El día 13: Día das
Letras Galegas. Es festivo y pasamos un día tranquilo. Estoy atenta, como todos
estos días, a los movimientos ajenos en mi útero. Recreándome en la diferencia
del latido propio al impuesto, al ser que me crece y se individualiza. Es un
blastocisto dentro de mi endometrio. Aferrándose a la vida. Es de noche cuando
salgo a pasear. Voy con tu hermano, un paseo tranquilo, corto. A la vuelta
comienzo a notar tirones en el útero, en el lado derecho. Siento a fuego la
cicatriz uterina. Es la primera vez que noto mi útero cercenado. Hasta ese
momento no había descubierto su cicatriz. Me parecía inmaculado, como si nunca
le hubiesen hecho una cesárea. En momentos puntuales del ciclo sí quemaba fuego
y calambre la cicatriz externa. Como un breve tirón eléctrico. Pero dentro
nunca. Y ahora varias ráfagas me hacen tomar consciencia de su realidad. Al
llegar, en el baño, de casualidad, descubro que mancho rosa. Estoy manchando
rosa. La mancha es clara en el papel. Intento pensar, buscar una explicación
que todo lo salve. El día coincide con el sangrado de implantación, pero nunca
lo he tenido. El día puede coincidir con la menstruación. No puede ser. ¿Y todo
lo que he sentido? Cara de tonta. No es una menstruación normal. Ni un solo
síntoma. Ahora me duele. Empiezo a manchar sangre y sé que nada está en mis
manos. Será sin depender de mí.
El día que ojalá sea
14: Me levanto con molestias. Apenas he manchado por la noche y esta mañana lo
hago en forma de sustancia marrón terrosa. Definitivamente, no es mi
menstruación normal. Se me enciende la esperanza pero salgo a andar y siento la
sangre derramarse abundante. Ahora sí que la hemorragia es grande, más grande
que mi menstruación, y se acompaña de pequeños trocitos de tejido marrón. Me
duele. Siento una molestia constante en el útero y en los ovarios. Ahora creo
que es un aborto. Busco información sobre la implantación, sobre el aborto. Y
decido reposar por si acaso, por si es solo un susto, por si dejo de sangrar. Por
si... Sigo sintiendo tus movimientos en mi útero y creo que deliro, que es
imposible sobrevivir a tanta sangre, que no has podido aferrarte ni a una
pequeña isla de endometrio.
Me quedo en silencio,
dejo de escribir. El optimismo de mi ginecólogo no puede con el peso de la
desolación. El optimismo de ese porcentaje de blastocistos inmunes a los
sangrados y que no son el mío. El silencio me invade el cuerpo, sin esperanza,
sin movimientos y mi sangre fluye ya como una menstruación normal. Todo ha sido
un sueño. El dolor me obliga a despertar.
O día 13: Día das
Letras Galegas. É festivo e pasamos un día tranquilo. Estou atenta, como todos
estes días, ós movementos alleos no meu útero. Recreándome na diferenza do
latexo propio ó imposto, ó ser que me crece e se individualiza. É un
blastocisto dentro do meu endometrio. Aferrándose á vida. É de noite cando saio
pasear. Vou co teu irmán, un paseo tranquilo, curto. Á volta comezo a notar
tiróns no útero, no lado dereito. Sinto a lume a cicatriz uterina. É a primeira
vez que noto o meu útero cernado. Ata ese momento non descubrira a súa cicatriz.
Parecíame inmaculado, como se nunca lle tivesen feito unha cesárea. En momentos
puntuais do ciclo si queimaba lume e cambra a cicatriz externa. Como un breve
tirón eléctrico. Pero dentro nunca. E ahora varias refachos fanme tomar
consciencia da súa realidade. Ó chegar, no baño, de casualidade, descubro que
mancho rosa. Estou manchando rosa. A mancha é clara no papel. Intento pensar,
procurar unha explicación que todo o salve. O día coincide co sangrado de
implantación, pero nunca o tiven. O día pode coincidir coa menstruación. Non
pode ser. E todo o que sentín? Cara de parva. Non é unha menstruación normal.
Nin un só síntoma. Agora dóeme. Empezo a manchar sangue e sei que nada está nas
miñas mans. Será sen depender de min.
O día que oxalá sexa
14: Levántome con molestias. A penas manchei pola noite e esta mañá fágoo en
forma de substancia marrón terrosa. Definitivamente, non é a miña menstruación
normal. Acéndeseme a esperanza pero saio a andar e sinto o sangue derramarse
abundante. Agora si que a hemorraxia é grande, máis grande que a miña
menstruación, e acompáñase de pequenos anaquiños de tecido marrón. Dóeme. Sinto
unha molestia constante no útero e nos ovarios. Agora creo que é un aborto.
Busco información sobre a implantación, sobre o aborto. E decido repousar por
se acaso, por se é só un susto, por se deixo de sangrar. Por se... Sigo sentindo
os teus movementos no meu útero e creo que deliro, que é imposible sobrevivir a
tanto sangue, que non puideches aferrarte nin a unha pequena illa de endometrio.
Quedo en silencio,
deixo de escribir. O optimismo do meu xinecólogo non pode co peso da desolación.
O optimismo desa porcentaxe de blastocistos inmunes ós sangrados e que non son
o meu. O silencio invádeme o corpo, sen esperanza, sen movementos e o meu
sangue flúe xa como unha menstruación normal. Todo foi un soño. A dor obrígame
a espertar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario