luns, 8 de febreiro de 2016

Qué hacer con las ruinas

El año, todos los años, acabaron el 3 de marzo. No se puede perder más. Se me tambalearon, en añicos, todos los átomos de las moléculas de las células de mi cuerpo. Ya no me creo nada. No hay "te lo mereces" ni culpas ni puñetera idea del origen y la extinción de la vida. Ni suerte ni mala. Ni bueno ni malvado. Cero respuestas. Y tal día como hoy tendría que derrumbarme porque por mucho que me esfuerce no veo a una personita de casi 10 meses que debería corretear en risas casa adelante. Pero no me da la gana. Nada más se va a llevar la muerte. No. Y hoy voy a celebrar la magia de ser la única persona en todo el mundo que la ha conocido. La única persona. No puede ser sino una bendición. Y voy a celebrar el privilegio de su vida, con la nostalgia de un año que cuenta los segundos para alejarnos mientras nos une para siempre. Continuaremos, soplando cenizas.

Que facer coas ruínas
O ano, todos os anos, acabaron o 3 de marzo. Non se pode perder máis. Tremeron, esnaquizados, todos os átomos das moléculas das células do meu corpo. Xa non creo en nada. Non hai "merécelo" nin culpas nin puñetera idea da orixe e a extinción da vida. Nin sorte nin mala. Nin bo nin malvado. Cero respostas. E tal día como hoxe tería que derrubarme porque por moito que me esforce non vexo a unha persoíña de case 10 meses que debería rebulir en risas casa adiante. Pero non me peta. Nada máis vai levar a morte. Non. E hoxe vou celebrar a maxia de ser a única persoa en todo o mundo que a coñeceu. A única persoa. Non pode ser senón unha bendición. E vou celebrar o privilexio da súa vida, coa nostalxia dun ano que conta os segundos para afastarnos mentres nos une para sempre. Continuaremos, soprando cinzas.

Ningún comentario:

Publicar un comentario