domingo, 7 de febreiro de 2016

Mamífera en duelo

Las fases del duelo, sí, con su negación, con su ira, su resignación y su blablabla. Todas las racionalizaciones del dolor que queramos. La muerte duele, lo comprendemos, lo etiquetamos, lo clasificamos. Le damos el pésame a mamá. Pero, ¿y las fases del cuerpo? Muchas contáis que este dolor es para siempre, que jamás volvéis a ser las mismas, que recordáis todos los días aunque pasen años y años. También decís que otro hij@ nunca sustituye pero amortigua, ayuda. Es una necesidad. Y este cuerpo de madre en duelo, dolorido y hormonado, esta mamífera que carga una muerte tan física que asfixia, una muerte que es carne y no metáfora, una muerte que es la suya propia, está segura de que este duelo no se nombra en cinco fases, no, integrarlo pasa por el cuerpo. Y el mío, quizás porque vuelve a ovular y a menstruar, clama por un cachorro más. No un embarazo, no un parto, no, ese no es el tema todavía. Solo un bebé sobre el pecho. Un bebé y ya. Y pienso en la leona, en la gorila a la que el nuevo lomo plateado le mata la cría para que entre en celo y pueda reproducirse ya. Y entiendo a la leona, comprendo a la gorila que duerme con su enemigo para conseguir el espermatozoide que le falta. Qué le importa el padre, ella está muerta, murió con ese cuerpo de bebé. Solo una célula para volver al mundo de las vivas. No, la leona, la gorila, no entienden de fases del duelo. Sobrevive su cuerpo de madre.

Mamífera en duelo
As fases do duelo, si, coa súa negación, coa súa ira, coa súa resignación e o seu blablabla. Todas as racionalizacións da dor que queiramos. A morte doe, comprendémolo, etiquetámolo, clasificámolo. Dámoslle o pésame a mamá. Pero, e as fases do corpo? Moitas contades que esta dor é para sempre, que xamais volvedes ser as mesmas, que recordades todos os días aínda que pasen anos e anos. Tamén dicides que outro fill@ nunca substitúe pero amaina, axuda. É unha necesidade. E este corpo de nai en duelo, dorido e hormonado, esta mamífera que carga unha morte tan física que asfixia, unha morte que é carne e non metáfora, unha morte que é a súa propia, está segura de que este duelo non se nomea en cinco fases, non, integralo pasa polo corpo. E o meu, quizais porque volve ovular e menstruar, clama por un cachorro máis. Non un embarazo, non un parto, non, ese non é o tema aínda. Só un bebé sobre o peito. Un bebé e xa. E penso na leoa, na gorila á que o novo lombo prateado lle mata a cría para que entre en celo e poida reproducirse xa. E entendo á leoa, comprendo á gorila que dorme co seu inimigo para conseguir o espermatozoide que lle falta. Que lle importa o pai, ela está morta, morreu con ese corpo de bebé. Só unha célula para volver ó mundo das vivas. Non, a leoa, a gorila, non entenden de fases do duelo. Sobrevive o seu corpo de nai.

Ningún comentario:

Publicar un comentario