xoves, 22 de decembro de 2016

De culo

Pues así está. Sorpresa. Sentado. Que puede dar mil vueltas hasta el día del parto. Bien lo sé. Hasta el final. Pero es el final el que da miedo. El protocolo actual de la SEGO (la SEGO es la Sociedad Española de Ginecología y Obstetricia) es atender partos de nalgas, más complicados que los de cefálica, sí, pero menos arriesgados que una cesárea. Parir solo se desaconseja en un puñado de casos. Por desgracia, a día de hoy, pocos ginecólogos saben atender estos partos. Y es que hace años se presentó un estudio que proclamaba la cesárea como opción más segura. Así pues, la mayoría de facultativos paaron a la cirugía. Las nalgas se dejaron de atender y, aunque en la actualidad está demostrado que el estudio es erróneo, pocos son los ginecólogos que saben acompañar estos partos. En mi hospital de referencia suponen cesárea programada a lo largo de la semana 39 de gestación. El final. ¿Hacer turismo obstétrico buscando un hospital con gines formados? ¿Aceptar aquí una cesárea pero sin programarla? Por el contrario, ¿programarla? El final de unas nalgas es un aumento del riesgo de prolapso de cordón. Y si esto sucede en casa no hay ambulancia que teleporte hasta una mesa de quirófano. Aún quedan semanas por delante para girarse una y mil veces en mi útero multíparo donde a las 40 semanas, 4 días, 3,5 kg y el poco líquido amniótico de los finales de embarazo, se desencajó una niña. Quedan las posturas, la acupuntura, la moxibustión. Queda la versión externa. Queda confiar en lo imposible: en el final...
 
De cu
Pois así está. Sorpresa. Sentado. Que pode dar mil voltas ata o día do parto. Ben o sei. Ata o final. Pero é o final o que dá medo. O protocolo actual da SEGO (a SEGO é a Sociedad Española de Ginecología y Obstetricia) é atender partos de nádegas, máis complicados que os de cefálica, si, pero menos arriscados que unha cesárea. Parir só se desaconsella nun feixe de casos. Por desgraza, a día de hoxe, poucos xinecólogos saben atender estes partos. E é que hai anos se presentou un estudo que proclamaba a cesárea como a opción máis segura. Así pois, a maioría de facultativos pasaron á cirurxía. As nádegas deixaron de atenderse e, aínda que na actualidade está demostrado que o estudo é erróneo, poucos son os xinecólogos que saben acompañar estes partos. No meu hospital de referencia supoñen cesárea programada ó longo da semana 39 de xestación. O final. Facer turismo obstétrico buscando un hospital con xines formados? Aceptar aquí unha cesárea pero sen programala? Polo contrario, programala? O final dunhas nádegas é un aumento do risco de prolapso de cordón. E se isto sucede na casa non hai ambulancia que teleporte ata unha mesa de quirófano. Aínda quedan semanas por diante para xirarse unha e mil veces no meu útero multíparo onde, ás 40 semanas, 4 días, 3,5 kg e o pouco líquido amniótico dos finais de embarazo, se desencaixou unha nena. Quedan as posturas, a acupuntura, a moxibustión. Queda a versión externa. Queda confiar no imposible: no final...

mércores, 14 de decembro de 2016

Prohibido amamantar

Nos llega el testimonio de una compañera que, por enfermedad, ha tenido que recibir asistencia hospitalaria y luchar contra un sistema sanitario que no hace sino empeorar su estado al dificultarle la lactancia. Gracias a M. por escribirlo y a S. por denunciarlo. Te deseamos una rápida recuperación. Gracias.

Prohibido aleitar
Chéganos o testemuño dunha compañeira que, por enfermidade, tivo que recibir asistencia hospitalaria e loitar contra un sistema sanitario que non fai senón empeorar o seu estado ó dificultarlle a lactación. Grazas a M. por escribilo e a S. por denuncialo. Desexámoste unha rápida recuperación. Grazas.

"Y se armó el Belén...
Hace unos cuantos de años aconteció que una mujer embarazada inició un viaje. Estando en ruta le vinieron los dolores de parto y tuvo a su hijo en un pesebre. Recordamos y sentimos a aquella mujer que no encontró posada, que le cerraron las puertas, que parió sola.
Hoy traigo una historia, que por las fechas en las que estamos, me recuerda a esa familia. Se trata de la historia de una mujer, una madre, una gitana que amamanta, una madre que ama a su hija, una familia que está de viaje y que en ruta empieza la madre a sentir dolor. No son dolores de parto, son dolores de enfermedad, se acompañan de fiebre, malestar, vómitos... Paran en un hospital, está de transito, le dan algo para calmar el dolor, siguen viaje, el dolor se vuelve insoportable, no hay posición en la que se encuentre cómoda, la fiebre la consume, paran en otro hospital, unos antibióticos vía oral, un calmante, estás de paso, sigue tu viaje, pero no puede, es incapaz. La familia hace noche en tierra extraña, esperando una mejoría que no llega, su situación empeora, haciendo un esfuerzo consiguen llegar a su casa, directos a su hospital de referencia, Hospital de San Juan en Alicante.
Diagnóstico: pielonefritis aguda. Necesitas tratamiento en vena. Soy madre lactante, necesito estar con mi hija. NO, los bebés no pueden estar en observación. ¿Puedo usar el sacaleches? NO.
El padre se va con la hija, la niña llora, nunca se separó de su madre, la madre queda sola, aislada, incomprendida.
Pasan las horas.
Impotencia, rabia, indefensión, tristeza, desesperación.
Suplica, negocia, amenaza.
Llamadas de sanitarios hacia la doctora, ingrésenla en pediatría, permítanle el acceso al sacaleche. NO.
Pasan más horas.
Brota la leche de los pechos, brotan las lágrimas de los ojos.
El dolor se vuelve insoportable, dolor de enfermedad, dolor de pechos, dolor de separación.
Las palabras que se vuelven dardos envenenados, que se clavan en el corazón y en el alma. Tu hija es grande que tome chicha, el hospital no es lugar para un bebé, no entiendes, no sabes, hay peligros que tú eres incapaz de entender, que la cuide su padre, aprovecha y descansa, tanta teta, eso ya es vicio, estás muy nerviosa, no estás pensando con la cabeza...
Tras 8 interminables horas, la doctora accede a tratamiento ambulatorio, ya que la madre está muy nerviosa. No hay empatía, no hay comprensión, te vas, estás alterada, vete si tanto empeño tienes, fuera de aquí.
¿Bien está lo que bien acaba?
Esperamos que el tratamiento cure la infección, pero se ha provocado un daño, un sufrimiento, un estrés y una agonía sin motivo, sin explicación y sin justificación.
Podría haberse ofertado acceso a sacaleches, podría haberse intentado un ingreso en planta para que madre e hija estuviesen juntas, podría incluso haberse ofertado el mismo tratamiento ambulatorio, horas antes, desde la empatía, desde el respeto al paciente, desde el entendimiento, desde el conocimiento de lo que es una lactancia a demanda."

SOG

Sobrecarga oral de glucosa. La prueba conocida como "curva larga". Os pregunto a las que os la habéis hecho:
1- ¿Por qué?
2- Si os ha dado positivo, ¿qué consecuencias ha tenido en el seguimiento del embarazo o en la atención al bebé una vez nacido?
¡Gracias!

SOG
Sobrecarga oral de glicosa. A proba coñecida como "curva longa". Pregúntovos ás que a fixestes:
1- Por que?
2- Se vos deu positivo, que consecuencias tivo no seguimento do embarazo ou na atención ó bebé unha vez nacido?
Grazas!

luns, 5 de decembro de 2016

Hace 5 años...

Hace cinco años, como hoy, era viernes. Llevaba todo el día con contracciones, unas cuantas, fuertes, pero no tenía sensación de parto inminente. A las once de la noche le daría de comer a los perros y me sentaría a ver el programa de César Millán en España, acompañada de un trozo de chocolate. No sabía que esa sería mi última comida en muchas horas, unas 18. A las doce iría al baño y me encontraría con mi tapón mucoso. Mis contracciones se regularizaban...

https://www.elpartoesnuestro.es/…/el-nacimiento-de-breixo-e…

Hai cinco anos...
Hai cinco anos, como hoxe, era venres. Levaba todo o día con contraccións, unhas cantas, fortes, pero non tiña sensación de parto inminente. Ás once da noite daríalle de comer ós cans e sentaría ver o programa de César Millán en España, acompañada dun anaco de chocolate. Non sabía que esa sería a miña última comida en moitas horas, unhas 18. Ás doce iría ó baño e atoparíame co meu tapón mucoso. As miñas contraccións regularizábanse...

Somos muy educadas pariendo


O eso parece, atendiendo al informe elaborado por la asociación El Parto es Nuestro. Que da la casualidad de que parimos en horario laboral, va a ser por no molestar. En los festivos y fines de semana como que los bebés no se animan a salir, que no son días... Al margen de la broma, estos datos muestran una realidad gravísima que habla de inducciones y cesáreas por el bien de la agenda médica, sin justificación real. Bienvenidas sean las intervenciones que salvan vidas, pues esa es su razón de ser, pero intervenir sin motivo es la causa de los alarmantes datos que manejamos en cuanto a la atención obstétrica. Nos ponen en peligro. A nosotras y a nuestros bebés. Infórmate antes de decidir, no tengas miedo a pedir otra opinión.

https://www.elpartoesnuestro.es/blog/2016/11/28/el-parto-es-nuestro-publica-el-informe-nacer-en-horario-laboral

Somos moi educadas parindo
Ou iso parece, atendendo ó informe elaborado pola asociación El Parto es Nuestro. Que dá a casualidade de que parimos en horario laboral, vai ser por non molestar. Nos festivos e fines de semana como que os bebés non se animan a saír, que non son días... Á marxe da broma, estes datos mostran unha realidade gravísima que fala de inducións e cesáreas polo ben da axenda médica, sen xustificación real. Benvidas sexan as intervencións que salvan vidas, pois esa é a súa razón de ser, pero intervir sen motivo é a causa dos alarmantes datos que manexamos en canto á atención obstétrica. Póñennos en perigo. A nós e ós nosos bebés. Infórmate antes de decidir, non teñas medo a pedir outra opinión.

15 de octubre

En el día del recuerdo encendemos nuestras velas para visibilizar que los bebés se mueren, sí, también aquí, en el "primer mundo", en una familia como la tuya. Como la mía. Nunca pensé que. No me gustan los días marcados pero no es necesario, sino imprescindible, gritar que la muerte no los invisibiliza. Ni a nosotras sus madres. Ni a sus padres, hermanos, familia. Que reclamamos a los profesionales sanitarios que se formen y que nos informen. Y yo personalmente les digo que nos hablen del prolapso de cordón, que nunca pasa hasta que lo hace, y no es asustar, sino explicar, exactamente igual que nos cuentan que unas aguas teñidas son motivo de consulta hospitalaria. Reclamamos que la gente nos escuche. Que nos pregunte. Que se trague sus prejuicios sobre nuestra vivencia, que lo que importa es cómo lo elaboramos nosotras. Cómo necesitamos digerirlo. Que no nos digan que podemos tener otro. Que somos jóvenes. Que ya tenemos más. Que es un "disgusto" que se olvida. Y así hasta el infinito... Que nos dejen inscribirlos en el Libro de Familia. Nuestros bebés no son "legajo de abortos". Y recuerdo mientras me enfrento a otro embarazo, a la ecografía más importante, a un parto después de una cesárea en T invertida. A número 1 preguntando si este bebé también se va a morir.
Por si no la conoces, así llegó Mai: http://maternario.blogspot.com.es/2016/03/recuerdo-mai.html


15 de outubro
No día do recordo acendemos as nosas candelas para visibilizar que os bebés morren, si, tamén aquí, no "primeiro mundo", nunha familia como a túa. Como a miña. Nunca pensei que. Non me gustan os días marcados pero non é necesario, senón imprescindible, berrar que a morte non os invisibiliza. Nin a nosoutras as súas nais. Nin ós seus pais, irmáns, familia. Que reclamamos ós profesionais sanitarios que se formen e que nos informen. E eu persoalmente dígolles que nos falen do prolapso de cordón, que nunca pasa ata que o fai, e non é asustar, senón explicar, exactamente igual que nos contan que unhas augas tinguidas son motivo de consulta hospitalaria. Reclamamos que a xente nos escoite. Que nos pregunte. Que trague os seus prexuízos sobre a nosa vivencia, que o que importa é como o elaboramos nós. Como necesitamos dixerilo. Que non nos digan que podemos ter outro. Que somos novas. Que xa temos máis. Que é un "disgusto" que se esquece. E así ata o infinito... Que nos deixen inscribilos no Libro de Familia. Os nosos bebés non son "legajo de abortos". E recordo mentres me enfronto a outro embarazo, á ecografía máis importante, a un parto despois dunha cesárea en T invertida. A número 1 preguntando se este bebé tamén vai morrer.
Por se non a coñeces, así chegou Mai: http://maternario.blogspot.com.es/2016/03/recordo-mai.html

Recuerdo

Durante este mes de octubre se visibiliza la muerte de nuestros bebés, en la gestación o en las primeras semanas de vida. Es momento de recordar. ¿Y qué es lo que recordáis vosotras? El protocolo aplicado por los sanitarios, ¿os ayudó o agravó vuestro dolor? ¿Cómo sobrevivisteis a esos días? Porque podemos pasar del recuerdo a la acción para ayudar, así, a las madres que desgraciadamente seguirán este camino. Si quieres, escribe: maternariomail@gmail.com

