Se me interrumpe el sueño en la
madrugada. Lo inexorable me visita. Se me hace carne porque, con el test en la
mano, ya no hay vuelta atrás. Es ahora, día a día, paso a paso, para un final
que es sí o sí la separación de nuestros cuerpos. Tu nacimiento. Mi parto. Y ya
no hay escapatoria posible. No puedo salirme de mí. No puedes no nacer de este
mi cuerpo. No te puedes quedar dentro eternamente. No puedo congelar este
segundo. Y es que, no puedo hacer nada. Nada. No depende de mí determinar
nuestro encuentro. No dependen de mí tus semanas en mi cuerpo o fuera de él. Ni
depende de mí si respiras. Ni la cesárea o el parto que te traiga a este lado
de la vida. Solo el tiempo. Solo dejar pasar el tiempo. Aceptar. Aceptar que
desde el mismo momento en que te me haces carne de mi entraña hueles a muerto.
Abro las piernas y te paro mortal. Y cuando por primera vez te abrace miraré,
cara a cara, a la muerte.
O medo, cara a cara.
Interrómpeseme o sono na madrugada. O
inexorable visítame. Fáiseme carne porque, co test na man, xa non hai volta
atrás. É agora, día a día, paso a paso, para un final que é si ou si a separación
dos nosos corpos. O teu nacemento. O meu parto. E xa non hai escapatoria
posible. Non podo saírme de min. Non podes non nacer deste meu corpo. Non podes
quedar dentro eternamente. Non podo conxelar este segundo. E é que, non podo facer
nada. Nada. Non depende de min determinar o noso encontro. Non dependen de min as
túas semanas no meu corpo ou fóra del. Nin depende de min se respiras. Nin a
cesárea ou o parto que che traia a este lado da vida. Só o tempo. Só deixar
pasar o tempo. Aceptar. Aceptar que desde o mesmo momento en que te me fas
carne da miña entraña cheiras a morto. Abro as pernas e te paro mortal. E cando
por primeira vez te abrace mirarei, cara a cara, á morte.
Ningún comentario:
Publicar un comentario