domingo, 7 de febreiro de 2016

Adiós, pañal, adiós

Un hito histórico estamos viviendo. El primogénito, que se nos ha quedado "olvidado" por estar vivo y no tener autismo. Entre alrededores se nos ha hecho mayor y, si el mes pasado nos sorprendió taza de café en mano que él mismo (y solo) había preparado para su padre, en estos días nos miramos orgullosos mientras oímos ruidos en el baño. Primero, extrañamiento, si tú y yo aquí estamos, ¿quién está...? Y cuesta creer que esos 2.940 kg que eran ayer estén ahora corriendo solos al baño, bajándose la ropa, poniendo su adaptador en la taza, sentándose, evacuando, limpiándose primorosamente, retirando el adaptador, vistiéndose y tirando de la cadena. ¡Y bajando la tapa! Él solo, una mañana, decidió que quería usar el váter. A los 3 años y 5 meses. Definitivo, no se lo ha vuelto a poner ni para dormir ni para salir. Radical. Comenzó mostrado interés, preguntándonos, viéndonos, hasta que se ha lanzado, se ha sentido seguro. Nunca ha oído "qué asco un niño tan mayor todavía con pañal". Nadie lo ha ridiculizado. Jamás lo hemos tenido sentado en el orinal "y de ahí no te mueves hasta que no hagas pis". No tuvo la presión de la escolarización. Aquí los niños de 3 años (o menos, depende de su fecha de nacimiento) tienen que comenzar la escuela sin pañal. Para los que no lo consiguen, hay una señora que, por 20 euros al mes, les cambia los pañales... Él, orgullosísimo también, llama a sus abuelos y les cuenta que ya no lleva pañal, que ya va al baño solo. Tan seguro de sí mismo, tan feliz. Autoestima, que se llama. No importa dejar el pañal al año, a los dos o a los cinco. El caso es respetarlo y reforzarlo. No importa el cuándo pero sí el cómo. ¡Se nos cae la baba, niño mayor!

Adeus, cueiro, adeus
Un fito histórico estamos vivindo. O primoxénito, que quedara "esquecido" por estar vivo e non ter autismo. Entre arredores fíxosenos maior e, se o mes pasado nos sorprendeu cunca de café en man que el mesmo (e só) preparara para seu pai, nestes días mirámonos orgullosos mentres oímos ruídos no baño. Primeiro, estrañamento, se ti máis eu aquí estamos, quen está...? E custa crer que eses 2.940 kg que eran onte estean agora correndo sós ó baño, baixando a roupa, poñendo o seu adaptador no inodoro, sentando, evacuando, limpándose primorosamente, retirando o adaptador, vestíndose e tirando da cadea. E baixando a tapa! El só, unha mañá, decidiu que quería usar o váter. Ós 3 anos e 5 meses. Definitivo, non o volveu poñer nin para durmir nin para saír. Radical. Comenzou mostrado interese, preguntándonos, véndonos, ata que se lanzou, sentiuse seguro. Nunca escoitou "que noxo un neno tan maior aínda con cueiro". Ninguén o ridiculizou. Xamais o tivemos sentado no penico "e de aí non te moves ata que non mexes". Non tivo a presión da escolarización. Aquí os nenos de 3 anos (ou menos, depende da súa data de nacemento) teñen que comezar a escola sen cueiro. Para os que non o conseguen, hai unha señora que, por 20 euros ó mes, lles cambia os cueiros... El, orgullosísimo tamén, chama os seus avós e lles conta que xa non leva cueiro, que xa vai ó baño só. Tan seguro de si mesmo, tan feliz. Autoestima, que se chama. Non importa deixar o cueiro ó ano, ós dous ou ós cinco. O caso é respectalo e reforzalo. Non importa o cando pero si o como. Cáenos a baba, neno maior!

Ningún comentario:

Publicar un comentario