luns, 5 de decembro de 2016

15 de octubre

En el día del recuerdo encendemos nuestras velas para visibilizar que los bebés se mueren, sí, también aquí, en el "primer mundo", en una familia como la tuya. Como la mía. Nunca pensé que. No me gustan los días marcados pero no es necesario, sino imprescindible, gritar que la muerte no los invisibiliza. Ni a nosotras sus madres. Ni a sus padres, hermanos, familia. Que reclamamos a los profesionales sanitarios que se formen y que nos informen. Y yo personalmente les digo que nos hablen del prolapso de cordón, que nunca pasa hasta que lo hace, y no es asustar, sino explicar, exactamente igual que nos cuentan que unas aguas teñidas son motivo de consulta hospitalaria. Reclamamos que la gente nos escuche. Que nos pregunte. Que se trague sus prejuicios sobre nuestra vivencia, que lo que importa es cómo lo elaboramos nosotras. Cómo necesitamos digerirlo. Que no nos digan que podemos tener otro. Que somos jóvenes. Que ya tenemos más. Que es un "disgusto" que se olvida. Y así hasta el infinito... Que nos dejen inscribirlos en el Libro de Familia. Nuestros bebés no son "legajo de abortos". Y recuerdo mientras me enfrento a otro embarazo, a la ecografía más importante, a un parto después de una cesárea en T invertida. A número 1 preguntando si este bebé también se va a morir.
Por si no la conoces, así llegó Mai: http://maternario.blogspot.com.es/2016/03/recuerdo-mai.html


15 de outubro
No día do recordo acendemos as nosas candelas para visibilizar que os bebés morren, si, tamén aquí, no "primeiro mundo", nunha familia como a túa. Como a miña. Nunca pensei que. Non me gustan os días marcados pero non é necesario, senón imprescindible, berrar que a morte non os invisibiliza. Nin a nosoutras as súas nais. Nin ós seus pais, irmáns, familia. Que reclamamos ós profesionais sanitarios que se formen e que nos informen. E eu persoalmente dígolles que nos falen do prolapso de cordón, que nunca pasa ata que o fai, e non é asustar, senón explicar, exactamente igual que nos contan que unhas augas tinguidas son motivo de consulta hospitalaria. Reclamamos que a xente nos escoite. Que nos pregunte. Que trague os seus prexuízos sobre a nosa vivencia, que o que importa é como o elaboramos nós. Como necesitamos dixerilo. Que non nos digan que podemos ter outro. Que somos novas. Que xa temos máis. Que é un "disgusto" que se esquece. E así ata o infinito... Que nos deixen inscribilos no Libro de Familia. Os nosos bebés non son "legajo de abortos". E recordo mentres me enfronto a outro embarazo, á ecografía máis importante, a un parto despois dunha cesárea en T invertida. A número 1 preguntando se este bebé tamén vai morrer.
Por se non a coñeces, así chegou Mai: http://maternario.blogspot.com.es/2016/03/recordo-mai.html

Ningún comentario:

Publicar un comentario