luns, 20 de xuño de 2016

El miedo, cara a cara



Se me interrumpe el sueño en la madrugada. Lo inexorable me visita. Se me hace carne porque, con el test en la mano, ya no hay vuelta atrás. Es ahora, día a día, paso a paso, para un final que es sí o sí la separación de nuestros cuerpos. Tu nacimiento. Mi parto. Y ya no hay escapatoria posible. No puedo salirme de mí. No puedes no nacer de este mi cuerpo. No te puedes quedar dentro eternamente. No puedo congelar este segundo. Y es que, no puedo hacer nada. Nada. No depende de mí determinar nuestro encuentro. No dependen de mí tus semanas en mi cuerpo o fuera de él. Ni depende de mí si respiras. Ni la cesárea o el parto que te traiga a este lado de la vida. Solo el tiempo. Solo dejar pasar el tiempo. Aceptar. Aceptar que desde el mismo momento en que te me haces carne de mi entraña hueles a muerto. Abro las piernas y te paro mortal. Y cuando por primera vez te abrace miraré, cara a cara, a la muerte.

O medo, cara a cara.
Interrómpeseme o sono na madrugada. O inexorable visítame. Fáiseme carne porque, co test na man, xa non hai volta atrás. É agora, día a día, paso a paso, para un final que é si ou si a separación dos nosos corpos. O teu nacemento. O meu parto. E xa non hai escapatoria posible. Non podo saírme de min. Non podes non nacer deste meu corpo. Non podes quedar dentro eternamente. Non podo conxelar este segundo. E é que, non podo facer nada. Nada. Non depende de min determinar o noso encontro. Non dependen de min as túas semanas no meu corpo ou fóra del. Nin depende de min se respiras. Nin a cesárea ou o parto que che traia a este lado da vida. Só o tempo. Só deixar pasar o tempo. Aceptar. Aceptar que desde o mesmo momento en que te me fas carne da miña entraña cheiras a morto. Abro as pernas e te paro mortal. E cando por primeira vez te abrace mirarei, cara a cara, á morte.

Ningún comentario:

Publicar un comentario