domingo, 7 de febreiro de 2016

¿A dónde voy con este cuerpo de madre sin bebé?

Hace un mes. Y me ha quedado mucha barriga. Barriga que se explicaría con un bebé en los brazos... ¿Pero ahora? No sé qué ropa ponerme. Mi ropa anterior al embarazo no me sirve. La ropa que gasté en el embarazo duele. No quiero salir y que me pregunten si lo estoy. Hace unos días leí el cartel de un taller: los ciclos de la feminidad, impartido por mi querida Mónica Sánchez Gallego. Menstruación, climaterio, menopausia. ¿Dónde estoy yo ahora? ¿Dónde estamos las mujeres cementerio? ¿Dónde el útero que albergó la muerte? Que la parió, aunque fuese por la incisión de un cirujano. La muerte donde nace la vida. No menstrúo. No me reproduzco. No amamanto. Nadie me considera madre. Nadie me define ni me acoge. No tengo nombre. No hay talleres ni actividades para mí. Pero lo fui, lo estuve, lo estuvo mi cuerpo que vive un puerperio silencioso, ignorado, desautorizado con sus loquios olvidados, su escondida cicatriz, su periné inexistente, su barriga floja vacía y sus pechos negados de leche que no mana. ¿Dónde recupero mi cuerpo? ¿Acudo a clases de gimnasia posparto junto a un grupo de felices recién paridas y sus bebés? ¿Visito el grupo de lactancia? ¡Si con oir un bebé la leche pertinaz acude al pecho! Los secuestraría, dadme uno, el que sea y como sea, secuestraría a cualquiera de ellos, lo arrebataría para pegármelo fuerte y aliviarme el pecho, ese que por momentos se olvida de latir. Cuerpo grita bebé. ¿Cómo se transita esta senda de la feminidad si ni siquiera la reconocemos? Todos preguntan, todos ignoran pero nadie, nadie, ve mi cuerpo de madre sin bebé. Nadie me pide que le enseñe una foto de mi hija...

Onde vou con este corpo de nai sen bebé?
Hai un mes. E quedoume moita barriga. Barriga que se explicaría cun bebé no colo... Pero agora? Non sei que roupa poñerme. A miña roupa anterior ó embarazo non me serve. A roupa que gastei no embarazo doe. Non quero saír e que me pregunten se o estou. Hai uns días lin o cartel dun obradoiro: os ciclos da feminidade, impartido pola miña querida Mónica Sánchez Gallego. Menstruación, climaterio, menopausia. Ónde estou eu agora? Onde estamos as mulleres cemiterio? Onde o útero que albergou a morte? Que a pariu, aínda que fose pola incisión dun cirurxián. A morte onde nace a vida. Non menstrúo. Non me reproduzo. Non aleito. Ninguén me considera nai. Ninguén me define nin me acolle. Non teño nome. Non hai obradoiros nin actividades para min. Pero funo, estíveno, estívoo o meu corpo que vive un puerperio silencioso, ignorado, desautorizado cos seus loquios esquecidos, a súa escondida cicatriz, o seu perineo inexistente, a súa barriga frouxa baleira e os seus peitos negados de leite que non mana. Onde recupero o meu corpo? Acudo a clases de ximnasia posparto xunto a un grupo de felices recén paridas e os seus bebés? Visito o grupo de lactación? Se con oír un bebé o leite pertinaz acode ó peito! Secuestraríaos, dádeme un, o que sexa e como sexa, secuestraría a calquera deles, arrebataríao para pegarmo forte e aliviarme o peito, ese que por momentos se esquece de bater. Corpo grita bebé. Como se transita esta senda da feminidade se nin sequera a recoñemos? Todos preguntan, todos ignoran pero ninguén, ninguén, ve o meu corpo de nai sen bebé. Ninguén me pide que lle ensine unha foto da miña filla...

Ningún comentario:

Publicar un comentario