como si pudiese traicionarla. Aquí contenido un parto partazo que sin embargo leo frío, siento ajeno. Indiferente. Desconectada. Hay días que no sé si es niño o niña. Que les pongo la comida a los mayores y me sobresalto porque al pequeño no le doy, que no recuerdo que se bebe la leche de mi pecho. Quizás perdí para siempre la inocencia y ya nunca será lo que debió ser. A la vez, crío consciente del milagro y viviría eternamente pegada a él.