domingo, 7 de febreiro de 2016

Para mis amigas embarazadas


Será la edad, el caso es que son un buen puñado las embarazadas que tengo a mi alrededor. Me temo que ahora mismo no soy la persona más popular entre ellas. Hago carne su mayor miedo. Un miedo tal que ni se nombra, el miedo a que pase "algo". Y dicen "algo" cuando quieren decir que se muera el bebé. O ellas, en menor medida. Mi historia te afecta, Ethel, Arrate. Algunas me lo decís. Y a mí me afecta que os afecte. Más quisiera yo que no ser la oveja negra de la estadística. No imaginas cuánto me gustaría decirte, Dafne, Andrea, que no tienes nada que temer, que no te preocupes, que los números están a tu favor, que no te va a pasar nada, que disfrutes del embarazo, del parto, de tu bebé. Que nadie se va a morir. Pero tengo que morderme la lengua. Porque he perdido la inocencia y sé que los bebés también se mueren, que se nos escapan entre los dedos aún con todas las ecografías del mundo, las analíticas, las revisiones, los medicamentos, toda la ciencia de los ginecólogos o toda la tecnología de los hospitales. Pero sí puedo decirte, Carmen, Lore, que solo aquella que lo vive puede ponerse en mi piel. No lo hagas, es inútil, no pienses lo que harías si estuvieses en mi lugar. Pero usa mi experiencia a tu favor. Inma, Begoña, piensa cómo y con quién querrías recibir una noticia así. Piensa en los recuerdos que querrías conservar. La placenta, un mechón de su pelo, las huellas de sus manos, fotografías. Piensa si querrías reanimación y de qué tipo, hasta qué punto. Piensa en qué harías con la leche de tu bebé. Belinda, Roser, llóralo un día, súfrelo, escríbelo, acuérdalo con tu acompañante y guárdalo en un cajón. Tu bebé no se va a morir pero, si lo hace, comienzas tu duelo en paz, no arrepintiéndote, a posteriori, de aquello que no hiciste o pediste. Fernanda, Silvia, espera lo grandioso, prepara lo peor. Lucha por el mejor recibimiento para tu bebé, sea cesárea, parto, vida o muerte. Porque nada más depende de ti. Sé feliz. Por favor.

Para as miñas amigas embarazadas
Será a idade, o caso é que son un bo feixe as embarazadas que teño ó meu redor. Témome que agora mesmo non son a persoa máis popular entre elas. Fago carne o seu maior medo. Un medo tal que nin se nomea, o medo a que pase "algo". E din "algo" cando queren dicir que morra o bebé. Ou elas, en menor medida. A miña historia tócache, Ethel, Arrate. E a min tócame que vos toque. Máis quixera eu que non ser a ovella negra da estatística. Non imaxinas canto me gustaría dicirche, Dafne, Andrea, que non tes nada que temer, que non te preocupes, que os números están ó teu favor, que non che vai pasar nada, que goces o embarazo, o parto, o teu bebé. Que ninguén vai morrer. Pero teño que morder a lingua. Porque perdín a inocencia e sei que os bebés tamén morren, que foxen entre os dedos aínda con todas as ecografías do mundo, as analíticas, as revisións, os medicamentos, toda a ciencia dos xinecólogos ou toda a tecnoloxía dos hospitais. Pero si podo dicirche, Carmen, Lore, que só aquela que o vive pode poñerse na miña pel. Non o fagas, é inútil, non penses o que farías se estiveses no meu lugar. Pero usa a miña experiencia ó teu favor. Inma, Begoña, pensa como e con quen quererías recibir unha noticia así. Pensa nos recordos que quererías conservar. A placenta, un guecho do seu pelo, as pegadas das súas mans, fotografías. Pensa se quererías reanimación e de que tipo, ata que punto. Pensa en que farías co leite do teu bebé. Belinda, Roser, chórao un día, súfreo, escríbeo, acórdao co teu acompañante e gárdao nun caixón. O teu bebé non vai morrer pero, se o fai, comezas o teu duelo en paz, non arrepentíndote, a posteriori, daquilo que non fixeches ou pediches. Fernanda, Silvia, espera o grandioso, prepara o peor. Loita polo mellor recibimento para o teu bebé, sexa cesárea, parto, vida ou morte. Porque nada máis depende de ti. Sé feliz. Por favor.

Ningún comentario:

Publicar un comentario