martes, 31 de maio de 2016

Crónica: De gatos, poesía e mulleres marabillosas



O pasado venres 20 de maio saímos de viaxe. Dispuxémonos a percorrer os 1000 quilómetros que nos separan de Barcelona. O obxectivo: levar un gato ó seu novo fogar, pero non un gato calquera, senón a Boletus, unha institución, o veterano, case 11 anos desde que chegou con apenas un par de meses e máis fame que corpo. Aproveitando a nosa breve estancia na cidade, á miña querida "axente literaria" Anna ocorréuselle organizar unha presentación do poemario que acababamos de terminar Isabel Piñana e máis eu. As dúas escribimos sobre as nosas maternidades desde o corpo, as dúas conciliamos como podemos letras e nenos e non nos resignamos a ser ou isto ou aquilo. Porque hai máis maternidades que as que nos venderon. Levamos meses cos poemas listos buscando como dalos a coñecer. No meu caso, en Galicia, fálanme dunha demora de dous-tres anos desde que aceptan o teu orixinal ata que o publican. Dentro de tanto tempo non habitarei nestes poemas, estarei xa moi lonxe. A autoedición foise impoñendo pero a inversión era demasiado elevada. Moito risco. Así que puxemos as nosas mans á obra. Literalmente. Reunimos os nosos poemas, traducín ó castelán os meus, ó galego os de Isabel, contactamos cunha maquetadora profesional (grazas infinitas, Sara), que se encargou de preparalos para a impresión, que fixemos na casa, non sen dificultades. Pintamos as portadas. O meu fillo máis vello pintou portadas. E dobramos máis de 700 folios para montar os libros. Dobrou o pai das criaturas, dobrou a axente Anna, dobrou a súa nai e grampamos grazas á súa grampadora eléctrica que parecía que nos estaba esperando para estrearse.
Partimos esa mañá de calor e venres, digo, cos sete quilos do gato Boletus, os nenos, as mochilas, a comida, o contrato de adopción, as portadas pintadas dos poemarios e só catro copias impresas. Ía moita calor, daba pleno sol e nós co aire acondicionado estragado. Era imposible viaxar coas ventás pechadas. Era infernal o zunido do movemento na estrada. Eliximos o ruído. Acabamos abrindo o transportín ó gato, elevándoo entre os nosos asentos dianteiros para que lle chegase algo máis de aire. O pobre mesmo abafaba. Tardamos case dez horas, con breves paradas para repostar e pouco máis. Fomos directos a deixar a Boletus na súa nova casa, a coñecer ó seu adoptante e á súa nova compañeira felina. Non foi mal a presentación, o normal encontro entre dous gatos descoñecidos e, polo menos, a Boletus gustoulle o seu adoptante. Pasaban das once da noite cando saímos da súa casa cara á da miña "axente", onde durmiriamos. Tiven tempo de ler a medias a súa dirección no meu móbil. Rúa e número conseguín memorizar antes de apagarse. Cárgoo no coche, acende e pídeme o PIN. O PIN! Non sei o maldito PIN! Téñoo anotado na casa. Non recordo nin un número polo que intentalo. Ocórreseme entrar no face desde o móbil do tripai, pero estabamos sen datos e aquilo non cargaba de ningunha das maneiras. Estamos na rúa de Anna. Estamos cansados, suorentos, doridos de tanto coche. Os nenos protestan, teñen moito sono. Envíolle mensaxes telepáticos a Anna, "chama ó tripai, por favor, chama ó tripai". Pero a conexión non funciona e como nada acontece se non o buscamos, saio á rúa e comezo a andar arriba e abaixo. Había unhas semanas Anna enviárame unha foto das vistas desde a súa ventá. Esperaba recoñecer algún edificio. Nada por abaixo, volvo subir pola outra beirarrúa, buscando referencias, refrescando memoria, acordándome da foto enviada por unha parvada. Como se convertera en importante. E, xa abeirando a desesperación, véxoo, un edificio branco que me quere soar. Rápido vou ó portal en fronte. Busco un segundo pero este é segundo-primeira. O mesmo pasa no portal do lado. O terceiro si é só segundo e sen pensalo máis timbro. Si? E toda a miña esperanza nunhas cantas letras. Anna? E Anna ábreme e suspiro e escachamos a rir. Por fin, pasadas as doce, cun neno e medio durmidos, entramos no noso aloxamento nocturno. Por fin, teño a Anna diante e non hai diferenza entre virtual e realidade porque é como se nos coñecesemos de toda a vida. Como se vivisemos porta con porta... (continuará)

luns, 30 de maio de 2016

Crónica: De gatos, poesía y mujeres maravillosas

El pasado viernes 20 de mayo salimos de viaje. Nos disponíamos a recorrer los 1000 kilómetros que nos separan de Barcelona. El objetivo: llevar un gato a su nuevo hogar, pero no un gato cualquiera, sino a Boletus, una institución, el veterano, casi 11 años desde que llegó con apenas un par de meses y más hambre que cuerpo. Aprovechando nuestra breve estancia en la ciudad, a mi querida "agente literaria" Anna se le ocurrió organizar una presentación del poemario que acabábamos de terminar Isabel Piñana y yo. Las dos escribimos sobre nuestras maternidades desde el cuerpo, las dos conciliamos letras y niños y no nos resignamos a ser o esto o aquello. Porque hay más maternidades que las que nos han vendido. Llevamos meses con los poemas listos buscando cómo darlos a conocer. En mi caso, en Galicia, me hablan de una demora de dos-tres años desde que aceptan tu original hasta que lo publican. Dentro de tanto tiempo no habitaré en estos poemas, estaré ya muy lejos. La autoedición se fue imponiendo pero la inversión era demasiado elevada. Mucho riesgo. Así que pusimos nuestras manos a la obra. Literalmente. Reunimos nuestros poemas, traduje al castellano los míos, al gallego los de Isabel, contactamos con una maquetadora profesional (gracias infinitas, Sara), que se encargó de prepararlos para la impresión, que hicimos en casa, no sin dificultades. Pintamos las portadas. Mi hijo mayor pintó portadas. Y doblamos más de 700 folios para montar los libros. Dobló el padre de las criaturas, dobló la agente Anna, dobló su madre y grapamos gracias a su grapadora eléctrica que parecía que nos estaba esperando para estrenarse. 
Partimos esa mañana de viernes, digo, con los siete kilos del gato Boletus, los niños, las mochilas, la comida, el contrato de adopción, las portadas pintadas de los poemarios y solo cuatro copias impresas. Hacía mucho calor, daba pleno sol y nosotros con el aire acondicionado estropeado. Era imposible viajar con las ventanas cerradas. Era infernal el sonido del movimiento en carretera. Elegimos el ruido. Acabamos abriendo el transportín al gato, elevándolo entre nuestros asientos delanteros para que le llegase algo más de aire. El pobre hasta jadeaba. Tardamos casi 10 horas, con breves paradas para repostar y poco más. Fuimos directos a dejar a Boletus en su nueva casa, a conocer a su adoptante y a su nueva compañera felina. No fue mal la presentación, el normal encuentro entre dos gatos desconocidos y, al menos, a Boletus le gustó su adoptante. Pasaban de las once de la noche cuando salimos de su casa hacia la de mi "agente", donde dormiríamos. Tuve tiempo de leer a medias su dirección en mi móvil. Calle y número conseguí memorizar antes de que se me apagase. Lo cargo en el coche, se enciende y me pide el PIN. ¡El PIN! ¡No me sé el dichoso PIN! Lo tengo anotado en casa. No recuerdo ni un número por el que intentarlo. Se me ocurre entrar al face desde el móvil del tripadre, pero se nos han agotado los datos y aquello no carga de ninguna de las maneras. Estamos en la calle de Anna. Estamos cansados, sudorosos, doloridos de tanto coche. Los niños protestan, tienen mucho sueño. Le envío mensajes telepáticos a Anna, "llama al tripadre, por favor, llama al tripadre". Pero la conexión no funciona y como nada sucede si no lo buscamos, salgo a la calle y comienzo a andar arriba y abajo. Hacía unas semanas Anna me había enviado una foto de las vistas desde su ventana. Esperaba reconocer algún edificio. Nada por abajo, vuelvo a subir por la otra acera, buscando referencias, refrescando memoria, acordándome de la foto enviada por una tontería. Cómo se había convertido en importante. Y, ya bordeando la desesperación, lo veo, un edificio blanco que me quiere sonar. Rápido voy al portal de enfrente. Busco un segundo pero este es un segundo-primera. Lo mismo pasa en el portal de al lado. El tercero sí es solo segundo y sin pensarlo más timbro. ¿Sí? Y toda mi esperanza en unas cuantas letras. ¿Anna? Y Anna me abre y suspiro y nos partimos de la risa. Por fin, pasadas las doce, con un niño y medio dormidos, entramos en nuestro alojamiento nocturno. Por fin, tengo a Anna delante y no hay diferencia entre virtual y realidad porque es como si nos conociésemos de toda la vida. Como si viviésemos puerta con puerta... (continuará)


xoves, 12 de maio de 2016

Violentos


"El mismo doctor de la visita anterior le dijo que ella también tenía que ser examinada. Con Mariam tumbada en la camilla obstétrica le introdujo sus dedos en la vagina para 'limpiarla'. Entonces, tomó unas tijeras y le cortó la vulva sin ninguna explicación. Mariam no supo y todavía no sabe por qué le cortó."

Ninguna palabra puede sujetar la mano del criminal cortando carne sana. Ninguna compartida borrará el horror de la vida de Marian. Solo nos queda la memoria. Hagamos nuestra historia. No olvidamos.

https://www.elpartoesnuestro.es/…/el-relato-del-parto-de-ma…

Ningunha palabra pode suxeitar a man do criminal cortando carne sa. Ningunha compartida borrará o horror da vida de Marian. Só nos queda a memoria. Fagamos a nosa historia. Non esquecemos.

mércores, 11 de maio de 2016

Madres invisibles


Afinamos herramientas para diagnosticarlas de niñas. Y allí las dejamos, en estadística estática de sus pocos años. No crecen. No se convierten en madres. No tienen embarazos ni partos ni lactancias ni crianzas. ¿Se las traga la tierra? ¿Viven en Nunca Jamás? Dónde. ¿Dónde están las madres con autismo?

https://afrontandoelautismoconsensibilidad.wordpress.com/…/…

Nais invisibles
Afinamos ferramentas para diagnosticalas de nenas. E alí as deixamos, en estatística estática dos seus poucos anos. Non medran. Non se converten en nais. Non teñen embarazos nin partos nin lactacións nin crianzas. Trágaas a terra? Viven en Nunca Xamais? Onde. Onde están as nais con autismo?

martes, 10 de maio de 2016

¿La episiotomía es imprescindible?

Algunos apuntes sobre la noticia:
1- Consentimiento informado: para TODA actuación médica, según la Ley de Autonomía del Paciente, se necesita el consentimiento expreso, verbal o escrito, del paciente (en este caso, usuaria).
2- Los prolapsos uterinos, vaginales o rectales se producen por debilidad del suelo pélvico. La episiotomía, equivalente a un desgarro de segundo grado, es uno de los factores que contribuyen a esa debilidad. ¿En que momento fue buena idea cortar para evitar un corte? En el momento en el que el corte lo hacen ellos. Decía Adrienne Rich que "el cuerpo de la mujer es el territorio donde se erige el patriarcado".
3- Un bebé coronando del que se sospecha pérdida de bienestar y debe salir ya, sin esperar a otra contracción, es la indicación médica para realizar una episiotomía. La única. Periné duro (?), macrosomía o instrumentalización, no. Señor Obispo, si me envía los estudios que justifican su afirmación rectificaré este punto. Gracias. La matrona Benita Martínez atina: prisa, miedo, costumbre. Ni la prisa ni el miedo ni la costumbre son evidencia científica.
4- ¿Por qué se hacen tantas? ¿Parimos con respeto a nuestros tiempos y libertad de movimientos? Pues eso.
5- ¿El 70% de las mujeres tenemos perinés que no saben parir? Nos habríamos extinguido. ¿Es posible que los porcentajes varíen por comunidades?
Para reflexionar...


http://www.farodevigo.es/…/episiotomia-mutilac…/1456765.html

A episiotomía é imprescindible?
Algúns apuntamentos sobre a noticia:
1- Consentimento informado: para TODA actuación médica, segundo a Ley de Autonomía del Paciente, necesítase o consentimento expreso, verbal ou escrito, do paciente (neste caso, usuaria).
2- Os prolapsos uterinos, vaxinais ou rectais prodúcense por debilidade do solo pélvico. A episiotomía, equivalente a unha esgazadura de segundo grao, é un dos factores que contribúen a esa debilidade. En que momento foi boa idea cortar para evitar un corte? No momento en que o corte o fan eles. Dicía Adrienne Rich que "o corpo da muller é o territorio onde se erixe o patriarcado".
3- Un bebé coroando do que se sospeita perda de benestar e debe saír xa, sen esperar a outra contracción, é a indicación médica para realizar unha episiotomía. A única. Perineo duro (?), macrosomía ou instrumentalización, non. Señor Obispo, se me envía os estudos que xustifican a súa afirmación rectificarei este punto. Grazas. A matrona Benita Martínez atina: présa, medo, costume. Nin a présa nin o medo nin o costume son evidencia científica.
4- Por que se fan tantas? Parimos con respecto ós nosos tempos e liberdade de movementos? Pois iso.
5- O 70% das mulleres temos perineos que non saben parir? Teriámonos extinguido. É posible que as porcentaxes varíen por comunidades?
Para reflexionar...

