domingo, 7 de febreiro de 2016

Aviso: Madre en duelo

Comprendo que es difícil. No sabes qué decir ni qué hacer. Quieres ayudar. No lo nombras quizás para esquivar tu propio dolor. Por miedo al mío. Te escabulles en eufemismos. "Disgusto". "Acontecimiento". Para no pronunciar la muerte. Está bien. No hagas nada. No tienes que hacer nada. Solo abraza. Solo acompaña. Manda un beso, escucha, deja espacio para que te cuente o no lo haga. Pide permiso siempre antes de venir. Sonríeme, hazme reír. Que ya duelo toda yo. Que ya la lloro yo. Déjame que la nombre, que te hable de ella. ¿Sabes? Soy la única que sabe que no le gustan los cacahuetes. Por favor, dale un lugar en tu vida, valida su paso por el mundo aunque este se mida solo en un puñado de semanas. Reconócela. Sostenme el llanto, llora conmigo. No me intentes consolar diciendo que soy joven y que puedo tener más. Podría tener mil y ninguno será Mai. No me digas que se me pasará. No me fuerces ni juzgues si no me recupero en el tiempo que a ti te parece suficiente. No se pasa el amor, no te olvidas de los hijos cuando empiezan la escuela o dejan el hogar. Los hijos son para siempre. Y, no, no me alegro de que esté muerta mejor que viva con secuelas. Esa disyuntiva no existe para mí. La quiero como la conocí, 9 meses feliz en mi barriga. Negar su existencia, el dolor de su ausencia, no me ayuda a mí. Ni a ti. El duelo que no se transita se enquista y algún día explota. Antes o después. Porque de la muerte y de sus lágrimas no escapa nadie. Y, a menos que hayas pasado por lo mismo, es imposible que puedas ponerte en mi lugar. Ni lo intentes ni lo quiero. Acuérdate de las fechas señaladas, su cumpleaños, las fiestas familiares. Ayúdame a que sus hermanos no la pierdan. Acuérdate de su padre. Una palabra, un abrazo, una mirada, una mano que apriete la mía, una vela que enciendas, es un tesoro para mí. Porque no estaré sola. Porque estaremos juntos por y para ella. Y ella, la que no puede crecer, se hará grande. Gracias.

Aviso: Mai en duelo
Comprendo que é difícil. Non sabes que dicir nin que facer. Queres axudar. Non o nomeas quizais para esquivar a túa propia dor. Por medo á miña. Záfaste en eufemismos. "Desgusto". "Acontecemento". Para non pronunciar a morte. Está ben. Non fagas nada. Non tes que facer nada. Só abraza. Só acompaña. Manda un bico, escoita, deixa espazo para que cho conte ou non o faga. Pide permiso sempre antes de vir. Sorrime, faime rir. Que xa duelo toda eu. Que xa a choro eu. Déixame que a nomee, que te fale dela. Sabes? Son a única que sabe que non lle gustan os cacahuetes. Por favor, dálle un lugar na túa vida, valida o seu paso polo mundo aínda que este se mida só nun feixe de semanas. Recoñécea. Sostenme o pranto, chora comigo. Non me intentes consolar dicindo que son nova e que podo ter máis. Podería ter mil e ningún será Mai. Non me digas que se me pasará. Non me forces nin xulgues se non me recupero no tempo que a ti te parece suficiente. Non se pasa o amor, non esqueces os fillos cando empezan a escola ou deixan o fogar. Os fillos son para sempre. E, non, non me alegro de que estea morta mellor que viva con secuelas. Esa disxuntiva non existe para min. Quéroa como a coñecín, 9 meses feliz na miña barriga. Negar a súa existencia, a dor da súa ausencia, non me axuda a min. Nin a ti. O duelo que non se transita enquístase e algún día estoupa. Antes ou despois. Porque da morte e das súas lágrimas non foxe ninguén. E, a menos que pasaras polo mesmo, é imposible que poidas poñerte no meu lugar. Nin o intentes nin o quero. Acórdate das datas sinaladas, o seu aniversario, as festas familiares. Axúdame a que os seus irmáns non a perdan. Acórdate de seu pai. Unha palabra, unha aperta, unha mirada, unha man que aperte la miña, unha candea que acendas, é un tesouro para min. Porque non estarei soa. Porque estaremos xuntos por e para ela. E ela, a que non pode medrar, farase grande. Grazas.

Ningún comentario:

Publicar un comentario