xoves, 5 de maio de 2016

5 de mayo: feliz día a las matronas

En su día, recuerdo a las matronas que conocí. La primera estaba sentada a mi lado. Enfrente, tres ginecólogos (supongo). Fue la única que se presentó. Era la señora que apuntaba lo que le decía la gine, me pesaba y me hacía una tira de orina. Fue la que me dijo que estaba mal comiendo por engordar más kilos de los que estipulan sus manuales. La segunda impartía lo que llaman preparación al parto. Nos ponía a correr a las 4 de la tarde, más de veinte embarazadas en un espacio reducido. Agosto. Me enseñó a empujar (mal) en la semana 36, aunque no quería. Decía que me faltaba mucho para parir (lo hice en la 39+5). Un tiempo después de aquello consideró que mi parto intervenido era natural porque no había sido cesárea. También me dijo que la episiotomía se me había infectado por mi culpa. La siguiente lo era aunque yo no lo sabía. Me puso buscapina porque decía que tenía el cérvix duro. Llevaba un par de centímetros de dilatación. No estaba de parto. Me ingresaron igual. La cuarta se me presentó y me dijo que si hacía lo que ella decía iba a parir rápido. Pero ella no decía, hacía, y ponía oxitocina y apretaba Kristeller. Y cuando dijo fue "el cordón es corto, así no sale". Y al final del parto, a su manera, reconoció que se había equivocado. Una me dijo que dejase la lactancia porque podía provocarme un aborto, estaba yo de un par de meses del segundo, con el mayor lactante. Hubo una muy joven que no explicaba nada en absoluto. Y, cuando pensaba que las matronas tenían que ser mujeres, encontré a David, que me aguantó batería de preguntas al teléfono. Y a Luis, que me buscó información sobre la pielectasia diagnosticada a mi segundo aunque ni siquiera me atendía. Y Miren comprendió perfectamente mi cambio de idea, no parir allí y hacerlo en casa. Marta, de Luna de Brigantia, que tiene el don de estar siempre en el momento perfecto. Dos partos y ninguno como esperábamos. Porque a veces ser matrona también es recibir a la muerte y, cuando eso sucede, solo quedan los recuerdos que no hubiesen sido sin ella, sin Marisol y sin Mariví. Las matronas que conozco virtualmente, siempre dispuestas a ayudar al otro lado del teclado: Inma e Imma. Tampoco me olvido de Irene ni de Diana, y seguro que me dejo alguna, daros todas por felicitadas. Habéis pasado de desconocidas a imprescindibles porque nuestras reivindicaciones son las vuestras. Gracias.
Feliz día ás matronas
No seu día, recordo ás matronas que coñecín. A primeira estaba sentada ó meu lado. En fronte, tres xinecólogos (supoño). Foi a única que se presentou. Era a señora que apuntaba o que lle dicía a xine, pesábame y facíame unha tira de urina. Foi a que dixo que estaba mal comendo por engordar máis quilos dos que estipulan os seus manuais. A segunda impartía o que chaman preparación ó parto. Púñanos a correr ás 4 da tarde, máis de vinte embarazadas nun espazo reducido. Agosto. Ensinoume a empurrar (mal) na semana 36, aínda que non quería. Dicía que me faltaba moito para parir (fíxeno na 39+5). Un tempo despois daquilo considerou que o meu parto intervido era natural porque non fora cesárea. Tamén me dixo que a episiotomía se me infectara pola miña culpa. A seguinte érao aínda que eu non o sabía. Púxome buscapina porque dicía que tiña o cérvix duro. Levaba un par de centímetros de dilatación. Non estaba de parto. Ingresáronme igual. A cuarta presentóuseme e dixo que se facía o que ela dicía ía parir rápido. Pero ela non dicía, facía, e puña oxitocina e apertaba Kristeller. E cando dixo foi "o cordón é curto, así non sae". E ó final do parto, á súa maneira, recoñeceu que se equivocara. Unha díxome que deixase a lactación porque podía provocarme un aborto, estaba eu dun par de meses do segundo, co máis vello lactante. Houbo unha moi nova que non explicaba nada en absoluto. E, cando pensaba que as matronas tiñan que ser mulleres, atopei a David, que me aguantou batería de preguntas ó teléfono. E a Luis, que me buscou información sobre a pielectasia diagnosticada ó meu segundo aínda que nin sequera me atendía. E Miren comprendeu perfectamente o meu cambio de idea, non parir alí e facelo na casa. Marta, de Luna de Brigantia, que ten o don de estar sempre no momento perfecto. Dous partos e ningún como esperabamos. Porque ás veces ser matrona tamén é recibir á morte e, cando iso acontece, só quedan os recordos que non terían sido sen ela, sen Marisol e sen Mariví. As matronas que coñezo virtualmente, sempre dispostas a axudar ó outro lado do teclado: Inma e Imma. Tampoco me esquezo de Irene nin de Diana, e seguro que me deixo algunha, darvos todas por felicitadas. Pasastes de descoñecidas a imprescindibles porque as nosas reivindicacións son as vosas. Grazas.

Ningún comentario:

Publicar un comentario