Recordo
Durante este mes de outubro visibilízase a morte dos nosos bebés, na xestación ou nas primeiras semanas de vida. É momento de recordar. E que é o que recordades vós? O protocolo aplicado polos sanitarios, axudouvos ou agravou a vosa dor? Como sobrevivistes a eses días? Porque podemos pasar do recordo á acción para axudar, así, ás nais que desgraciadamente seguirán este camiño. Se queres, escribe: maternariomail@gmail.com

En la prensa


Hoy en La Voz el crítico literario Ramón Nicolás dedica unas palabras a mi poemario sobre maternidad Nin pombas nin flores. Es una autoedición bilingüe donde también podéis encontrar Mater lux, de Isabel Piñana. Si lo quieres, escríbenos: arainhadasformigas@gmail.com.¡Muchas gracias!

Na prensa
Hoxe na Voz o crítico literario Ramón Nicolás dedica unhas palabras ó meu poemario sobre maternidade Nin pombas nin flores. É unha autoedición bilingüe onde tamén podedes encontrar Mater lux, de Isabel Piñana. Se o queres, escríbenos: arainhadasformigas@gmail.com. Moitas grazas!

El primer movimiento II


Hace poco hablábamos de la semana de gestación en la que los manuales de obstetricia decían que podíamos sentir el primer movimiento del bebé. De todas las respuestas que me disteis resultó que un 52,2% coincidíais con los manuales, sintiendo los movimientos después de las 16 semanas. El resto, un 47,7%, notasteis antes a vuestro bebé. Ahora os comparto un estudio que recoge movimientos desde las 7 semanas de embarazo. Nosotras lo sabemos, los que hablan de gases igual no...

http://www.biomedcentral.com/1471-2393/13/32

O primeiro movemento II
Hai pouco falabamos da semana de xestación en que os manuais de obstetricia dicían que podiamos sentir o primeiro movemento do bebé. De todas as respostas que me destes resultou que un 52,2% coincidiades cos manuais, sentindo os movementos despois das 16 semanas. O resto, un 47,7%, notastes antes o voso bebé. Agora compártovos un estudo que recolle movementos desde as 7 semanas de embarazo. Nós sabémolo, os que falan de gases igual non...

Presentación oficial


Y aquí está el inquilino número 4... Embarazo después de la muerte (no digo pérdida, no se me perdió, se murió) es tan potente que aún me falta reflexión para poder ponerlo en palabras. Así que, de momento, me quedo con la imagen...

Presentación oficial
E aquí está o inquilino número 4... Embarazo despois da morte (non digo perda, non se me perdeu, morreu) é tan potente que aínda me falta reflexión para poder poñelo en palabras. Así que, de momento, quedo coa imaxe...

Aniversario en GEA


El aniversario
Con retraso, os comparto unas cuantas fotos del encuentro del pasado sábado 27 en el que celebramos el primer aniversario de GEA, el centro de la psicóloga Jesica Rodríguez. También presente Marta Bernárdez, matrona de Luna de Brigantia, y los fotógrafos de Outraluz. Gracias a organizadora y participantes, creo que pasamos una mañana genial. ¡El próximo año más!
Las fotos son de Jesica.

O aniversario
Con retraso, compártovos unhas cantas fotos do encontro do pasado sábado 27 en que celebramos o primeiro aniversario de GEA, o centro da psicóloga Jesica Rodríguez. Tamén presente Marta Bernárdez, matrona de Luna de Brigantia, e os fotógrafos de Outraluz. Grazas a organizadora e participantes, creo que pasamos unha mañá xenial. O próximo ano máis!
As fotos son de Jesica.


Si quieres conseguir el poemario, escríbeme: maternariomail@gmail.com



El primer movimiento

¡Atención pregunta!
Dicen los libros que hasta las 16-18 semanas de gestación no es posible que sintamos los movimientos del bebé. ¿Qué opináis? ¿Cuándo habéis notado el primer movimiento? Gracias por contestar.

Atención pregunta!
Din os libros que ata as 16-18 semanas de xestación non é posible que sintamos os movementos do bebé. Que opinades? Cando notastes o primeiro movemento? Grazas por contestar.

Semana de la Lactancia Materna




Esta semana celebramos la leche materna. Mucho trabajo por delante para normalizar lo que es natural, lo que es nuestro. Para que no vuelvan a expulsarnos de catedrales, museos o piscinas. Para ejercer el derecho a la alimentación. A maternar como nos apetezca.

Semana da Lactación Materna
Esta semana celebramos o leite materno. Moito traballo por diante para normalizar o que é natural, o que é noso. Para que non volvan expulsarnos de catedrais, museos ou piscinas. Para exercer o dereito á alimentación. A maternar como nos apeteza.

