O día 3: É sábado pola
mañá e por fin non chove. O meu útero e anexos levan días revolucionados. Se
poño as mans case podo sentir o ruído de todas as miñas células traballando sen
parar a súa pluripotencialidade materna. Paréceme que me escoito abrirme e
abrazar esa célula que xa son unhas poucas, guiándoa trompa abaixo. Imos
plantar patacas e a terra é como o meu corpo fecundado esperando abrirse paso,
a vida, que rompe as tebras da terra nun ciclo perpetuo. Os nosos úteros, as
terras acostumadas a ver nacer, a ver morrer. Todo está no seu sitio. Nada está
mal. Nada acontece contra min. Recíclome. Cada día busco as imaxes do desenvolvemento
embrionario humano. Véxote unirte en ti, dividirte, multiplicarte, emprender o teu
primeiro gran viaxe a través do meu corpo, ata o meu útero, que te espera ansioso
de vida, temeroso de morte, aberto a toda posibilidade. Bríllame unha ilusión.
Amaso a empanada.
O día 4: Empezo a
imaxinarte. Imaxino a nosa foto de familia. Imaxínote bebé entre os teus irmáns.
Véxonos saíndo todos xuntos no coche que xa non ten un oco. O útero tírame de
traballo e camiño despacio. Paseo polo monte e náceme o sorriso, fácil, desde o
ventre. Vou paso a paso, gozando dos movementos do meu útero que se che compasa.
Iso é, día a día, un día máis, sen plans para mañá porque non existe máis que
este instante de fráxil equilibrio da túa vida na miña. A delicada danza das
células replicándose, ocupando o seu lugar para formarte. Imaxino a túa cara, o
teu olor, o teu parto, o teu peso sobre o meu corpo. E imaxino de novo a morte
e míroa directamente á cara. Non teño medo dos seus dedos fríos. Xa son campo arado,
vella de po, póusanseme bolboretas e somos cegas. Ninguén mas arrebata.
O día 5: Estou chegando
a casa. Veño polo monte co teu irmán que para a cada briza de herba. Espéroo,
xírome para miralo e chamalo cada poucos pasos. Un punto de luz e fogo irrompe
da trompa ata o meu útero. Síntote. Xa estás aquí, chegaches ó endometrio que
debe acubillarte, facerche forte, medrar contigo e a miña barriga. Xa queda
menos. Quero que pasen estes días indecisos e fráxiles. Quérote carballo rexo
plantando as túas raíces no meu ventre. Quero que quedes. Quero coñecerte, que
aínda estás moi calado, neno, aínda envolto de silencio. Un punto só. A miña ilusión
é un punto indetectable ó ollo humano. O meu corpo traballa constante e é
revolución uterina. Agora amaina. Intento atribuírche cada mínima flutuación.
Fago memoria dos síntomas, recompilo sensacións para saberte en min. Deixo de facer
hipopresivos. Levo conta do que como porque penso en ti. Cóidonos. Quero
dicirllo a todo o mundo, aínda que non sexas máis que unha posibilidade. Agora
estás aquí e a miña ilusión crece cos días. Leo sobre o embarazo e os seus cambios
coa intensidade da primeira vez. Como se fose primípara. E abráiome desta inxenuidade
que se asemella á inocencia do tempo en que non morrían os bebés. A felicidade
aínda é posible. E vence ó medo.
O día 7: Nada máis saio
da casa, rescato un paxariño da boca da cadela Lupa. Tan pequeniño, latexándome
sobre a man. Non ten máis que as babas e o susto. Ó pouco sae voando. E hoxe é
o día en que te incrustas no meu útero, no lado esquerdo. É mediodía e de novo
estou co teu irmán volvendo do monte. Deixaramos as patacas no forno e, a medio
camiño, recordo que non lles puxen nin unha pinga de aceite. Quero voar a casa
pero a velocidade é incompatible coa curiosidade dun neno. Cada charco, cada
herba, mosca, monte de terra, a pedra ben grande que se empeña en transportar,
de man a man, a ombreiro, a cabeza... Xa chegando a velocidade de tartaruga,
crávasteme na entraña. Doulle a man ó teu irmán, para que por fin abandone o
charco e veña a casa salvar as patacas que poidamos. Vén comigo lacazaneando e
ó chegar a casa queda no patio mentres eu corro ó forno. Por sorte o
temporizador saltara xusto cando as primeiras empezaban a chamuscarse. Saco,
boto aceite, reprogramo, cruzo os dedos. Aí entra el na casa, descalzo dunha
bota que busco por todo o patio sen resultado. E volvo buscar. A bota non
aparece, nin enteira nin esnaquizada entre as fauces dos cans. Á mañá seguinte
volvo ó monte. No primeiro charco xace a bota perdida. Levara o neno descalzo
para casa. Os meus despistes de embarazo son máis fiables que un test.
O día 8: Teño todos os
síntomas posibles de embarazo. Dúrmome. Péchanseme os ollos. Ese sono de
pálpebras pesadas como se cargases co mundo nas pestanas. Dúrmome con que pase
cinco minutos sentada. Vivo no despiste e embriágame unha sensación de
irrealidade que por veces me fai observarme fóra do meu corpo. Por momentos vén
a min a disociación e véxome pouca cousa esperando unha barriga. E véxome tocar
fondo e nada me importa porque todo se relativiza ata o absurdo. Todo é
superfluo. Quedo no meu instante que á vez é incerteza completa que perturba a miña
paz. Son unha montaña rusa e só podo continuar o meu camiño, teoría da inercia.
Só fago e sobrevivo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario