mércores, 27 de abril de 2016

Nuestra placenta

Nuestra placenta
En mi plan de parto escribí: "Mi placenta. En caso de que no se me entregue, llevaré el material necesario para que mi acompañante realice su impresión sobre papel en cuanto el personal la revise". La placenta, ese órgano tan impresionante que fabricamos a medias, no es basura, aunque en los hospitales sea tratada como tal. Deberíamos poder decidir sobre ella. A mí me hubiese gustado enterrarla. No me la dieron así que me conformé con estamparla. Es un procedimiento muy sencillo. Tan solo se necesita papel de acuarela. Se dispone sobre una superficie firme y se aprieta la placenta contra él, recreando la forma que queramos, incluyendo el cordón o no. Después, rociamos con laca para que se fije y lo dejamos secar. A día de hoy, en nuestras circunstancias, estas láminas tienen para mí un valor incalculable. Es de lo poco tangible que tengo de ella. De lo único. Ya no voy a tener más. Tan sencillo, tan valioso.

A nosa placenta
No meu plan de parto escribín: "A miña placenta. No caso de que non se me entregue, levarei o material necesario para que o meu acompañante realice a súa impresión sobre papel en canto o persoal a revise". A placenta, ese órgano tan impresionante que fabricamos a medias, non é lixo, aínda que nos hospitais sexa tratada como tal. Deberiamos poder decidir sobre ela. A min teríame gustado enterrala. Non ma deron así que me conformei con estampala. É un procedemento moi sinxelo. Tan só se necesita papel de acuarela. Disponse sobre unha superficie firme e apértase a placenta contra el, recreando a forma que queiramos, incluíndo o cordón ou non. Despois, pulverizamos con laca para que se fixe e deixámolo secar. A día de hoxe, nas nosas circunstancias, estas láminas teñen para min un valor incalculable. É do pouco tanxible que teño dela. Do único. Xa non vou ter máis. Tan sinxelo, tan valioso.

martes, 19 de abril de 2016

La novela que nunca vas a escribir

La novela que nunca vas a escribir
Abres un ojo y otro día más por la ventana. Aún todos duermen y tú ya... La lista de tareas es la misma de siempre. Limpias, ordenas, cuelgas, lavas, friegas, vistes y le cambias el pañal. Se pasa la mañana y pones la comida. Y tragas con ella tus títulos y cursos, diplomas, conferencias. Licenciada en el calcetín mejor doblado. Doctora en elaboración de lentejas de mamá. Máster en vajilla reluciente. Y las horas, días, meses, años, vuelan como esos hijos que acabas de parir y ya son grandes. E intentas "trabajar", escribir, leer, concentrarte, en un caos de ruidos, carreras, manos manchadas de merienda y gritos de "mamá, ¿dónde está mi ropa?". En su sitio. La noche cae sobre tu cuerpo ya cansado. Cansado de ser proyecto, expectativa de futuro. La novela que nunca vas a escribir. Los poemas que mueren hartos de esperarte no nacidos. Vives en lo que puedes ser. Atrapada entre las millones de tareas que te ponen zancadillas. Te acuestas cuando todos duermen, tejiendo el mañana en tu cabeza. Mañana siempre es después de mañana. Mañana siempre después de todos, después de todo, la lista interminable de tareas que enmudecen tu voz, tus letras que jamás compondrán una historia para ser leída, guardada eternamente en el cajón de lo que pudo ser. Abres un ojo y otro día más por la ventana...

A novela que nunca vas escribir
Abres un ollo e outro día máis pola ventá. Aínda todos dormen e ti xa... A lista de tarefas é a mesma de sempre. Limpas, ordenas, colgas, lavas, fregas, vistes e cámbiaslle o cueiro. Pasa a mañá e pos a comida. E tragas con ela os teus títulos e cursos, diplomas, conferencias. Licenciada no calcetín mellor dobrado. Doutora en elaboración de lentellas de mamá. Máster en vaixela relucente. E as horas, días, meses, anos, voan como eses fillos que acabas de parir e xa son grandes. E intentas "traballar", escribir, ler, concentrarte, nun caos de ruídos, carreiras, mans manchadas de merenda e berros de "mamá, onde está a miña roupa?". No seu sitio. A noite cae sobre o teu corpo xa cansado. Cansado de ser proxecto, expectativa de futuro. A novela que nunca vas escribir. Os poemas que morren fartos de esperar e non nacidos. Vives no que podes ser. Atrapada entre as millóns de tarefas que che poñen cambadelas. Déitaste cando todos dormen, tecendo o mañá na túa cabeza. Mañá sempre é despois de mañá. Mañá sempre despois de todos, despois de todo, a lista interminable de tarefas que enmudecen a túa voz, as túas letras que xamais comporán unha historia para ser lida, gardada eternamente no caixón do que puido ser. Abres un ollo e outro día máis pola ventá...

venres, 8 de abril de 2016

Las etiquetas

Las etiquetas
Hace casi un año nos plantamos delante de un diagnóstico de autismo leve. Teníamos un niño de dos que no hablaba, no atendía, no jugaba, no miraba... no nada. Nada neurotípico. La psicóloga desde el primer momento nos dio herramientas para que utilizásemos en casa. Ella lo veía como una vez al mes, éramos nosotros los que teníamos que conseguir llamar su atención de forma que le interesase comunicarse con nosotros e imitarnos. Sin esta base no hay lenguaje. El diagnóstico no fue la llave de un cuarto donde guardar a un niño señalado como autista. La etiqueta, al contrario, es la puerta a la comprensión y a la superación. No hay que temer a las palabras, hay que hacerlas inclusivas. No son límites. Un año después tenemos un niño que mira, atiende, participa, comprende como cualquier neurotípico de su edad, juega, se interesa, canta y reproduce palabras, utilizarlas para comunicarse aún es su asignatura pendiente. Ayer sopló por primera vez las velas de su tercera tarta de cumpleaños.

As etiquetas
Hai case un ano plantámonos diante dun diagnóstico de autismo leve. Tiñamos un neno de dous que non falaba, non atendía, non xogaba, non miraba... non nada. Nada neurotípico. A psicóloga desde o primeiro momento deunos ferramentas para que utilizasemos na casa. Ela víao como unha vez ó mes, eramos nós os que tiñamos que conseguir chamar a súa atención de forma que lle interesase comunicarse e imitarnos. Sen esta base non hai linguaxe. O diagnóstico non foi a chave dun cuarto onde gardar a un neno sinalado como autista. A etiqueta, ó contrario, é a porta á comprensión e á superación. Non hai que temer as palabras, hai que facelas inclusivas. Non son límites. Un ano despois temos un neno que mira, atende, participa, comprende como calquera neurotípico da súa idade, xoga, interésase, canta e reproduce palabras, utilizalas para comunicarse aínda é a súa materia pendente. Onte soprou por primeira vez as candeas da súa terceira torta de aniversario. 

martes, 5 de abril de 2016