xoves, 5 de maio de 2016

5 de mayo: feliz día a las matronas

En su día, recuerdo a las matronas que conocí. La primera estaba sentada a mi lado. Enfrente, tres ginecólogos (supongo). Fue la única que se presentó. Era la señora que apuntaba lo que le decía la gine, me pesaba y me hacía una tira de orina. Fue la que me dijo que estaba mal comiendo por engordar más kilos de los que estipulan sus manuales. La segunda impartía lo que llaman preparación al parto. Nos ponía a correr a las 4 de la tarde, más de veinte embarazadas en un espacio reducido. Agosto. Me enseñó a empujar (mal) en la semana 36, aunque no quería. Decía que me faltaba mucho para parir (lo hice en la 39+5). Un tiempo después de aquello consideró que mi parto intervenido era natural porque no había sido cesárea. También me dijo que la episiotomía se me había infectado por mi culpa. La siguiente lo era aunque yo no lo sabía. Me puso buscapina porque decía que tenía el cérvix duro. Llevaba un par de centímetros de dilatación. No estaba de parto. Me ingresaron igual. La cuarta se me presentó y me dijo que si hacía lo que ella decía iba a parir rápido. Pero ella no decía, hacía, y ponía oxitocina y apretaba Kristeller. Y cuando dijo fue "el cordón es corto, así no sale". Y al final del parto, a su manera, reconoció que se había equivocado. Una me dijo que dejase la lactancia porque podía provocarme un aborto, estaba yo de un par de meses del segundo, con el mayor lactante. Hubo una muy joven que no explicaba nada en absoluto. Y, cuando pensaba que las matronas tenían que ser mujeres, encontré a David, que me aguantó batería de preguntas al teléfono. Y a Luis, que me buscó información sobre la pielectasia diagnosticada a mi segundo aunque ni siquiera me atendía. Y Miren comprendió perfectamente mi cambio de idea, no parir allí y hacerlo en casa. Marta, de Luna de Brigantia, que tiene el don de estar siempre en el momento perfecto. Dos partos y ninguno como esperábamos. Porque a veces ser matrona también es recibir a la muerte y, cuando eso sucede, solo quedan los recuerdos que no hubiesen sido sin ella, sin Marisol y sin Mariví. Las matronas que conozco virtualmente, siempre dispuestas a ayudar al otro lado del teclado: Inma e Imma. Tampoco me olvido de Irene ni de Diana, y seguro que me dejo alguna, daros todas por felicitadas. Habéis pasado de desconocidas a imprescindibles porque nuestras reivindicaciones son las vuestras. Gracias.
Feliz día ás matronas
No seu día, recordo ás matronas que coñecín. A primeira estaba sentada ó meu lado. En fronte, tres xinecólogos (supoño). Foi a única que se presentou. Era a señora que apuntaba o que lle dicía a xine, pesábame y facíame unha tira de urina. Foi a que dixo que estaba mal comendo por engordar máis quilos dos que estipulan os seus manuais. A segunda impartía o que chaman preparación ó parto. Púñanos a correr ás 4 da tarde, máis de vinte embarazadas nun espazo reducido. Agosto. Ensinoume a empurrar (mal) na semana 36, aínda que non quería. Dicía que me faltaba moito para parir (fíxeno na 39+5). Un tempo despois daquilo considerou que o meu parto intervido era natural porque non fora cesárea. Tamén me dixo que a episiotomía se me infectara pola miña culpa. A seguinte érao aínda que eu non o sabía. Púxome buscapina porque dicía que tiña o cérvix duro. Levaba un par de centímetros de dilatación. Non estaba de parto. Ingresáronme igual. A cuarta presentóuseme e dixo que se facía o que ela dicía ía parir rápido. Pero ela non dicía, facía, e puña oxitocina e apertaba Kristeller. E cando dixo foi "o cordón é curto, así non sae". E ó final do parto, á súa maneira, recoñeceu que se equivocara. Unha díxome que deixase a lactación porque podía provocarme un aborto, estaba eu dun par de meses do segundo, co máis vello lactante. Houbo unha moi nova que non explicaba nada en absoluto. E, cando pensaba que as matronas tiñan que ser mulleres, atopei a David, que me aguantou batería de preguntas ó teléfono. E a Luis, que me buscou información sobre a pielectasia diagnosticada ó meu segundo aínda que nin sequera me atendía. E Miren comprendeu perfectamente o meu cambio de idea, non parir alí e facelo na casa. Marta, de Luna de Brigantia, que ten o don de estar sempre no momento perfecto. Dous partos e ningún como esperabamos. Porque ás veces ser matrona tamén é recibir á morte e, cando iso acontece, só quedan os recordos que non terían sido sen ela, sen Marisol e sen Mariví. As matronas que coñezo virtualmente, sempre dispostas a axudar ó outro lado do teclado: Inma e Imma. Tampoco me esquezo de Irene nin de Diana, e seguro que me deixo algunha, darvos todas por felicitadas. Pasastes de descoñecidas a imprescindibles porque as nosas reivindicacións son as vosas. Grazas.

luns, 2 de maio de 2016

Cita con el ginecólogo que me operó


Y, por fin, casi 14 meses después, fui a saber cómo se había hecho mi cesárea de urgencia. Difícil resumir hora y media de consulta así que empezaré hoy por decir que la incisión de mi útero es en forma de T invertida. Antiguamente, la cesárea se realizaba cortando el útero en vertical. Esta técnica tiene riesgos y complicaciones considerables así que, en la actualidad, se suele realizar una incisión horizontal. Pero, en mi caso, y debido a la posición adoptada por mi hija, ese corte no llegó para sacarla y fue necesario cortar dos centímetros en vertical. El resultado es una cicatriz en el útero en forma de T invertida, lo que aumenta el riesgo de rotura uterina en partos posteriores. Estoy asimilándolo.

Cita co xinecólogo que me operou
E, por fin, case 14 meses despois, fun saber como se fixera a miña cesárea de urxencia. Difícil resumir hora e media de consulta así que empezarei hoxe por dicir que a incisión do meu útero é en forma de T invertida. Antigamente, a cesárea realizábase cortando o útero en vertical. Esta técnica ten riscos e complicacións considerables así que, na actualidade, adóitase realizar unha incisión horizontal. Pero, no meu caso, e debido á posición adoptada pola miña filla, ese corte non chegou para sacala e foi necesario cortar dous centímetros en vertical. O resultado é unha cicatriz no útero en forma de T invertida, o que aumenta o risco de rotura uterina en partos posteriores. Estou asimilándoo.