Consejos


Hace unos días leí en el Facebook unas páginas de un libro para adolescentes. Dirigido especialmente a niñas a partir de 12 años, daba consejos para sobrevivir en el colegio. No los voy a reproducir, se encuentran fácilmente por la red. Libertad de expresión, sí, un derecho que para mí es responsabilidad. Enorme. Todas fuimos adolescentes y la gran mayoría hemos sobrevivido al instituto y al colegio sin ser acosadoras ni acosadas. Algunas incluso hemos pasado la treintena sin que nos mate un novio. Pero los hay que no sobreviven. Y recuerdo al niño que se tiró por la ventana antes que soportar otra humillación más de sus compañeros de clase. A la niña que, por lo mismo, se lanzó desde un puente. Me duele su soledad y no puedo evitar imaginarlos leyendo estos consejos, sintiéndose a cada palabra más diminutos, más sin salida. Los libros no se queman, no, bien nos enseñó Bradbury que el fuego no higieniza ideas, las aviva. Pero es urgente analizar causas y consecuencias y, sobre todo, dejar los consejos y pasar a las acciones. Para no confundir la ficción con la apología. La literatura con el panfleto. En una generación donde aumenta el machismo y ni se sabe qué significa el feminismo, nos va la vida en ello. 

Consellos
Hai uns días lin no Facebook unhas páxinas dun libro para adolescentes. Dirixido especialmente a nenas a partir de 12 anos, daba consellos para sobrevivir no colexio. Non os vou reproducir, atópanse facilmente pola rede. Liberdade de expresión, si, un dereito que para min é responsabilidade. Enorme. Todas fomos adolescentes e a gran maioría sobrevivimos ó instituto e á escola sen ser acosadoras nin acosadas. Algunhas incluso pasamos a trintena sen que nos mate un noivo. Pero hainos que non sobreviven. E recordo o neno que se tirou pola ventá antes que soportar outra humillación máis dos seus compañeiros de clase. A nena que, polo mesmo, se lanzou desde unha ponte. Dóeme a súa soidade e non podo evitar imaxinalos lendo estes consellos, sentíndose a cada palabra máis diminutos, máis sen saída. Os libros non se queiman, non, ben nos ensinou Bradbury que o lume non hixieniza ideas, avívaas. Pero é urxente analizar causas e consecuencias e, sobre todo, deixar os consellos e pasar ás accións. Para non confundir a ficción coa apoloxía. A literatura co panfleto. Nunha xeración onde aumenta o machismo e nin se sabe que significa o feminismo, vainos a vida nisto.

Apoyocesáreas

El encuentro
Desde Dona Llum, asociación catalana de usuarias por el parto respetado, me piden que os informe del encuentro que celebrarán este sábado día 9 en Barcelona. Apoyocesáreas es una lista de correo creada para transmitir información y apoyo entre mujeres que han sufrido una cesárea o un parto traumático. Una vez al año se juntan para pasar del abrazo virtual al real. Si es tu historia, apúntate. Tienes toda la información en el enlace.

https://www.elpartoesnuestro.es/…/encuentro-de-apoyocesarea…

O encontro
Desde Dona Llum, asociación catalana de usuarias polo parto respectado, pídenme que vos informe do encontro que celebrarán este sábado día 9 en Barcelona. Apoyocesáreas é unha lista de correo creada para transmitir información e apoio entre mulleres que sufriron unha cesárea ou un parto traumático. Unha vez ó ano, xúntanse para pasar da aperta virtual á real. Se é a túa historia, apúntate. Tes toda a información no enlace.

venres, 1 de xullo de 2016

El reencuentro

Fotografía de http://mujeressinfonterasysinbozal.blogspot.com.es/2013/04/no-le-eches-la-culpa-mi-menstruacion.html?m=1

El reencuentro
Os comparto las palabras de una compañera sobre esa vuelta que tanto remueve. Gracias por compartirlas.

O reencontro
Compártovos as palabras dunha compañeira sobre esa volta que tanto remove. Grazas por compartilas.

"Hoy he tenido un reencuentro........
No la veía desde el 30 de diciembre de 2013, me acuerdo perfectamente.....
Me ha bajado la regla. Al menos a partir de ahora el dinero gastado en condones me parecerá mejor invertido...
No es que me haya pillado por sorpresa, porque los últimos meses me parecía que podía ser en cualquier momento, había días con pequeñas molestias en los ovarios y tenía la sensación emocional de que estaba saliendo poco a poco de mi puerperio (bebé tiene 20 meses). Pero en un primer momento me he quedado un poco en shock...
Ahora estoy rara, como nostálgica, cambiando a otra época de mi vida..."

luns, 20 de xuño de 2016

El miedo, cara a cara



Se me interrumpe el sueño en la madrugada. Lo inexorable me visita. Se me hace carne porque, con el test en la mano, ya no hay vuelta atrás. Es ahora, día a día, paso a paso, para un final que es sí o sí la separación de nuestros cuerpos. Tu nacimiento. Mi parto. Y ya no hay escapatoria posible. No puedo salirme de mí. No puedes no nacer de este mi cuerpo. No te puedes quedar dentro eternamente. No puedo congelar este segundo. Y es que, no puedo hacer nada. Nada. No depende de mí determinar nuestro encuentro. No dependen de mí tus semanas en mi cuerpo o fuera de él. Ni depende de mí si respiras. Ni la cesárea o el parto que te traiga a este lado de la vida. Solo el tiempo. Solo dejar pasar el tiempo. Aceptar. Aceptar que desde el mismo momento en que te me haces carne de mi entraña hueles a muerto. Abro las piernas y te paro mortal. Y cuando por primera vez te abrace miraré, cara a cara, a la muerte.

O medo, cara a cara.
Interrómpeseme o sono na madrugada. O inexorable visítame. Fáiseme carne porque, co test na man, xa non hai volta atrás. É agora, día a día, paso a paso, para un final que é si ou si a separación dos nosos corpos. O teu nacemento. O meu parto. E xa non hai escapatoria posible. Non podo saírme de min. Non podes non nacer deste meu corpo. Non podes quedar dentro eternamente. Non podo conxelar este segundo. E é que, non podo facer nada. Nada. Non depende de min determinar o noso encontro. Non dependen de min as túas semanas no meu corpo ou fóra del. Nin depende de min se respiras. Nin a cesárea ou o parto que che traia a este lado da vida. Só o tempo. Só deixar pasar o tempo. Aceptar. Aceptar que desde o mesmo momento en que te me fas carne da miña entraña cheiras a morto. Abro as pernas e te paro mortal. E cando por primeira vez te abrace mirarei, cara a cara, á morte.

xoves, 16 de xuño de 2016

El principio del camino...



Es viernes y salgo de viaje. Quiero hacer vida normal y dejar, por fin las elucubraciones, el control milimétrico del cuerpo, el examen de cada sustancia expulsada. Muchas horas sentada en el coche y ligeros movimientos de mi útero que aparto al instante, como moscas molestas.
Pero, al día siguiente, es el pecho el que se me rebela, el que ignora que no, que no hay embarazo, que se fue, y siento la presión que caracteriza la subida de la leche. Por un segundo dudo. Estoy en casa de Anna, podría pedirle un test. Qué tontería, céntrate, menstrúas, hay sangre, no hay bebé.
Y pasa otro día y estoy en el parque y, con toda seguridad, te noto en mi útero. Se fueron las moscas. Estás. No lo puedo negar. No lo puedo dudar. Estoy de pie y te me mueves y voy andando solo a paso lento porque te siento llenándome el útero y me tiras hasta de las piernas. Cuando llego al coche me duermo, ese sueño incontrolable que te cierra los ojos sin querer. Ahora sí tengo el convencimiento de que estoy embarazada.
Tanto que, al día siguiente, cuando vuelvo a casa, comienzo a tomar ácido fólico. Los síntomas de embarazo no solo regresan sino que van a más. Tengo náuseas, sueño, siento movimientos uterinos ajenos y comienzan a darme asco los olores. ¿Puede algo tan pequeño sobrevivir a tanta sangre? Me lanzo a buscar y me llueven palabras, explicaciones que quiero que me cuadren, que sean la verdad para mí, para nosotros. Así, leo sobre gemelo evanescente, sobre mujeres que sangran tan normales y siguen embarazadas. Y pienso que es posible. Que eres posible.
Tras otro día de síntomas decido hacerme un test. Estoy completamente segura del positivo. Me lo hago de noche, así, descuidadamente, anticipándome al sí. Pero el maldito test no marca otra rayita. Estático se queda, riéndose en mi cara, su marca de control. Miro y remiro las instrucciones. Seguro lo hice mal. Además la sensibilidad es de 20 IU, demasiado poca. Y es de noche. Lo mismo tengo la hormona todavía poco concentrada. Vuelvo a leer el papelito. Lo mojé poco, seguro. Y que no siempre aciertan, bien puede tratarse de un falso negativo. Me derrumbo. La realidad se me impone según pasan los minutos: has sangrado, el test es negativo, no hay bebé. Se me aferra como esperanza la ecografía que me puedo hacer en un par de días. La última esperanza es un punto de un milímetro. Y vuelvo a leer sobre mujeres que incluso dan negativo en sangre estando embarazadas.
Al día siguiente, nada más levantarme, en el papel, flujo de ovulación. No tengo ningún síntoma pero me quedo tranquila, en cierta forma. Tras días de incertidumbre, por fin, reconozco algo en mi cuerpo. Por fin sé en qué momento del ciclo estoy. Y es un alivio. Se me confirma el aborto. Lo asumo y explica la menstruación extraña, la sintomatología de embarazo, el ciclo detenido. Entiendo que mi útero reacciona aún a un embarazo que ahora es fantasma y sé que en cuanto avancen los días la ovulación irá imponiéndose, el ciclo echará a andar y con él se marchará este embarazo. No es una pérdida. Es el principio del camino. Vas a volver...

O principio do camiño...
É venres e saio de viaxe. Quero facer vida normal e deixar, por fin, as elucubracións, o control milimétrico do corpo, o exame de cada substancia expulsada. Moitas horas sentada no coche e lixeiros movementos do meu útero que aparto ó instante, como moscas molestas.
Pero, ó día seguinte, é o peito o que se me rebela, o que ignora que non, que non hai embarazo, que marchou, e sinto a presión que caracteriza a suba do leite. Por un segundo dudo. Estou na casa de Anna, podería pedirlle un test. Que parvada, céntrate, menstrúas, hai sangue, non hai bebé.
E pasa outro día e estou no parque e, con toda seguridade, nótote no meu útero. Marcharon as moscas. Estás. Non o podo negar. Non o podo dubidar. Estou de pé e móveste e vou andando só a paso lento porque te sinto enchéndome o útero e me turras ata das pernas. Cando chego ó coche durmo, ese sono incontrolable que pecha os ollos sen querer. Agora si teño o convencemento de que estou embarazada.
Tanto que, ó día seguinte, en canto volvo a casa, comezo a tomar ácido fólico. Os síntomas de embarazo non só regresan senón que van a máis. Teño náuseas, sono, sinto movementos uterinos alleos e comezan a darme noxo os cheiros. Pode algo tan pequeno sobrevivir a tanto sangue? Lánzome a buscar e chóvenme palabras, explicacións que quero que me cadren, que sexan verdade para min, para nós. Así, leo sobre xemelgo evanescente, sobre mulleres que sangran tan normais e seguen embarazadas. E penso que é posible. Que es posible.
Tras outro día de síntomas decídome a facer un test. Estou completamente segura do positivo. Fágoo de noite, así, descoidadamente, anticipándome ó si. Pero o maldito test non marca outra raíña. Estático queda, a rir na miña cara, a súa marca de control. Miro e remiro as instrucións. Seguro fíxeno mal. Ademais a sensibilidade é de 20 IU, demasiado pouca. E é de noite. O mesmo teño a hormona aínda pouco concentrada. Volvo ler o papeliño. Molleino pouco, seguro. E que non sempre acertan, ben pode tratarse dun falso negativo. Derrúbome. A realidade imponse segundo pasan os minutos: sangraches, o test é negativo, non hai bebé. Aférraseme como esperanza a ecografía que me podo facer nun par de días. A última esperanza é un punto dun milímetro. E volvo ler sobre mulleres que incluso dan negativo en sangue estando embarazadas...
Ó día seguinte, nada máis levantarme, no papel, fluxo de ovulación. Non teño ningún síntoma pero quedo tranquila, en certa forma. Tras días de incerteza, por fin, recoñezo algo no meu corpo. Por fin sei en que momento do ciclo estou. E é un alivio. Confírmaseme o aborto. Asúmoo e explica a menstruación estraña, a sintomatoloxía de embarazo, o ciclo detido. Entendo que o meu útero reacciona aínda a un embarazo que agora é fantasma e sei que en canto avancen os días a ovulación irá impoñéndose, o ciclo botará a andar e con el marchará este embarazo. Non é unha perda. É o principio do camiño. Vas volver...

