mércores, 15 de xuño de 2016

Sangre



El día 13: Día das Letras Galegas. Es festivo y pasamos un día tranquilo. Estoy atenta, como todos estos días, a los movimientos ajenos en mi útero. Recreándome en la diferencia del latido propio al impuesto, al ser que me crece y se individualiza. Es un blastocisto dentro de mi endometrio. Aferrándose a la vida. Es de noche cuando salgo a pasear. Voy con tu hermano, un paseo tranquilo, corto. A la vuelta comienzo a notar tirones en el útero, en el lado derecho. Siento a fuego la cicatriz uterina. Es la primera vez que noto mi útero cercenado. Hasta ese momento no había descubierto su cicatriz. Me parecía inmaculado, como si nunca le hubiesen hecho una cesárea. En momentos puntuales del ciclo sí quemaba fuego y calambre la cicatriz externa. Como un breve tirón eléctrico. Pero dentro nunca. Y ahora varias ráfagas me hacen tomar consciencia de su realidad. Al llegar, en el baño, de casualidad, descubro que mancho rosa. Estoy manchando rosa. La mancha es clara en el papel. Intento pensar, buscar una explicación que todo lo salve. El día coincide con el sangrado de implantación, pero nunca lo he tenido. El día puede coincidir con la menstruación. No puede ser. ¿Y todo lo que he sentido? Cara de tonta. No es una menstruación normal. Ni un solo síntoma. Ahora me duele. Empiezo a manchar sangre y sé que nada está en mis manos. Será sin depender de mí.
El día que ojalá sea 14: Me levanto con molestias. Apenas he manchado por la noche y esta mañana lo hago en forma de sustancia marrón terrosa. Definitivamente, no es mi menstruación normal. Se me enciende la esperanza pero salgo a andar y siento la sangre derramarse abundante. Ahora sí que la hemorragia es grande, más grande que mi menstruación, y se acompaña de pequeños trocitos de tejido marrón. Me duele. Siento una molestia constante en el útero y en los ovarios. Ahora creo que es un aborto. Busco información sobre la implantación, sobre el aborto. Y decido reposar por si acaso, por si es solo un susto, por si dejo de sangrar. Por si... Sigo sintiendo tus movimientos en mi útero y creo que deliro, que es imposible sobrevivir a tanta sangre, que no has podido aferrarte ni a una pequeña isla de endometrio.
Me quedo en silencio, dejo de escribir. El optimismo de mi ginecólogo no puede con el peso de la desolación. El optimismo de ese porcentaje de blastocistos inmunes a los sangrados y que no son el mío. El silencio me invade el cuerpo, sin esperanza, sin movimientos y mi sangre fluye ya como una menstruación normal. Todo ha sido un sueño. El dolor me obliga a despertar.

O día 13: Día das Letras Galegas. É festivo e pasamos un día tranquilo. Estou atenta, como todos estes días, ós movementos alleos no meu útero. Recreándome na diferenza do latexo propio ó imposto, ó ser que me crece e se individualiza. É un blastocisto dentro do meu endometrio. Aferrándose á vida. É de noite cando saio pasear. Vou co teu irmán, un paseo tranquilo, curto. Á volta comezo a notar tiróns no útero, no lado dereito. Sinto a lume a cicatriz uterina. É a primeira vez que noto o meu útero cernado. Ata ese momento non descubrira a súa cicatriz. Parecíame inmaculado, como se nunca lle tivesen feito unha cesárea. En momentos puntuais do ciclo si queimaba lume e cambra a cicatriz externa. Como un breve tirón eléctrico. Pero dentro nunca. E ahora varias refachos fanme tomar consciencia da súa realidade. Ó chegar, no baño, de casualidade, descubro que mancho rosa. Estou manchando rosa. A mancha é clara no papel. Intento pensar, procurar unha explicación que todo o salve. O día coincide co sangrado de implantación, pero nunca o tiven. O día pode coincidir coa menstruación. Non pode ser. E todo o que sentín? Cara de parva. Non é unha menstruación normal. Nin un só síntoma. Agora dóeme. Empezo a manchar sangue e sei que nada está nas miñas mans. Será sen depender de min.
O día que oxalá sexa 14: Levántome con molestias. A penas manchei pola noite e esta mañá fágoo en forma de substancia marrón terrosa. Definitivamente, non é a miña menstruación normal. Acéndeseme a esperanza pero saio a andar e sinto o sangue derramarse abundante. Agora si que a hemorraxia é grande, máis grande que a miña menstruación, e acompáñase de pequenos anaquiños de tecido marrón. Dóeme. Sinto unha molestia constante no útero e nos ovarios. Agora creo que é un aborto. Busco información sobre a implantación, sobre o aborto. E decido repousar por se acaso, por se é só un susto, por se deixo de sangrar. Por se... Sigo sentindo os teus movementos no meu útero e creo que deliro, que é imposible sobrevivir a tanto sangue, que non puideches aferrarte nin a unha pequena illa de endometrio.
Quedo en silencio, deixo de escribir. O optimismo do meu xinecólogo non pode co peso da desolación. O optimismo desa porcentaxe de blastocistos inmunes ós sangrados e que non son o meu. O silencio invádeme o corpo, sen esperanza, sen movementos e o meu sangue flúe xa como unha menstruación normal. Todo foi un soño. A dor obrígame a espertar.

Ningún comentario:

Publicar un comentario