martes, 14 de xuño de 2016

Días de embarazo



O día 3: É sábado pola mañá e por fin non chove. O meu útero e anexos levan días revolucionados. Se poño as mans case podo sentir o ruído de todas as miñas células traballando sen parar a súa pluripotencialidade materna. Paréceme que me escoito abrirme e abrazar esa célula que xa son unhas poucas, guiándoa trompa abaixo. Imos plantar patacas e a terra é como o meu corpo fecundado esperando abrirse paso, a vida, que rompe as tebras da terra nun ciclo perpetuo. Os nosos úteros, as terras acostumadas a ver nacer, a ver morrer. Todo está no seu sitio. Nada está mal. Nada acontece contra min. Recíclome. Cada día busco as imaxes do desenvolvemento embrionario humano. Véxote unirte en ti, dividirte, multiplicarte, emprender o teu primeiro gran viaxe a través do meu corpo, ata o meu útero, que te espera ansioso de vida, temeroso de morte, aberto a toda posibilidade. Bríllame unha ilusión. Amaso a empanada.
O día 4: Empezo a imaxinarte. Imaxino a nosa foto de familia. Imaxínote bebé entre os teus irmáns. Véxonos saíndo todos xuntos no coche que xa non ten un oco. O útero tírame de traballo e camiño despacio. Paseo polo monte e náceme o sorriso, fácil, desde o ventre. Vou paso a paso, gozando dos movementos do meu útero que se che compasa. Iso é, día a día, un día máis, sen plans para mañá porque non existe máis que este instante de fráxil equilibrio da túa vida na miña. A delicada danza das células replicándose, ocupando o seu lugar para formarte. Imaxino a túa cara, o teu olor, o teu parto, o teu peso sobre o meu corpo. E imaxino de novo a morte e míroa directamente á cara. Non teño medo dos seus dedos fríos. Xa son campo arado, vella de po, póusanseme bolboretas e somos cegas. Ninguén mas arrebata.
O día 5: Estou chegando a casa. Veño polo monte co teu irmán que para a cada briza de herba. Espéroo, xírome para miralo e chamalo cada poucos pasos. Un punto de luz e fogo irrompe da trompa ata o meu útero. Síntote. Xa estás aquí, chegaches ó endometrio que debe acubillarte, facerche forte, medrar contigo e a miña barriga. Xa queda menos. Quero que pasen estes días indecisos e fráxiles. Quérote carballo rexo plantando as túas raíces no meu ventre. Quero que quedes. Quero coñecerte, que aínda estás moi calado, neno, aínda envolto de silencio. Un punto só. A miña ilusión é un punto indetectable ó ollo humano. O meu corpo traballa constante e é revolución uterina. Agora amaina. Intento atribuírche cada mínima flutuación. Fago memoria dos síntomas, recompilo sensacións para saberte en min. Deixo de facer hipopresivos. Levo conta do que como porque penso en ti. Cóidonos. Quero dicirllo a todo o mundo, aínda que non sexas máis que unha posibilidade. Agora estás aquí e a miña ilusión crece cos días. Leo sobre o embarazo e os seus cambios coa intensidade da primeira vez. Como se fose primípara. E abráiome desta inxenuidade que se asemella á inocencia do tempo en que non morrían os bebés. A felicidade aínda é posible. E vence ó medo.
O día 7: Nada máis saio da casa, rescato un paxariño da boca da cadela Lupa. Tan pequeniño, latexándome sobre a man. Non ten máis que as babas e o susto. Ó pouco sae voando. E hoxe é o día en que te incrustas no meu útero, no lado esquerdo. É mediodía e de novo estou co teu irmán volvendo do monte. Deixaramos as patacas no forno e, a medio camiño, recordo que non lles puxen nin unha pinga de aceite. Quero voar a casa pero a velocidade é incompatible coa curiosidade dun neno. Cada charco, cada herba, mosca, monte de terra, a pedra ben grande que se empeña en transportar, de man a man, a ombreiro, a cabeza... Xa chegando a velocidade de tartaruga, crávasteme na entraña. Doulle a man ó teu irmán, para que por fin abandone o charco e veña a casa salvar as patacas que poidamos. Vén comigo lacazaneando e ó chegar a casa queda no patio mentres eu corro ó forno. Por sorte o temporizador saltara xusto cando as primeiras empezaban a chamuscarse. Saco, boto aceite, reprogramo, cruzo os dedos. Aí entra el na casa, descalzo dunha bota que busco por todo o patio sen resultado. E volvo buscar. A bota non aparece, nin enteira nin esnaquizada entre as fauces dos cans. Á mañá seguinte volvo ó monte. No primeiro charco xace a bota perdida. Levara o neno descalzo para casa. Os meus despistes de embarazo son máis fiables que un test.
O día 8: Teño todos os síntomas posibles de embarazo. Dúrmome. Péchanseme os ollos. Ese sono de pálpebras pesadas como se cargases co mundo nas pestanas. Dúrmome con que pase cinco minutos sentada. Vivo no despiste e embriágame unha sensación de irrealidade que por veces me fai observarme fóra do meu corpo. Por momentos vén a min a disociación e véxome pouca cousa esperando unha barriga. E véxome tocar fondo e nada me importa porque todo se relativiza ata o absurdo. Todo é superfluo. Quedo no meu instante que á vez é incerteza completa que perturba a miña paz. Son unha montaña rusa e só podo continuar o meu camiño, teoría da inercia. Só fago e sobrevivo.

Ningún comentario:

Publicar un comentario