mércores, 15 de xuño de 2016

Sangre



El día 13: Día das Letras Galegas. Es festivo y pasamos un día tranquilo. Estoy atenta, como todos estos días, a los movimientos ajenos en mi útero. Recreándome en la diferencia del latido propio al impuesto, al ser que me crece y se individualiza. Es un blastocisto dentro de mi endometrio. Aferrándose a la vida. Es de noche cuando salgo a pasear. Voy con tu hermano, un paseo tranquilo, corto. A la vuelta comienzo a notar tirones en el útero, en el lado derecho. Siento a fuego la cicatriz uterina. Es la primera vez que noto mi útero cercenado. Hasta ese momento no había descubierto su cicatriz. Me parecía inmaculado, como si nunca le hubiesen hecho una cesárea. En momentos puntuales del ciclo sí quemaba fuego y calambre la cicatriz externa. Como un breve tirón eléctrico. Pero dentro nunca. Y ahora varias ráfagas me hacen tomar consciencia de su realidad. Al llegar, en el baño, de casualidad, descubro que mancho rosa. Estoy manchando rosa. La mancha es clara en el papel. Intento pensar, buscar una explicación que todo lo salve. El día coincide con el sangrado de implantación, pero nunca lo he tenido. El día puede coincidir con la menstruación. No puede ser. ¿Y todo lo que he sentido? Cara de tonta. No es una menstruación normal. Ni un solo síntoma. Ahora me duele. Empiezo a manchar sangre y sé que nada está en mis manos. Será sin depender de mí.
El día que ojalá sea 14: Me levanto con molestias. Apenas he manchado por la noche y esta mañana lo hago en forma de sustancia marrón terrosa. Definitivamente, no es mi menstruación normal. Se me enciende la esperanza pero salgo a andar y siento la sangre derramarse abundante. Ahora sí que la hemorragia es grande, más grande que mi menstruación, y se acompaña de pequeños trocitos de tejido marrón. Me duele. Siento una molestia constante en el útero y en los ovarios. Ahora creo que es un aborto. Busco información sobre la implantación, sobre el aborto. Y decido reposar por si acaso, por si es solo un susto, por si dejo de sangrar. Por si... Sigo sintiendo tus movimientos en mi útero y creo que deliro, que es imposible sobrevivir a tanta sangre, que no has podido aferrarte ni a una pequeña isla de endometrio.
Me quedo en silencio, dejo de escribir. El optimismo de mi ginecólogo no puede con el peso de la desolación. El optimismo de ese porcentaje de blastocistos inmunes a los sangrados y que no son el mío. El silencio me invade el cuerpo, sin esperanza, sin movimientos y mi sangre fluye ya como una menstruación normal. Todo ha sido un sueño. El dolor me obliga a despertar.

O día 13: Día das Letras Galegas. É festivo e pasamos un día tranquilo. Estou atenta, como todos estes días, ós movementos alleos no meu útero. Recreándome na diferenza do latexo propio ó imposto, ó ser que me crece e se individualiza. É un blastocisto dentro do meu endometrio. Aferrándose á vida. É de noite cando saio pasear. Vou co teu irmán, un paseo tranquilo, curto. Á volta comezo a notar tiróns no útero, no lado dereito. Sinto a lume a cicatriz uterina. É a primeira vez que noto o meu útero cernado. Ata ese momento non descubrira a súa cicatriz. Parecíame inmaculado, como se nunca lle tivesen feito unha cesárea. En momentos puntuais do ciclo si queimaba lume e cambra a cicatriz externa. Como un breve tirón eléctrico. Pero dentro nunca. E ahora varias refachos fanme tomar consciencia da súa realidade. Ó chegar, no baño, de casualidade, descubro que mancho rosa. Estou manchando rosa. A mancha é clara no papel. Intento pensar, procurar unha explicación que todo o salve. O día coincide co sangrado de implantación, pero nunca o tiven. O día pode coincidir coa menstruación. Non pode ser. E todo o que sentín? Cara de parva. Non é unha menstruación normal. Nin un só síntoma. Agora dóeme. Empezo a manchar sangue e sei que nada está nas miñas mans. Será sen depender de min.
O día que oxalá sexa 14: Levántome con molestias. A penas manchei pola noite e esta mañá fágoo en forma de substancia marrón terrosa. Definitivamente, non é a miña menstruación normal. Acéndeseme a esperanza pero saio a andar e sinto o sangue derramarse abundante. Agora si que a hemorraxia é grande, máis grande que a miña menstruación, e acompáñase de pequenos anaquiños de tecido marrón. Dóeme. Sinto unha molestia constante no útero e nos ovarios. Agora creo que é un aborto. Busco información sobre a implantación, sobre o aborto. E decido repousar por se acaso, por se é só un susto, por se deixo de sangrar. Por se... Sigo sentindo os teus movementos no meu útero e creo que deliro, que é imposible sobrevivir a tanto sangue, que non puideches aferrarte nin a unha pequena illa de endometrio.
Quedo en silencio, deixo de escribir. O optimismo do meu xinecólogo non pode co peso da desolación. O optimismo desa porcentaxe de blastocistos inmunes ós sangrados e que non son o meu. O silencio invádeme o corpo, sen esperanza, sen movementos e o meu sangue flúe xa como unha menstruación normal. Todo foi un soño. A dor obrígame a espertar.